Σοβαρότητα

Σοβαρότητα

Άλλοι βλέπουν τη σοβαρότητα ως κάτι καλό, ως ένα δικό τους στόχο, ενώ άλλοι τη βλέπουν ως κάτι κουραστικό, ως κάτι που δε θα ήθελαν να έχουν. Κατά κάποιο τρόπο έχουν δίκιο και οι δύο: Υπάρχει μια καλή, υγιής σοβαρότητα, αλλά υπάρχει επίσης και μια σοβαρότητα παρεξηγημένη, άρρωστη, περιττή.

Η καλή σοβαρότητα είναι όταν είμαστε σε θέση να κυριαρχούμε στον εαυτό μας, εκεί που χρειάζεται, ώστε να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής. Υπό αυτή την έννοια, ο σοβαρός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να παραμερίσει – αν χρειαστεί – τις επιθυμίες του ώστε να αγαπήσει, να εργαστεί, να δημιουργήσει. Αποκτούμε αυτή τη σοβαρότητα όταν μαθαίνουμε να αξιολογούμε και να ιεραρχούμε αυτά που μας προσφέρονται κάθε ημέρα: Δεν έχουν όλα την ίδια αξία, ούτε μπορούν όλα να γίνουν ταυτόχρονα. Αν αφήσουμε τον “εγωισμό” να μας κυριεύσει, τότε δε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε. Δεν είναι δυνατό, την ίδια στιγμή, και να τρέχουμε πίσω από τις επιθυμίες μας και να αγαπάμε με πνεύμα θυσίας. Το να έχουμε επίγνωση αυτού του είδους, ώστε να μπορούμε να κάνουμε επιλογές μεταξύ του καλύτερου και του χειρότερου, συνιστά τη γνήσια σοβαρότητα.

Η παρεξηγημένη σοβαρότητα είναι όταν είμαστε άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελούν, ή άνθρωποι που γίνονται αυστηροί με τους άλλους – δήθεν εν ονόματι της σοβαρότητας – για μηδαμινές αιτίες. Παρεξηγημένη σοβαρότητα, επίσης, είναι όταν είμαστε μεν επιμελείς και συνεπείς όσον αφορά τους ατομικούς μας στόχους, τις σπουδές μας, την καριέρα μας, είμαστε όμως ψυχροί και αδιάφοροι στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Αν πάσχουμε από “παρεξηγημένη σοβαρότητα”, τότε χρειάζεται πάνω απ’ όλα να “χαλαρώσουμε” λίγο: Ας αφήσουμε για λίγο ελεύθερο τον εαυτό μας ώστε να γελάσει, ώστε να συναναστραφεί με άνεση τους άλλους, και έπειτα θα είμαστε σε θέση να κινηθούμε πιο αρμονικά και πιο ολοκληρωμένα στη ζωή μας.

*help-net.gr