Η ευαισθησία δεν εξαντλείται με «ντιρεκτίβες»

Με αφορμή τον αποκλεισμό της αθλήτριας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν θα ήταν άνευ ουσίας να φρεσκάρουμε λίγο την μνήμη μας. Να θυμηθούμε ότι βρισκόμαστε στη χώρα που η ελευθερία του λόγου (βλ. Εκκλησία του Δήμου) ήταν καθήκον επιβεβλημένο και όχι τιμωρητέο.

Η αντίθετη άποψη λοιπόν, όχι μόνο δεν τιμωρείτο αλλά πυροδοτούσε εποικοδομητικό και παραγωγικό διάλογο, που οδηγούσε πάντα ή σχεδόν πάντα στο λογικά ορθό και κοινωνικά δίκαιο.

Σήμερα, στην ίδια ακριβώς χώρα με τις συγκεκριμένες καταβολές και προϊστορία, φαίνεται πως κάποιοι ή δεν έχουν υιοθετήσει τον διάλογο ως μέσο επικοινωνίας ή θεωρούν «ευάλωτα» τα επιχειρήματά τους.

Οι χιουμοριστικές δηλώσεις μια αθλήτριας, που εξ’ αντικειμένου διέπεται από το ολυμπιακό πνεύμα, στάθηκαν ικανές να την οδηγήσουν άνευ διαδικασίας στο πάγκο. Κάποιοι παίρνοντας «ex officio» το ρόλο του τιμητή-κριτή αποφάνθηκαν καταδικαστικά. Σε τι διαφέρουν από την εποχή του «αποφασίζομεν και διατάσομεν»; Τη δημοκρατική τους ευαισθησία την εξήντλησαν στον αποκλεισμό της συγκεκριμένης αθλήτριας;

Εν πάση περιπτώσει ο «αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω».


πηγη ΠΥΓΜΗ gr