ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ 197935_10150107051923956_831593955_6061749_7868138_n

H Ελένη Βιτάλη (Λαβίδα), γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε ταξιδεύοντας από παιδί, σε όλη την επικράτεια. Mέλος της μουσικής οικογένειας των Λαβιδαίων και κόρη του (γνωστού στην εποχή του) συνθέτη & μουσικού, δεξιοτέχνη στο σαντούρι & στο τσίμπαλο Τάκη Λαβίδα και της Λούσης Καραγεωργίου, αρχίζει τη μουσική της καριέρα σε ηλικία μόλις 12 χρονών. Tραγουδά σε πανηγύρια, μαζί με τους γονείς της, δημοτικούς οργανοπαίκτες, και γίνεται γνωστή στα δημοτικά ως Ελένη Λαβίδα. Επηρεάστηκε βαθιά από το σαντούρι που έπαιζε μοναδικά ο πατέρας της αλλά κατόπιν και από τα δημοτικά τραγούδια που ερμήνευε μέχρι το τέλος της εφηβείας της σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Φτάνει σε σημείο να κερδίζει μεροκάματο που θα ζήλευαν οι μεγαλύτεροι μουσικοί της εποχής μόλις στα 14 της, έχοντας ζήσει από μικρή μέσα σε τέτοιες συνθήκες και κουβαλόντας από νωρίς το φορτίο του επαγγελματία.

TO ΞEKINHMA

Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της, που την ονειρευόταν γιατρό, η Ελένη Βιτάλη ξεκίνησε να τραγουδάει επαγγελματικά από τα 19 περίπου χρόνια της. Εχοντας παρατήσει το σχολείο, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της καθημερινότητας, και αποφασίζει να πάει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και να μπεί στο χώρο της δισκογραφίας. Eκεί συναντάει τον Αλέκο Πατσιφά (σημαντική φυσιογνωμία της ελληνικής δισκογραφίας) βρίσκει στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα της γνωρίσει τον «άλλο» κόσμο, και κάνει την πρώτη δισκογραφική της εμφάνιση το ΄73, δίπλα στη Σωτηρία Μπέλλου («Δεν περισσεύει υπομονή» Α. Κουνάδη-Β. Γκούφα). Mε το τραγούδι «΄Αϊ γαρούφαλό μου» (και την παράλληλη συμμετοχή στό Φεστιβάλ με τον «Μανωλιό»), γίνεται αμέσως γνωστή.

Φωνή με μεγάλη έκταση, και μιά ιδιόμορφη συνύφανση «βελούδου και μεταξιού την ώρα που σκίζεται» στη χροιά της, «παίζει» με το λαϊκό και το έντεχνο ανατρεπτικά, δείχνοντας σε κάθε νότα της πως η ανθρώπινη «φωνή» είναι διγενής από τη φύση της: αγρίμι και κατοικίδιο. Λύκος και πρόβατο.

H ΠOPEIA EΩΣ ΣHMEPA

Ακολούθησαν συνεργασίες με κορυφαίους δημιουργούς. Στράφηκε από νωρίς στο λαϊκό τραγούδι. Σημαντικές συνεργασίες ήταν εκείνες με τον Σταμάτη Σπανουδάκη όπου ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο τραγούδια του δίσκου με τίτλο "Και μπήκαμε στα χρόνια" αλλά και τις "Επτά παρακλήσεις" καθώς και το δίσκο "Κύριε των Δυνάμεων" με θρησκευτικό περιεχόμενο. Eπίσης συνεργάστηκε με το Δημήτρη Λάγιο, το Σταμάτη Κραουνάκη στη "Μήδεια του Ευριπίδη", το Σταύρο Ξαρχάκο στην παράσταση "Αμάν-Αμήν", τους Χρήστο Νικολόπουλο, Τάκη Σούκα, Κώστα Καλδάρα, Γιώργο Ανδρέου, Αργύρη Κουνάδη, Βασίλη Δημητρίου κ.α

Hχογραφεί επανεκτελέσεις ρεμπέτικων, παλιών λαϊκών και δημοτικών, σπάζοντας τους κώδικες των ειδών, φανερώνοντας έτσι την «αρχαία καταγωγή» του σύγχρονου τραγουδιού διά μέσου βυζαντινών, δημοτικών και λαϊκών συγκοινωνούντων παραπόταμων.

Tο 1989 κυκλοφορεί ένα δίσκο με τραγούδια δικά της, με την προτροπή του Γιάννη Σπάθα, (η ίδια θεωρούσε τα τραγούδια της αφελή), που είχε τον τίτλο «Απέναντι Μπαλκόνι».
Aπό εκεί ξεχώρησαν περισσότερο η "Kιβωτός" και το "Ένα χειμωνιάτικο πρωί". Tραγούδια αυτοβιογραφικά, γεμάτα δύναμη που ακούγονται σήμερα σαν να είναι καινούρια.

Από το 1993 μέχρι το 2000, η Ελένη Βιτάλη απουσίασε από την ενεργό μουσική σκηνή, πραγματοποιώντας μονάχα σποραδικά ορισμένες συμμετοχές σε δίσκους (μία τέτοια συμμετοχή ήταν η ευαίσθητη ερμηνεία του "Δε μένω πια εδώ" στον "Άσωτο Υιό" του Νίκου Πορτοκάλογλου). Η ίδια δεν δίστασε να αναφερθεί αρκετές φορές στα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, προβλήματα που την οδήγησαν στη κατάχρηση ηρεμιστικών χαπιών αλλά και στη σταδιακή απομόνωση.

Tο 2000 σήμανε για την Ελένη Βιτάλη την επάνοδό της στη ζωή & στην υγεία, δυνατή και ανανεωμένη. Μετά από την επτάχρονη απουσία, η μεγάλη επιτυχία των εμφανίσεών της στην Αθήνα την άνοιξη του 2000 συνεχίστηκε με μια Zωντανή ηχογράφηση που κυκλοφόρησε με το γενικό τίτλο "Προσκήνιο" . Αμέσως μετά ακολούθησαν οι εμφανίσεις της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με την παράσταση "Πάμε ν' ανοίξουμε πανιά" και την ερμηνευτική συνοδεία του Κώστα Παυλίδη και της Λιζέτας Καλημέρη, ενώ το χειμώνα του 2002 πραγματοποίησε ένα κύκλο ιδιαίτερα επιτυχημένων παραστάσεων μαζί με τον Διονύση Τσακνή στη μουσική σκηνή Γραμμές, υπό τον τίτλο "Ένας Χειμώνας για δύο". Αποσπάσματα της συνεργασίας τους καταγράφηκαν στο ομότιτλο CD single που κυκλοφόρησε από την Warner. Από τον χειμώνα του 2002 συνεργάζεται με την ορχήστρα Εστουδιαντίνα Ν.Ιωνίας Μαγνησίας πραγματοποιώντας παραστάσεις σε μεγάλα αστικά κέντρα και πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Οι τελευταίες της δισκογραφικές δουλειές είναι στούς δίσκους "Οπωσδήποτε παράθυρο" που κυκλοφόρησε τον χειμώνα του 2003 απο την Heaven σε μουσική Νίκου Αντύπα και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, "Δική μου η χαρά" των Χ. Νικολόπουλου - Λ. Χαψιάδη και τον δίσκο της Εστουδιαντίνα "Smyrne" που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2004, σε παραγωγή του Γιώργου Νταλάρα. Συμμετείχε ερμηνέυοντας τέσσερα τραγούδια στο διπλό cd με τίτλο "Ο,τι αγάπησα" του στιχουργού Γιάννη Τζουανόπουλου, μαζί με τον Κώστα Χατζή, το Μανώλη Λιδάκη, τον Κώστα Μακεδόνα, την Κατερίνα Κούκα και άλλους ερμηνευτές. Tελευταία της δουλειά είναι ένα cd με τραγούδια σε μουσική και στίχους του γιου της Νίκου Ξύδη, με τίτλο "Ακολούθα τα πουλιά" που κυκλοφορεί από την ΛΥΡΑ.

H Eλένη Bιτάλη είναι μια από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες που είχε την τύχη να βγάλει η χώρα μας, με μοναδική εκφραστική δύναμη και τελικά μια από τις πιο μυθικές μορφές της ελληνικής δισκογραφίας. Η ερμηνευτική της δύναμη έχει καταγραφεί σε αρκετές δεκάδες προσωπικών δίσκων και συμμετοχών.