"Να κατεβούμε όλοι στους δρόμους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος"

"Να κατεβούμε όλοι στους δρόμους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος"

«Με τα νέα μέτρα κυβέρνησης, τρόικας, ΔΝΤ οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σπρώχνονται στην εξαθλίωση. Ηδη με πολλούς και διάφορους τρόπους έχει μειωθεί το εισόδημά τους 40%. Προσωπικά, το μηνιαίο εισόδημα 600 ευρώ που έχω θα πέσει κάτω από τα 500 ευρώ, ποσό με το οποίο είναι αδύνατο να ζήσει ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Για μένα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άρνηση πληρωμής του χρέους και να κατεβούμε όλοι στους δρόμους».

Απογοήτευση και φόβο μπροστά στις δραματικές αλλαγές στη ζωή τους που εκτιμούν ότι θα φέρουν τα νέα μέτρα, νιώθουν οι πολίτες. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι τα μέτρα που λαμβάνονται δεν θα δώσουν λύση αφού, όπως λένε, ακολουθούν την ίδια συνταγή που προβλέπει περικοπές, συρρίκνωση εισοδημάτων και εργασιακών δικαιωμάτων. Ορισμένοι προβλέπουν ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν στο άμεσο μέλλον, οι νεότεροι δηλώνουν πως η Ελλάδα τούς διώχνει και ελάχιστοι παραμένουν αισιόδοξοι

«Μας γύρισαν 50 χρόνια πίσω. Πραγματική κατοχή από τους ξένους. Ντρεπόμουνα που έβλεπα αυτά που έλεγαν στις ειδήσεις. Πώς θα γίνει ανάπτυξη με τέτοια μέτρα; Πώς θα κινηθεί η αγορά; Με μισθούς των 400 ευρώ; Ολοι μάς κοροϊδεύουν. Βλέπω τον κόσμο να δυσανασχετεί και να φοβάται για το αύριο. Θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα στο μέλλον για το καλό όλων μας, γιατί αλλιώς θα καταστραφούμε. Σίγουρα έχουμε επιπτώσεις στη δουλειά μας και, παρ' όλο που αυτή αφορά το φαγητό που είναι απαραίτητο για όλους, έχει πέσει εδώ και ενάμιση χρόνο. Ο κόσμος, αν και πουλάμε στην ίδια τιμή και μάλιστα θα έλεγα φθηνότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, εφόσον ο ΦΠΑ αυξήθηκε τρεις φορές, συνεχώς περιορίζεται. Ολα τού φαίνονται ακριβά γιατί δεν έχει λεφτά στην τσέπη και αυτό είναι λογικό».
«Εχω δύο παιδιά, από τα οποία το ένα σπουδάζει σε άλλη πόλη.
Η κόρη μου είναι στην Γ' Λυκείου και χρειάζεται φροντιστήριο, ακόμα ένα μεγάλο έξοδο. Η παιδεία είναι δωρεάν στην Ελλάδα λένε, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Η μεγάλη κρίση που υπάρχει σήμερα, γιατί πριν από δύο χρόνια δεν καταλάβαμε κρίση, άρχισε να γίνεται αισθητή εδώ και ένα χρόνο όταν άρχισαν οι περικοπές στους μισθούς. Στη σύζυγό μου που είναι δημόσιος υπάλληλος, έκοψαν όλα τα εκτός έδρας. Τα λεφτά που βγάζουμε είναι για να πληρώνουμε λογαριασμούς και τα έξοδα των παιδιών. Δεν μιλώ απλώς για επίπτωση στη δουλειά αλλά για πανικό από τη μείωση. Μη έχοντας δουλειά εδώ, κάποια στιγμή ο εργοδότης μου μπορεί να γυρίσει και να πει ότι δεν με χρειάζεται και στην ηλικία που είμαι δεν πρόκειται να βρω πουθενά δουλειά. Είμαι 56 ετών και αν αύριο απολυθώ δεν θα συμπληρώσω ποτέ τα ένσημα για να πάρω σύνταξη. Δεν υπάρχει μόνο ανασφάλεια αλλά φόβος και πανικός».

«Εργάζομαι σε δική μου επιχείρηση, σε εργαστήριο ζωγραφικής καθώς έχω σπουδάσει συντήρηση έργων τέχνης. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Εμείς οι νέοι άνθρωποι δεν ξέρω αν έχουμε πια μέλλον. Ασφαλώς η νέα κατάσταση, όπως διαμορφώνεται με τα μέτρα, θα με επηρεάσει ακόμα περισσότερο. Ηδη όμως βλέπω ότι δεν προχωράω στη ζωή μου. Εχω κολλήσει, μένω στάσιμη. Δεν έχω αποφασίσει να κάνω δική μου οικογένεια, κυρίως για λόγους οικονομικούς. Τα βγάζω όμως πέρα πολύ δύσκολα. Τα νέα μέτρα με τη σκληρότερη λιτότητα δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσουν τη χώρα. Αν δεν υπάρξει προοπτική ανάπτυξης, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Το μόνο που γίνεται κάθε τόσο είναι να κόβουν μισθούς και συντάξεις. Αυτό δεν είναι λύση. Είναι αδιέξοδη κατάσταση και πέφτει τοίχος. Σπούδασα στο εξωτερικό, στην Αγγλία, με μεταπτυχιακά. Οι γονείς μου επένδυσαν πάνω μου, στη μόρφωσή μου. Σήμερα ήδη τα βγάζω πέρα οριακά, με κάποια μικρή βοήθεια από τους γονείς».

«Τα καινούργια μέτρα που ανακοινώθηκαν είναι τουλάχιστον ελεεινά. Ολοι οι επαγγελματίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Προσωπικά έχω μείωση της τάξης του 30%. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι μεγάλοι μισθοί. Αντιθέτως, με τις νέες μειώσεις η αγορά θα καταρρεύσει. Αν δεν έχουν αγοραστική δύναμη οι εργαζόμενοι, δεν μπορεί να κινηθεί η αγορά και ειδικά τα μικρά καταστήματα μοιραία θα οδηγηθούν σε κλείσιμο, όπως βλέπουμε να γίνεται κατά κόρον το τελευταίο διάστημα. Και ενώ συνεχώς επιβαρύνονται οι μισθωτοί, βλέπουμε όλους αυτούς που οφείλουν εκατομμύρια στο Δημόσιο να οδηγούνται στη φυλακή, να αφήνονται ελεύθεροι και να μην πληρώνουν τα χρήματα που χρωστούν. Αυτό πάντως που με προβληματίζει πιο πολύ, όπως πιστεύω και τον περισσότερο κόσμο, είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει φως στο τούνελ. Δεν υπάρχει καμία προοπτική».

«Δεν μπορώ να ζήσω με ψίχουλα. Είμαι 83 χρονών και δεν περίμενα ότι θα ξαναζούσα όπως τη δεκαετία του '40. Τα εγγόνια μου θα δουλεύουν - αν βρουν δουλειά - με μισθό-χαρτζιλίκι χωρίς ασφάλιση, ενώ εμείς οι γέροντες θα φυτοζωούμε με συντάξεις πείνας. Με τα Μνημόνια δεν αφήνουν τίποτα όρθιο και νομοθετούν ένα εφιαλτικό μέλλον για τις σημερινές και τις επόμενες γενιές. Στέλνουν τον λαό στην Κόλαση. Δούλευα από παιδί. Εχω πληρώσει τόσα χρόνια εισφορές και τώρα είμαι οργισμένος και εξαντλημένος από τις συνεχείς περικοπές, όπως όλοι οι συνταξιούχοι».

«Κάθε μέρα νέα λουκέτα μπαίνουν σε μαγαζιά της Πάτρας. Τα νέα μέτρα θα έχουν συνέπεια κι άλλη συρρίκνωση της αγοράς. Από την άλλη, δεν έχει γίνει τίποτα, το παραμικρό για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, του παρεμπορίου για παράδειγμα. Γυρίζουμε ολοταχώς 50 χρόνια πίσω, στην εποχή με το τεφτέρι, αλλά τότε υπήρχε μια ελπίδα, παρότι η κοινωνία και η οικονομία άρχιζαν να στέκονται στα πόδια τους ύστερα από έναν παγκόσμιο και έναν εμφύλιο πόλεμο. Τώρα, ο πόλεμος είναι οικονομικός, πολύ σκληρός. Τα νέα μέτρα δεν σώζουν. Είμαστε πια δίχως ελπίδα».
«Είμαι απαισιόδοξος. Ηδη έχει υποβαθμιστεί το επίπεδο των σπουδών μας. Μειώθηκαν οι καθηγητές, κάνουμε εργαστήρια και εκεί που θα έπρεπε να είμαστε το πολύ δεκαπέντε, είμαστε τριάντα πέντε.
Οι μεγαλύτεροι από εμάς έζησαν σκληρές εποχές. Εμείς οι νεότεροι, ξεκινήσαμε καλά και πέφτουμε απότομα. Γίνονται ανατροπές στη ζωή μας και δεν είμαστε συνηθισμένοι. Σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό. Την αγαπάω τη χώρα μου, αλλά δεν μου δίνει προοπτικές για να μείνω».

ΤΑ ΝΕΑ