ΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΓΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΑ...

ΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΓΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΑ...

"Ούτω και η πίστις, εάν μη έργα έχη, νεκρά εστι καθ’ εαυτήν" (Ιακ. 2-17)

Ο αββάς Ησαίας για να διδάξη στους μαθητές του ότι, όποιος δεν εργασθεί, δεν αμείβεται από τον Θεό, ανέφερε το εξής παράδειγμα: «Κάποτε κάποιος γέροντας πήρε ένα ζεμπίλι, πήγε στο αλώνι και λέγει στον κύριο του χωραφιού: “Δος μου σιτάρι΄”. Καί τον ρωτά εκείνος: “Θέρισες και εσύ, Αββά;”. Τού απαντά: “Όχι”. Καί του λέγει ο κύριος του χωραφιού: “Πως λοιπόν θέλεις να σού δώσω σιτάρι, αφού δεν θέρισες;”. Τού λέγει τότε ο γέρων: “Ώστε, αν τινάς δεν θερίση, δεν παίρνει μισθό;”. Τού απαντά ο γεωργός: “ Όχι”. Καί έτσι έφυγε ο γέρων. Οι δε αδελφοί, σαν είδαν τι έκαμε, του έβαλαν μετάνοια και τον ευχαρίστησαν».1

Ο γέροντας Παίσιος μιλώντας για τον αγώνα των χριστιανών έλεγε: «Με φιλότιμο να εργάζεσαι στον Χριστό. Καί ο Χριστός στην ψυχή που έχει καλή διάθεση, αγωνιστικό πνεύμα και φιλότιμο εργάζεται αθόρυβα. Να κάνης τον αγώνα σου, όχι για να αγιάσης, αλλά για να χαρή ο Χριστός. Αν δουλεύης, για να χαρή ο Χριστός, θα είναι απλός ο αγώνας σου και θα έχεις μέσα σου θεία παρηγοριά.

Ο Χριστός είναι στοργικός Πατέρας και όχι τύραννος. Τον φιλότιμο αγώνα μας χαίρεται ο Χριστός. Ο φιλότιμος άνθρωπος, όπου και αν βρεθή, θα κάνη προκοπή, γιατί θα εργασθή φιλότιμα. Ενώ ο άνθρωπος που δεν καλλιεργεί το φιλότιμο, που του χάρισε ο Θεός, ο,τι και αν κάνη, ανεπρόκοπος θα είναι. Βλέπαμε παλιά τα καημένα τα ζώα, και τα βόδια και τα άλογα, όταν στο ζευγάρι το ένα ήταν φιλότιμο και το άλλο δεν τραβούσε, ζοριζότανε το φιλότιμο και έσερνε και το άλλο. Καί τελικά εκείνο που δεν είχε φιλότιμο κατέληγε στον χασάπη. Αν μας παρουσιάση κανένα τέτοιο ζώο ο Χριστός μεθαύριο και μας πεί: “δήτε αυτό, σβάρνιζε και τα άλλα δύο· εσείς τι κάνατε;”, τι θα πούμε; Αχ μωρέ, πάρτε το στα ζεστά! Η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά. Σας δίνονται τόσες δυνατότητες».2

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Μπριαντσανίνωφ μιλώντας για την πίστη και τα έργα έλεγε: «Η ορθόδοξη πίστη στον Χριστό, επισφραγισμένη με το μυστήριο του Βαπτίσματος, είναι αρκετή για την σωτηρία, μόνο αν ο άνθρωπος δεν έλαβε από τον Θεό χρόνο, για να πράξει και καλά έργα. Γιατί, αν η πίστη είναι για τον άνθρωπο ο Χριστός, τα καλά έργα είναι η διακονία του Χριστού. Στη διάρκεια της επίγειας ζωής είναι απαραίτητα τα έργα. Από αυτά στον χριστιανό αναγνωρίζονται ως καλά μόνο εκείνα που αποτελούν εκπλήρωση ή συντείνουν στην εκπλήρωση των ευαγγελικών εντολών, εκείνα που τρέφουν και διατηρούν ζωντανή την πίστη του.

Η αληθινή πίστη είναι το μοναδικό μέσο σωτηρίας· πρέπει να είναι όμως ζωντανή, που να εκφράζεται με όλη την ύπαρξη του ανθρώπου. Έργα ενάντια στην πίστη αποκαλύπτουν άλλα πιστεύματα. Εγκωμιάζοντας τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο άγιος Ιάκωβος εγκωμιάζει τα έργα της πίστεώς του και μάλιστα την υπακοή του προς τον Θεό, όταν Εκείνος τον πρόσταξε να θυσιάσει τον Ισαάκ. Η θανάτωση του Ισαάκ ήταν πράξη κάθε άλλο παρά καλή, σύμφωνα με την μεταπτωτική ανθρώπινη αντίληψη. Η πίστη έδωσε στον Αβραάμ την δύναμη να την εκτελέσει. Καί εκτελώντας την, έδειξε ακριβώς την τελειότητα της πίστεώς του».3

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τους ψαλμούς λέγει: «Τούς εθνικούς δεν τους πείθουν τόσον τα θαύματα, όσον ο τρόπος ζωής· τον ενάρετον δε βίον τίποτε δεν τον κάνει να είναι τέτοιος, όσον η αγάπη. Διότι τα μεν θαύματα πολλές φορές έγιναν αφορμή να χαρακτηρισθούν πλάνοι εκείνοι που τα επετέλεσαν, ενώ τον καθαρόν βίον δεν θα ημπορούσαν να τον κατηγορήσουν. Όταν δεν είχεν ακόμη διαδοθή το κήρυγμα, εύλογα τα θαύματα εθαυμάζοντο, τώρα όμως πρέπει να θαυμάζεται κανείς από τον τρόπον ζωής, διότι τίποτε δεν μεταβάλλει τόσον το φρόνημα των εθνικών, όσον η αρετή· τόσον δεν σκανδαλίζει όσον η κακία. Καί είναι πολύ φυσικόν, διότι όταν ιδή εκείνον που έλαβεν εντολήν και τους εχθρούς του να αγαπά, να είναι πλεονέκτης, να αρπάζη, να συμβουλεύη τα αντίθετα από εκείνα που πράττει και να μεταχειρίζεται τους ομοφύλους του ωσάν θηρία, θα θεωρήση τα λεχθέντα μωρίαν, διότι ημείς είμεθα αίτιοι του να μείνουν οι άλλοι εις την πλάνην των».4

Καί ο Μέγας Βασίλειος θα πη: «Έργα εννοούμεν και τους λόγους και τας σκέψεις, και γενικώς κάθε κίνησιν του ανθρώπου. Δηλαδή με ποίαν διάθεσιν και με ποίον σκοπόν, ποίων εκ των δύο διά να αρέσωμεν εις τους ανθρώπους ή διά να εκτελέσωμεν τα προστάγματα, που μας έδωσεν ο Θεός, αυτά τα γνωρίζει μόνον εκείνος που κατανοεί τα έργα μας».5

Υποσημειώσεις
1.Είπε Γέρων, Εκδ. Αστήρ, σελ.87
2.Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι τομ. Ε΄ σελ. 256
3. Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ασκητικές Εμπειρίες, τομ. Β΄ 322
4.Ι. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τομ. 14 σελ. 389 5.Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. τομ.

*agioritikovima.gr