Ένα συγκλονιστικό κείμενο για τους ηλικιωμένους γονείς μας

Οι γονείς για όλους μας είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας .Γιατί μας έφεραν στη ζωή και με υπομονή κι αγάπη μας έμαθαν τη ζωή.

Όταν όμως τα χρόνια περάσουν και κάποτε η ηλικία βαρύνει στους ώμους τους, είναι φορές που αντιμετωπίζονται ως βάρος από τα παιδιά τους. Τα παρακάτω λόγια ελπίζουμε να ευαισθητοποιήσουν ακόμη περισσότερο όσους έχουν ηλικιωμένους γονείς ...

χρειάζεται υπομονή.

Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”, εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ, έχε υπομονή.

Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… αυτά όταν εσύ ήσουν μικρός.

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με.

Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή…

Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς.

Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά,

εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων,

δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις…

Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”,

έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω.

Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις.

Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

*agioritikovima.gr

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 16 Ιουν - 23:33

Όλα αλήθεια.......

Και οι δικοί μου έχουν ξεπεράσει ένα όριο ηλικίας (η μάνα μου γεννημένη 1944, ο πατέρας μου 1936)… και προς το παρόν παθαίνω πλάκα και χαίρομαι για το πόσο καλά και γεροί είναι... υπάρχουν φυσικά τα μικρά προβληματάκια αλλά είναι τόσο ελάχιστα που απλά δεν είναι σημαντικά στη καθημερινότητα…. Και μακάρι να κρατηθούν σε αυτή την καλή κατάσταση και τα επόμενα χρόνια….

Επειδή με φοβίζει και με τρομάζει η ιδέα ότι κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι πολύ σοβαρό με την υγεία τους ή ότι μπορεί να χρειαστούν εντατική καθημερινή βοήθεια την οποία εγώ μόνη μου σίγουρα δεν θα καταφέρω να την παράσχω έτσι όπως θα πρέπει και όπως θα είναι σωστό…. Δεν έχω ιδέα πως θα αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση… Και με τρομάζει τόσο πολύ επειδή δεν έχω αδέλφια και θα αναγκαστώ να βρω μόνη μου οποιαδήποτε λύση. Επιπλέον δεν έχω ιδέα πως θα επηρεάσει αυτό και την δικιά μου ζωή και καθημερινότητα….

Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα σίγουρα όλοι μας λίγο πολύ τα σκεφτόμαστε και άλλοι τα ζούνε με διαφορετικούς τρόπους…Και είναι καθήκον μας να φροντίσουμε τους γονείς μας έτσι όπως μια ζωή φρόντισαν εκείνοι εμάς!!!

Αλλά όσοι φρόντισαν ή φροντίζουν ηλικιωμένους ανθρώπους, γονείς τους, σε δύσκολη κατάσταση υγείας, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πόσο οργάνωση, πόσο χρόνο, πόσο υπομονή και ψυχικές αντοχές και σχεδόν απεριόριστη κατανόηση και καρτερικότητα απαιτείται από τους ανθρώπους αυτούς…. Και το λέω αυτό επειδή η νονά μου φρόντιζε επί τρία χρόνια τον από άνοια πάσχοντα πατέρα της που ήταν και κατάκοιτος σε ειδικό κρεβάτι…. Και επειδή είχε ανάγκη από εντατική φροντίδα, ερχόταν καθημερινά νοσηλεύτρια σπίτι τους για να βοηθήσει ανάλογα και αυτή.

Ένα συγκλονιστικό κείμενο για τους ηλικιωμένους γονείς μας

Ένα συγκλονιστικό κείμενο για τους ηλικιωμένους γονείς μας

Απ: Ένα συγκλονιστικό κείμενο για τους ηλικιωμένους γονείς μας