Πρώην άστεγος εξηγεί γιατί αξίζει να ζεις

από **Διονυσια** Παρ 4 Μάης - 17:45

Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά αξίζει τον κόπο να τα πω...

Όπως έχω γράψει και αλλού, υπήρξε μια εποχή, στην πραγματικότητα περισσότερο από μια φορά, στην οποία αντιμετώπισα παρόμοιες συνθήκες. Οι γονείς μου πέθαναν όταν ήμουν παιδί. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, πήγα να ζήσω με την γιαγιά μου. Έξι μήνες αργότερα, πέθανε. Πέρασα ένα μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων στην γενέτειρα πόλη της μητέρας μου.

Στο κολέγιο, εργάστηκα σε πολλές δουλειές για να ξεπληρώσω τα χρέη της μητέρας μου επειδή κανείς δεν μου είπε ότι δεν χρειάζονταν να το κάνω. Τελικά έφυγα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έζησα στο Παρίσι για λίγο, δουλεύοντας σε ταπεινωτικές εργασίες. Γνώρισα μια κοπέλα που αγάπησα βαθιά. Παντρευτήκαμε και σε ένα χρόνο πέθανε.

Επέστρεψα πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες κατακερματισμένος, απογοητευμένος και νιώθοντας εντελώς μόνος. Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει το πώς ένιωθα. Επέστρεψα πίσω στις σπουδές μου για λόγους που δεν χρειάζεται να αναφέρω τώρα.

Παρακαλώ να κατανοήσετε: μέχρι εκείνο το σημείο, ένιωθα λες και όλη μου την ζωή την είχε καταπιεί η θλίψη, η ενοχή, η κατάθλιψη και η μοναξιά. Ήταν σαν να με τιμωρούσαν για εγκλήματα που είχα διαπράξει σε μια προηγούμενη ζωή. Ή σαν να υπέφερα εγώ, έτσι ώστε να μην υποφέρουν άλλοι άνθρωποι. Αυτό ήταν το είδος παραλογισμού που βίωνα.

Στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα γινόμουν και άστεγος. Δεν έχετε φάει για μισή μέρα; Δοκιμάστε για μιάμιση εβδομάδα. Μάζευα μπουκάλια για να τα πηγαίνω για ανακύκλωση και να αγοράσω ένα πιάτο σκέτα μακαρόνια. Έψαχνα στα σκουπίδια της φοιτητικής εστίας για να βρω κανένα κουλούρι.

Τέλος πάντων, μια μέρα, περπάταγα για το κολέγιο και είδα στην μέση της κατήφειας μου μερικές τουλίπες. Μωβ, κίτρινες, κόκκινες και λευκές. Και σκέφτηκα πόσο όμορφα ήταν. Και πως, απλά με την σκέψη αυτή, είχα κάνει κάτι που δεν έβλαπτε κανένα. Και είχα την επιφοίτηση ότι θα μπορούσα να γεμίσω τον εαυτό μου με πράγματα που μου άρεσαν και δεν έβλαπταν κανένα. Ηλιοβασιλέματα. Η αίσθηση ενός δροσερού αέρα στο πρόσωπο μου.

Και εκείνη τη στιγμή, η ζωή μου άλλαξε. Όπως και οι αρχαίοι ναυτικοί, ήταν λες και η κατάρα που με στοίχειωνε ολόκληρη τη ζωή μου, είχε σπάσει. Εκείνη την εποχή, μια γυναίκα ήρθε και μου συστήθηκε στην βιβλιοθήκη της σχολής. Μου πήρε παραπάνω από ένα χρόνο για να της μιλήσω ξανά. Αλλά όταν το έκανα, ξεκινήσαμε να βγαίνουμε. Από τότε είμαστε μαζί. Έχουμε δύο παιδιά που τα λατρεύω και μια δουλειά που μου επιτρέπει να προσπαθώ να κάνω το σωστό πράγμα κάθε μέρα.

Θέλετε να μάθετε γιατί θα ήταν λάθος να αυτοκτονήσω; Επειδή, άσχετα με το πόσο σκληρά προσπαθήσεις, αν αγαπάς τη ζωή και θέλεις να ζήσεις για πάντα, θα αποτύχεις. Επειδή ότι και να γίνει, θα πεθάνεις κάποια μέρα. Επειδή όταν πεθάνεις, θα είσαι νεκρός για πάντα. Και επειδή δεν έχει σημασία πόσα νομίζεις ότι ξέρεις, δεν ξέρεις τι θα συμβεί πριν από αυτή τη στιγμή.

Αν είχα πεθάνει τότε, και σοβαρά είχε περάσει αυτή η σκέψη από το μυαλό μου, θα είχα χάσει τη απίστευτη χαρά που ακόμα και τώρα φέρνει δάκρια στα μάτια μου όταν σκέφτομαι το άκουσμα του πρώτου χτύπου της καρδιάς του γιού μου. Θα είχα χάσει το να με αγκαλιάζει και να μου λέει ότι με αγαπάει. Θα είχα χάσει κάθε μέρα του να είμαι ο πατέρας του.

Θα είχα χάσει το όμορφο κοριτσάκι μου, που έρχεται τρέχοντας σε εμένα, μετά από το μπάνιο της, γυμνή όπως τη μέρα που γεννήθηκε, γελώντας υστερικά καθώς η σύζυγος μου την κυνηγάει.

Θα είχα χάσει τη γυναίκα μου, που είναι το καλύτερο άτομο που έχω γνωρίσει. Η οποία έμεινε μαζί μου στα καλά και τα άσχημα για περίπου 20 χρόνια.

Θα είχα χάσει τους υπολογιστές, τους οποίους λατρεύω. Θα είχα χάσει τις νίκες μου στο softball, στο οποίο έπαιζα σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού σε όλη την ενήλικη ζωή μου. Θα είχα χάσει τα κόμικς, τα καλά παιχνίδια υπολογιστών και τις περιστασιακές καλές ταινίες.

Θα είχα χάσει την ευκαιρία να είμαι σε θέση να βοηθήσω ανθρώπους στην δουλειά μου. Ορίστε μια ιστορία: Μόνο αυτά μπορώ να αποκαλύψω. Μια γυναίκα είχε χάσει από σφάλμα την επιμέλεια των παιδιών της. Την έδιωχναν από το σπίτι της, της είχε απαγορευτεί να βλέπει τα παιδιά της και επειδή τα παιδιά της ήταν υπό την προσωρινή κηδεμονία της μαμάς της, δεν μπορούσε να δει ούτε την ίδια την μητέρα της. Ήταν εντελώς απομονωμένη από την οικογένεια της εξαιτίας ενός κρατικού λάθους. Αλλά όλα τα αποδεικτικά στοιχεία έδειχναν ότι ήταν μια εξαιρετική μητέρα. Τον περασμένο Δεκέμβριο, κατάφερα να νικήσω την υπόθεση της και να επιστρέψω τα παιδιά σε αυτή. Μου έφερε απίστευτη ευτυχία το να της διαβάζω την απόφαση του δικαστηρίου και να της επιστρέφω τα παιδιά στην αγκαλιά της, πριν τα Χριστούγεννα. Δεν θα το είχα καταφέρει αυτό αν τα είχα παρατήσει.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτή τη ζωή.

Βλέπετε, υπάρχουν όλα αυτά τα πράγματα που μπορείτε να βιώσετε πριν πεθάνετε, στα πολύ λίγα χρόνια που σας έχουν απομείνει. Έτσι, αν πρόκειται να πεθάνετε έτσι και αλλιώς και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείτε να κάνετε για αυτό, ίσως πρέπει να μείνετε εδώ για να δείτε τι θα αλλάξει.

Μπορεί να βρείτε μια δουλειά. Μια ταπεινή δουλειά, σίγουρα. Αλλά και εγώ το πέρασα αυτό. Δεν θα σας σκοτώσει. Μπορείτε να βρείτε ένα μέρος να ζήσετε προσωρινά. Τα καταφύγια δεν είναι το καλύτερο μέρος, αλλά είναι μια αρχή. Έχω ζήσει και χειρότερα. Τα συσσίτια μπορούν να σας προσφέρουν φαγητό.

Και μόλις σταθεροποιηθεί η ζωή σας, ο φίλοι θα έρθουν. Γίνετε εθελοντής, πηγαίνετε πίσω στο σχολείο. Κάντε ένα βήμα κάθε φορά και σταματήστε να παραπλανάτε τον εαυτό σας λέγοντας ότι το παρελθόν είναι ένας καθρέφτης του μέλλοντος.

Όλες αυτές οι δυσκολίες δεν θα διαρκέσουν για πάντα.

Είμαι απόδειξη ότι δεν θα διαρκέσουν. Είμαι επίσης απόδειξη ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει σε μια στιγμή. Αλλά πρέπει να είστε εκεί για να το δείτε.

Αν βαριέστε να διαβάσετε το κείμενο: Θα είστε νεκροί για πολύ καιρό, οπότε ίσως πρέπει να μείνετε λίγο παραπάνω εδώ για να δείτε τι θα συμβεί.

ΠΗΓΗ-dailyarticle.gr