Απ: Μαντινάδες για την Λεβεντιά

Ζηλεύω του, του αέτου
γιατί ψηλά καθίζει
και ενάντια στον άνεμο
σαν θέλει φτερουγίζει

Όταν πονά ο αετός
πετά δε χαμηλώνει
κάτω στη γη μόνο πατά
όντε η ζωή τελειώνει

Η λεβεντιά είναι μια πλήγη
που όλο αίμα τρέχει
Θέε μου και πως τη νταγιαντά
εκείνος που την έχει

Άντρας απού η μυρωδιά
του μπαρουθιού τ΄ αρέσει
σ΄ όλες τση μάχες τση ζωής
έχει τη πρώτη θέση

Βροντά κι αστράφτει στα Χανιά
και στα Σφακιά χιονίζει
και εις τα Ρεθεμνιώτικα
η λεβεντιά αρμενίζει

Δεν θέλω δανεικά φτερά
με φτάνουν τα δικά μου
έτσι κι αλλιώς ζηλεύγουνε
πολλοί στο πέταγμά μου

Χορεύγεις και πατείς τη γη
και το καταλαβαίνει
πως μερακλίδικο κορμί
απάνω τζη διαβαίνει

Σαν είν' ο άντρας 'πό γενιά
μα 'ναι και διοματάρης
πατεί τη γη κι αυτή γροικά
ποιος είν' ο προπατάρης

Ο άντρας κάνει τη γενιά
κι όχι η γενιά τον άντρα
σαν είν' ο τράγος δυνατός
δεν τον-ε σταίνει η μάντρα

Μόνο 'που την καλή γενιά
μπορεί να βγει ο άντρας
κι άσ' τον τον τράγο να πηδά
'που τα τοιχειά τση μάντρας

Άντρες λογιάζω δυνατούς
κι αληθινά μεγάλους
κείνους που θυσιάζουνε
τη ζήση τους για τσ άλλους

Αντρα λογιάζω μόνο αυτό
που σκύβει το κεφάλι
οντε πουλούν παληκαριές
κι εγωισμούς οι άλλοι

Άντρας λογάται όποιος μπορεί
πόνο βαρύ ν αντέξει
να ναι η ψυχή στο στόμα ντου
και να μη βγάνει λέξη

Αντρας ελέγουμουν κι εγώ
και βάστουνα στον πόνο
μα κείνος με σοτρύγισε
ομάδι με τον χρόνο

Να χα μιλιά θελα μιλώ
φωνή θελα φωνιάζω
μα γω μαι το βουβό πουλί
κι άνθρωπο δεν πειράζω

Πολλές φορές με τη σιωπή
ο άνθρωπος διηγάται
πόσο λογιώ ν τα βάσανα
που χει και τυραννάται

Ζηλεύω εκείνου του δεντρού
που σε γκρεμό φυτρώνει
και μόνο αέρας και πουλί
μπορεί να του σημώνει

Πάλεψα δυνατά θεριά
για να βγάλω πέρα
σαν τον αετό απού πετά
με κόντρα τον αέρα

Αμα τη θένε πλούσια
Να γίνει κάποια μέρα
Να πάνε να βρούνε ένα γιατρό
Να τσι περάσει βέρα

Στο γλυκοχάραμα τσ' αυγής
Φέγγουν ανάρια-ανάρια
Ενός σεβντά μου αλλοτινού
Τα σκόρπια απομεινάρια

σ ολο το κοσμο γυρισα

σ ανατολη και δυση

τη κρητικη τη λεβεντια

δεν εχω συναντηση

Το ηθος και η λεβεντια

το κρητικο πρεπιζουν

κι αυτες ειναι οι αρετες

που τονε ξεχωριζουν

Αν ήταν να ζυγιάζανε
της λεβεντιάς τη χάρη
δέκα θα το βαστάγανε
για σένα το καντάρι...

Απού δεν κάνει φυλακή αντρός καρδιά δεν έχει,
φουστάνια γυναικός φορεί και κείνος το κατέχει.

Σαν αποθάνει ο μερακλής το στήθος πρώτο λιώνει,
γιατί'ναι τόπος τσι καρδιάς που κατοικούν οι πόνοι