ΕΡΩΤΑΣ - ΘΕΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

από **ΜΗΔΕΙΑ** Πεμ 25 Οκτ - 0:28

Ο θεός Ερωτας έχει μακριά ιστορία που ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα. Ο θεός Ερωτας ήταν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών.

Ερωτας και Αφροδιτη
«Εν αρχή ην το Χάος» κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Ερωτας. Ο Ερωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.

Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στο θεό Έρωτα από τους αρχαίους τραγικούς. Ο Ευριπίδης ιδιαίτερα διαχωρίζει τον έρωτα σε θετική και αρνητική δύναμη, καθώς μπορεί να οδηγήσει τόσο στην Αρετή όσο και στην Αθλιότητα.

Και ο Πλάτων βέβαια θεωρεί ότι ο καλός έρωτας είναι και καλός αλλά και κακός – ο κακός έρωτας είναι γιος της Αφροδίτης Πανδήμου.

Ο θεός Ερωτας στη μυθολογία
Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη εκδοχές για το θεό Ερωτα. Σύμφωνα με τον επικρατέστερο μύθο, ο Έρως ήταν ο γιος της Αφροδίτης και του Άρη (λέτε από εκεί να βγήκε το γνωστό ρητό «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο»;).

Ο Πλάτων ωστόσο είχε διαφορετική άποψη, παρουσιάζοντας τον Έρωτα ως γιο του χάους, που ωστόσο ενσάρκωνε την αρμονία.

Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι μύθοι που τον θέλουν να είναι ο γιος του Ερμή ή του Ηφαίστου, ή ακόμα ο γιος του Πόρου και της Πενίας. Η Σαπφώ αναφέρει ότι είναι γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, ενώ ο Αλκαίος ότι ήταν γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου.

Ερωτας, ο γιός της Αφροδίτης
Ο επικρατέστερος μύθος παρόλα αυτά επιμένει ότι ο Ερως ή Ερωτας γεννήθηκε από τη συνεύρεση της Αφροδίτης με τον Άρη ένα ωραίο βράδυ του καλοκαιριού. Ως γνήσιος γιος της θεάς της ομορφιάς, ο Έρως έγινε ο θεός του πόθου, του έρωτα και της σεξουαλικής δραστηριότητας.

Σύμφωνα με όλους τους μύθους ο Ερωτας ήταν πανέμορφος, αλλά και μόνιμη πηγή μπελάδων τόσο για τους θεούς όσο και τους θνητούς (κάτι για το οποίο λογικά θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι ακόμα και σήμερα). Αδερφός του Έρωτα ήταν ο Άντερος, ενώ στενοί του συνεργάτες ήταν ο Πόθος και ο Ήμερος.

Ο φτερωτός Ερωτας με το τόξο και τα βέλη
Ο Έρωτας εμφανιζόταν σε πολλές αναπαραστάσεις, κυρίως με τη μορφή που τον παρουσίασαν αργότερα και οι Ρωμαίοι, ως φτερωτό μωρό με βέλη στα χέρια. Σύμφωνα πάλι με το μύθο, ο Έρως έχει δυο ειδών βέλη: τα χρυσά με φτερά περιστεριών και άλλα με φτερά κουκουβάγιας.

Τα βέλη με τα φτερά των περιστεριών είναι αυτά που έριχνε στις καρδιές των θνητών και αθανάτων, ώστε να διεγείρει τα ερωτικά συναισθήματα.

Αλλες μορφές του Ερωτα
Ο έρως εμφανίζεται αρκετά συχνά σε απεικονίσεις της αρχαίας ελληνικής τέχνης πάνω σε δελφίνι ή σε λιοντάρι.

Οι αρχαίοι εμφάνιζαν επίσης τον Έρωτα και ως ενήλικο, με την μορφή ενός πολύ αθλητικού νέου που ενσάρκωνε τη νεανική ομορφιά και την ανδροπρεπή εμφάνιση.

Ξεχωριστό κομμάτι στις απεικονίσεις του θεού έχουν έργα που βρέθηκαν στην Πομπηία της Ιταλίας. Σημειώστε ότι για τους Ρωμαίους ο Έρωτας ονομάζεται cupid.

ΠΗΓΗ

[Μόνο οι διαχειριστές επιτρέπεται να δουν αυτόν το σύνδεσμο.]

Ο θεός του Έρωτα κατά τους αρχαίους φιλοσόφους
Έξι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και διανοητές κλήθηκαν στο Συμπόσιο του Πλάτωνα να εκφράσουν την άποψη τους για το θεό Ερωτα και τον έρωτα σαν κατάσταση και συναίσθημα στην εποχή τους.

Παραθέτουμε το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε σε παλιότερη έκδοση σχετικά με τον Έρωτα στην αρχαία Ελλάδα.

Ο θεός του έρωτα κατά τους Αρχαίους Φιλοσόφους
Ο θεός Ερωτας είναι ο πρώτος θεός που φανερώθηκε στην ιστορική πορεία του ανθρώπινου γένους, είπε ο Φαίδρος, επικαλούμενος τον Ησίοδο: «μετά το Χάος, δύο τούτω γενέσθαι, Γήν τε και Έρωτα». Οχι μόνον ο πρεσβύτερος, αλλά κι ο πιο μεγάλος και θαυμαστός:

Γιατί μέγας και θαυμαστός; Επειδή την ομορφιά και την ποιότητα της ζωής τίποτε άλλο δεν μπορεί να εξασφαλίσει, ούτε η συγγένεια, ούτε τα δημόσια αξιώματα, ούτε ο πλούτος, όπως ο έρωτας. Και τούτο, γιατί αυτός, και μόνον αυτός, μας κάνει να ντρεπόμαστε για τ” άσχημα και μας παρακινεί, φιλοτιμώντας μας, για τα ωραία:

«Δεν είναι ένας και μοναδικός ο έρωτας», του αντιπαρατήρησε ο Παυσανίας. «Είναι δυο: ο πάνδημος και ο ουράνιος. Γι” αυτό πρέπει να διευκρινίζουμε κάθε φορά, σε ποιόν από τους δυο αναφερόμαστε.»

Άξιος εγκωμιασμού είναι ο ουράνιος, εκείνος δηλαδή ο έρωτας που παρακινεί τους ανθρώπους να ερωτεύονται με όμορφο και καλλιεργημένο τρόπο. Ο έρωτας της πάνδημης Αφροδίτης αρπάζει οτιδήποτε κι αν τύχει στο δρόμο του. Είναι ο έρωτας των φαύλων, που ποθούν μόνο τα σώματα, δίχως να νοιάζονται για την ψυχή τους και για την ομορφιά της συμπεριφοράς:

Ο έρωτας είναι η έλξη των αντιθέτων που εναρμονίζονται όπως η μελωδική μουσική σύνθεση, είπε ο Ερυξίμαχος.

Ακολούθησε ο Αριστοφάνης και αναφέρθηκε σ” ένα χαριτωμένο παραμύθι. Είπε δηλαδή πως ο θεός κάποτε αποφάσισε να τιμωρήσει τους ανθρώπους για την αλαζονεία τους.

Στα μακρινά εκείνα χρόνια η ανθρώπινη μορφή ήταν διπλή, σε σύγκριση με αυτήν που ξέρουμε. Τιμωρώντας τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, ο θεός τους χώρισε εγκάρσια σε δυο, έτσι όπως είναι πια γνωστή η μορφή μας. Κι από τότε καθένας ψάχνει να βρεί το χαμένο ταίρι του.

Επομένως ο έρωτας είναι η ακατανίκητη ροπή για την ανασύνθεση στην αρχική ενότητα και ολοκλήρωση του ήδη διχασμένου ανθρώπου. Ερωτευόμαστε γιατί ποθούμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ενότητα, γιατί νοσταλγούμε, δηλαδή, την παλιά μας ολοκληρωμένη φύση.

Με ποιητική έξαρση ο Αγαθών αντέκρουσε το Φαίδρο, που είχε αποκαλέσει τον Έρωτα πρεσβύτερο από όλους τους θεούς. Αυτός μόνο με τα νιάτα συναναστρέφεται κι είναι ο ίδιος πάντα νέος:

Κι όποιος τον συναπαντήσει, έ, τότε πια καταλαμβάνεται από ποιητικό οίστρο ακόμη κι αν προηγουμένως δεν είχε καμιά μουσική καλλιέργεια. Μα το πιο σημαντικό στον έρωτα είναι πως μας απελευθερώνει από τη μοναξιά και την αλλοτριότητα που μας τυραννούσε προηγουμένως και γεμίζει την ψυχή μας με την πιο ευτυχισμένη επικοινωνία.

Σωκράτης: Ο έρωτας είναι ανάβαση από τον κόσμο των θνητών

Τελευταίος μίλησε ο Σωκράτης, επικαλούμενος όσα του είχε εκμυστηρευτεί μια ετέρα, η Διοτίμα: ο έρωτας είναι η ανάβαση του ανθρώπου από τον κόσμο των θνητών στον ενδιάμεσο κόσμο που τον χωρίζει από εκείνον των αθάνατων θεών.

Δαίμονας είναι ο έρωτας. Γιατί οι δαίμονες μετέχουν στη θνητή φύση των ανθρώπων, αλλά με στοιχεία από τη θεϊκή αθανασία. Και μόνον οι δαίμονες μπορούν να ανεβάσουν τους ανθρώπους σ” εκείνα τα σκαλοπάτια, από τα οποία είναι πια εφικτή κάποια επικοινωνία ανάμεσα τους και στους θεούς:

Ο έρωτας, που σ” όλα του είναι μέγιστος και πολυμήχανος, μπορεί να προσδιοριστεί με δυο λέξεις, ως η επιθυμία που τρέφουν οι άνθρωποι για κάθε τί το καλό, ώστε να “ναι ευτυχισμένοι:

Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του το σπέρμα του καλού σε αδράνεια. Ο έρωτας είναι που το ενεργοποιεί, προκαλεί τη γονιμοποίηση, την κυοφορία και τη γέννηση του καλού. Ο έρωτας λοιπόν είναι μια από τις πιο θαυμαστές κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ξεκίνησε, στα απροσδιόριστα βάθη της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, σαν απλό και ανεπίγνωτο ορμέμφυτο – το ένστικτο για την αναπαραγωγή και τη διατήρηση του είδους.

Ση συνέχεια ανέβηκε στο πρώτο σκαλοπάτι – της αισθησιακής ηδονής. Μετά προχώρησε ένα βήμα πιο πάνω, στο σκαλοπάτι της αισθητικής έλξης και τελείωσης.

Απ” εκεί ο έρωτας κορυφώθηκε στην όντως πολλαπλή ολοκλήρωση και στην τελείωση της ανθρώπινης προσωπικότητας: συναισθηματική συγκίνηση, αυθόρμητη έφεση για προσφορά, δίχως υπολογισμούς, φλόγα για δημιουργία, ασυγκράτητη ορμή να αναπτύξει ο ερωτευμένος όλες τις διανοητικές του ικανότητες, να δείξει τον καλύτερο εαυτό του. Όχι μόνο να φαίνεται, μα να γίνει και να είναι πραγματικά καλύτερος,

Έτσι υψιπετής , καθώς ανοίγει τα φτερά του, ο έρωτας είναι ευαίσθητος στις μικρότητες και εύθραυστος. Σαν το κυκλάμινο τ” Απρίλη. Φυτρώνει, δίχως να το περιμένεις. Εκεί που δεν το προσδοκάς, θάλλει κι ευωδιάζει στ” αγιάζι , δίχως πολλές απαιτήσεις. Κι όμως, τόσο εύκολα μαραίνεται. Χάνεται, γίνεται ρουτίνα κουραστική. Όμοια απροσδόκητα, όπως είχε έρθει.

Ο έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα απασχόλησε φιλοσόφους, ποιητές και καλλιτέχνες ωστόσο η θεμελίωση της ουσίας του έρωτα παρέμεινε ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα για όλους, ακόμα και σήμερα.

ΠΗΓΗ

[Μόνο οι διαχειριστές επιτρέπεται να δουν αυτόν το σύνδεσμο.]

Στην ελληνική μυθολογία ο Έρως ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης. Συχνά σχετίζεται με τη θεά Αφροδίτη. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί ερωτεύονταν παράφορα. Ο Έρως, χαρακτηρίζεται ανίκητος στην τραγωδία Αντιγόνη.

Προέλευση

Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο Έρωτας προήλθε από το «κοσμικό αυγό» που άφησε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους. Υπέρ μιας κοσμογονικής καταγωγής του τίθεται και ο Ησίοδος στη Θεογονία, καθώς αναφέρει πως ο Έρωτας προήλθε από το Χάος μαζί με τη Γαία, στοιχεία επίσης χωρίς γεννήτορες.

Στη μεταομηρική μυθολογία παρουσιάζονται και άλλοι γεννήτορες του Έρωτα, ενώ συχνά σχετίζεται με τη θεά Αφροδίτη. Σύμφωνα με τη Σαπφώ είναι γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, ενώ σύμφωνα με τον Σιμωνίδη τον Κείο είναι γιος της Αφροδίτης και του Άρη. Αναφέρεται και ως υπηρέτης και συνοδός της Αφροδίτης. Ο Αλκαίος αναφέρει ότι ο Έρωτας ήταν γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου. Σε άλλες πηγές, πατέρας του Έρωτα θεωρείται ο Ήφαιστος.

Από τους τραγικούς, ιδιαίτερη σημασία στον θεό Έρωτα αποδίδει ο Ευριπίδης. Ο Ευριπίδης διαχωρίζει τη δύναμη του Έρωτα σε δύο μορφές: Σε αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην Αρετή και σε εκείνη που οδηγεί στην Αθλιότητα. Με παρόμοιο τρόπο, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα εντοπίζουμε τον «καλό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Ουρανίας) και τον «κακό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Πανδήμου).

Ο Έρως στην τέχνη

Οι αρχαιολόγοι των ημερών μας δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη εξακριβωμένων αναπαραστάσεων του θεού που να χρονολογούνται πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ.. Δύο από τις πρώτες παραστάσεις του θεού Έρωτα βρίσκονται στο Μουσείο της Ακρόπολης, στην Αθήνα. Η πρώτη (χρονολογημένη στα 580 π.Χ.) είναι σε ένα όστρακο από μελανόμορφο σκύφο, όπου η θεά Αφροδίτη φαίνεται να κρατά στο χέρι της ένα αγόρι. Η δεύτερη (χρονολογημένη στα 570 π.Χ.) είναι σε ένα μελανόμορφο πλακίδιο, όπου πάλι η Αφροδίτη κρατά με ανάλογο τρόπο δύο αγόρια, τον Έρωτα και τον Ίμερο.

Οι πρώτες «αυτόνομες» εμφανίσεις του θεού Έρωτα στην τέχνη πραγματοποιούνται τον 5ο αιώνα π.Χ.. Ο Έρωτας εμφανίζεται ανεξάρτητος από άλλες θεότητες, σε διάφορες απεικονίσεις: άλλοτε πετάει, άλλοτε κοιμάται, άλλοτε ιππεύει ένα δελφίνι, άλλοτε κρατάει ένα λουλούδι. Αντικατοπτρίζοντας το μύθο που τον θέλει συνοδό και υπηρέτη της Αφροδίτης, σε πολλές παραστάσεις της περιόδου εκείνης ο Έρωτας εικονίζεται να βοηθά τη μητέρα του ή άλλες γυναίκες: να μεταφέρει για αυτές ρούχα ή πετσέτες, να τις βοηθάει στο χτένισμα και την περιποίησή τους, να λύνει ή να δένει τα λουριά των σανδαλιών τους.

Ήδη από τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Έρωτας συμπεριλαμβάνεται και στον βακχικό κύκλο, εμφανίζεται δηλαδή σε απεικονίσεις ως πιστός ακόλουθος του θεού Διονύσου. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της Ελληνιστικής Περιόδου.

Ξεχωριστό κομμάτι στις διάφορες απεικονίσεις του Έρωτα που έχουν ανακαλυφθεί κατέχουν τα έργα που βρέθηκαν στην Πομπηία της Ιταλίας. Ανάμεσα στα έργα που ξεχωρίζουν είναι αυτά της «πώλησης Ερώτων», της τιμωρίας του Έρωτα και του Έρωτα ως μεταφορέα των όπλων του θεού Άρη. Ιδιαίτερου κάλλους θεωρούνται και τα γλυπτά της εποχής που αναπαριστούν τον θεό.

Στα ύστερα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια, ο Έρωτας συχνά ταυτίζεται με το Πένθος ή τον Θάνατο. Εμφανίζεται να κρατάει δάδα, συνήθως στραμμένη προς το έδαφος. Πρόκειται για μία απεικόνιση που βρίσκει τις ρίζες της στη σχέση του θεού με τον βακχικό κύκλο. Την ίδια περίοδο ξεκινούν την εμφάνισή τους αναπαραστάσεις του Έρωτα, στις οποίες φαίνονται αποδεικτικά στοιχεία της νίκης του στη διαμάχη με τον Ηρακλή: ένα στεφάνι ή το ρόπαλο του ημίθεου.

Στη ρωμαϊκή τέχνη, η εικόνα του Έρωτα χρησιμοποιείται στην αρχιτεκτονική διακόσμηση, τις περισσότερες φορές με τη μορφή μικρού παιδιού.

Ο αστεροειδής 433 Έρως (433 Eros), που ανακαλύφθηκε το 1898 και δέχθηκε την επίσκεψη του διαστημοπλοίου NEAR-Shoemaker το 2000-2001, πήρε το όνομά του από τον φτερωτό αυτό θεό.
Για τους αρχαίους Έλληνες, ο Έρως ήταν ο θεός που ευθυνόταν για τον πόθο, την αγάπη και τη σεξουαλική δραστηριότητα, ενώ λατρευόταν και ως θεός της γονιμότητας. Μάλιστα, συχνά τον αναφέρουν ως «ελευθέριο», όπως και το Διόνυσο.

Υποστάσεις του Έρωτα

Έρως και Ψυχή, Αντόνιο Κανόβα, Μουσείο του ΛούβρουΣτην αρχαιοελληνική μυθολογία υπάρχουν δύο βασικές υποστάσεις του Έρωτα: η παλιότερη θεότητα είναι αυτή που ενσαρκώνει όχι μόνο τη δύναμη της ερωτικής αγάπης αλλά και τη δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης, αποτελούσε το πρωτότοκο Φως που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων στον Σύμπαν.

Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, αυτή η μορφή του Έρωτα γεννήθηκε πριν από τους θεούς του Ολύμπου, όταν το Χάος γέννησε τη Γαία και τον Τάρταρο. Σύμφωνα με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, «άνθισε» από ένα αυγό, καρπό της ένωσης της Νύχτας και του Σκότους.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια, ο Έρως λατρευόταν ως Πρωτόγονος, αυτός δηλαδή που γεννήθηκε πρώτος.

Από την άλλη πλευρά, αργότερα στα χρόνια της αρχαιότητας, ο Έρωτας προέκυψε ως γιος της Αφροδίτης (με πατέρα είτε τον Άρη, είτε τον Ήφαιστο).

Σύμφωνα με άλλες πηγές, γεννήθηκε μαζί με την Αφροδίτη, ενώ άλλοι τον θεωρούν γιο της Ίριδας και του Ζέφυρου.

Αυτή η μορφή του Έρωτα ανήκε στη συνοδεία της Αφροδίτης, δάμαζε την πρωταρχική δύναμη της αγάπης και την κατεύθυνε κατά τη θέλησή του προς τους θνητούς, ένας ρόλος που αρμόζει στον καρπό της ένωσης της «Αγάπης» (Αφροδίτη) είτε με τον «Πόλεμο» (Άρης) είτε με τη «Φωτιά» (Ήφαιστος).

Υπάρχουν μύθοι που τον θέλουν πανέμορφο στην όψη, αλλά και συχνή πηγή μπελάδων για τους θεούς και τους θνητούς. Άλλοι μύθοι παρουσιάζουν έναν Έρωτα με γνώση της τεράστιας δύναμής του, να αρνείται τις παρακλήσεις της μητέρας του και άλλων θεών να επέμβει στις ζωές των θνητών.

ΠΗΓΗ

[Μόνο οι διαχειριστές επιτρέπεται να δουν αυτόν το σύνδεσμο.]

Ο κεραυνοβόλος Έρωτας

Ο Ανώτερος Εαυτός μας υπακούει στις εντολές της Καρδιάς και του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι στην Ελληνική Μυθολογία, ο ΕΡΩΤΑΣ γεννιέται από την συνεύρεση του ΑΡΗ και της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ.

Αυτό που όμως συνήθως δεν γνωρίζουμε είναι ότι ο ΈΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ, αλλά έχει και έναν ΔΙΔΥΜΟ ΑΔΕΛΦΟ, ο οποίος ονομάζεται ΑΝΤΕΡΩΤΑΣ.

Μάλιστα οι δύο αυτοί ΔΙΔΥΜΟΙ ΕΡΩΤΕΣ διακρίνονται από εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά και ιδιότητες, αφού ο ΈΡΩΣ είναι ΦΩΤΕΙΝΟΣ και αντίστοιχα ο ΑΝΤΕΡΩΣ είναι ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ!

Επομένως αν θέλουμε να κατανοήσουμε την ολοκληρωμένη διάσταση του Έρωτα θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αποτελεί μία ΔΙΦΥΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ.

Ακριβώς όμως μία τέτοια διφυής οντότητα, είναι και ο ίδιος ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο οποίος εκφράζεται:

Από τον ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ μας, που αφορά στο ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ, δηλαδή στον ΝΟΥ μας και

Από τον ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ μας, που αφορά στο ΑΝΤΙΫΛΙΚΟ ή ΑΫΛΟ ΣΩΜΑ του δηλαδή στην ΨΥΧΗ μας.

Διαπιστώνουμε λοιπόν πολύ εύκολα, ότι:

Ο ΑΝΩΤ-ΕΡΟΣ εαυτός μας εκφράζεται από την δράση του ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΕΡΩΤΑ και αντίστοιχα

Ο ΚΑΤΩΤ-ΕΡΟΣ εαυτός μας εκφράζεται από την δράση του ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΕΡΩΤΑ ή ΑΝΤΕΡΩΤΑ.

Έτσι λοιπόν ο ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ αναφέρεται στην ΨΥΧΗ μας και ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΑΝΤΕΡΩΤAΣ αναφέρεται στον ΝΟΥ μας.

Στην σημερινή εποχή, που δυστυχώς δεν διαχωρίζουμε αυτήν την κατάσταση, είναι αδύνατο να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα από την φύση και την δράση του Έρωτα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το ΔΙΠΟΛΟ αυτό, από το οποίο αποτελείται ο Άνθρωπος, έχει υποχρεωτικά ανάγκη από την δράση και ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΡΩΤΩΝ, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε μία ασφαλή εξελικτική πορεία.

Γνωρίζουμε όμως επίσης ότι μία τέτοιου είδους ΔΙΦΥΗΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑ αποτελεί ακόμα και ο ίδιος ο ΔΙΑΣ γεγονός που είναι φανερό δια μέσου της διπλής του ονομασίας: ΔΙΑΣ και ΖΕΥΣ.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ πρόκειται για το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, στην μία περίπτωση φαίνεται να είναι ο υπεύθυνος για την ΔΙΑΣΠΑΣΗ αυτών των δύο υποστάσεών μας, ενώ στην δεύτερη περίπτωση φαίνεται να είναι ο υπεύθυνος για την ΖΕΥΞΗ, την ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ αυτών των δύο υποστάσεών μας σε ΜΙΑ.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε λοιπόν ότι εμείς στην σημερινή μας ζωή, γεννιόμαστε και εξελισσόμαστε μέσα σε έναν περιβάλλον, μέσα σε έναν κόσμο που εκφράζει ξεκάθαρα αυτήν την διπολική κατάσταση, ώστε να καταφέρουμε να γνωρίσουμε και τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Πρόκειται για την εφαρμογή του περίφημου «ΝΟΜΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ», που όπως μας εξηγεί ο Αριστοτέλης στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του «Μετά τα Φυσικά», ο πρώτος ο οποίος τον διατύπωσε ήταν ο Πυθαγόρας.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Νόμο αυτόν, ο Κόσμος μας λειτουργεί κάτω από την επιρροή 10 τέτοιων ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ΖΕΥΓΩΝ.

Είναι εντυπωσιακό ότι η λέξη ΖΕΥΓΟΣ ή ΖΕΥΞΗ που αναφέρεται στον δεύτερο όνομα, δηλαδή στην δεύτερη ιδιότητα του Διός, προϋποθέτει απαραιτήτως την προηγούμενη ύπαρξη της ΔΙΠΟΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ.

Με άλλα λόγια, είναι αδύνατον να καταφέρει κάποιος να φέρει σε ΖΕΥΞΗ τις δύο καταστάσεις που εκφράζονται μέσω του ΔΙΠΟΛΟΥ αν δεν έχει υπάρξει και δεν έχει εκφραστεί προηγουμένως αυτό το ΔΙΠΟΛΟ.

Στην περίπτωση λοιπόν του Ανθρώπου είναι σαφές ότι η ΔΙΑΣΠΑΣΗ την οποία έχει επιφέρει ο ΔΙΑΣ είναι ο διαχωρισμός μιας ΠΡΩΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ή ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ όπως ονομάζεται από τον Πλάτωνα στην οποία βρισκόταν κατά το απώτατο παρελθόν.

Ο Πλάτωνας είναι αυτός που στο βιβλίο του «ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ» μας αποκαλύπτει τόσο για την ύπαρξη όσο και για την διάσπαση του Ερμαφρόδιτου γένους.

Αυτό λοιπόν που περιγράφεται στο ΣΥΝ-ΠΟΣΙΟΝ είναι το πώς θα καταφέρει και πάλι ο Άνθρωπος στην σημερινή εποχή να επανακτήσει και τις δύο αυτές υποστάσεις του.

Να «πιει» δηλαδή να φέρει σε επαφή ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ και τις ΔΥΟ ΟΥΣΙΕΣ του, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην παραγωγή κρασιού που δημιουργείται ΕΝΑ ΚΡΑΜΑ ή ΚΡΑΣΙ των δύο ουσιών: Του Νερού και του Μούστου.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το ζητούμενο όλων των εποχών, όσον αφορά στην εξελικτική πορεία του Ανθρώπου είναι να καταφέρει να ενώσει και πάλι τα δύο διασπασμένα κομμάτια του.

Να ενώσει δηλαδή τον ΑΝΩΤΕΡΟ και τον ΚΑΤΩΤΕΡΟ εαυτό του έτσι ώστε να δύο μισά κομμάτια του να αποτελέσουν ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ το οποίο θα είναι πλέον απολύτως θεραπευμένο.

Ο Ανώτερος Εαυτός μας υπακούει στις εντολές της Καρδιάς και του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ενώ ο Κατώτερος Εαυτός μας υπακούει στις εντολές του εγκεφάλου του, τού ΝΟΥ και της ΛΟΓΙΚΗΣ.

Σε αυτόν τον ΔΙΠΟΛΙΣΜΟ της Ανθρώπινης λειτουργίας οφείλονται όλα τα δεινά της Ανθρωπότητας, αφού τα αποτελέσματα των πράξεων μας είναι τέτοια που σχεδόν ποτέ δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν και τα δύο μας Κέντρα.

ΠΗΓΗ

[Μόνο οι διαχειριστές επιτρέπεται να δουν αυτόν το σύνδεσμο.]