Οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ, η χρεοκοπία και η δραχμή. Εκτιμήσεις

Οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ, η χρεοκοπία και η δραχμή. Εκτιμήσεις

Η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί το κράτος ξόδευε περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε και έχει την δυνατότητα να εισπράξει από την ελληνική οικονομία και γιατί οι Έλληνες ξόδευαν επίσης περισσότερα.

Αν είχαμε δραχμή με επιτόκιο 20% το ελληνικό κράτος δεν θα μπορούσε να δανειστεί τόσο μεγάλα ποσά και αν χρεοκοπούσε θα χρώσταγε λιγότερα.

Αν δεν είχαμε εισέλθει στο ευρώ, οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν λόγω των χαμηλών επιτοκίων να χρηματοδοτήσουν την ευημερία με δανεικά των τελευταίων δέκα ετών.

Και πριν το ευρώ, όμως η Ελλάδα δεν ήταν μια χώρα χωρίς χρέη. Είναι πολύ πιθανό πως αν δεν είχαμε εισέλθει στο ευρώ η χώρα να είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα από το 2009.

Τα χαμηλά επιτόκια βοήθησαν να διατηρηθεί και να διογκωθεί το πρόβλημα της χώρας.

Το πρόβλημα απώλειας ανταγωνιστικότητας της χώρας και η οικονομική κάθοδος είχε ξεκινήσει αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. Η χρεοκοπία μαγειρεύεται επί τριάντα χρόνια.

Η "φούσκα" της δραχμής...
Το τελευταίο οικονομικό μπουμ της χώρας ξεκίνησε το 1953 με την υποτίμηση της δραχμής. Πολλοί νοσταλγούν εκείνη την περίοδο και μαζί θεωρούν την δραχμή σαν κλειδί για την οικονομική πρόοδο.

Τις δεκαετίες του ΄70, του ’80 και του ’90 όμως παρότι είχαμε δραχμή δεν είχαμε οικονομική έκρηξη, αλλά μια φθίνουσα πορεία που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην κατάσταση που είμαστε σήμερα: Στη χρεοκοπία.

Κατά τη γνώμη μου στην οικονομική έκρηξη του ’50 η δραχμή συνέβαλε λιγότερο, από την απουσία συνδικαλισμού, την αντικομουνιστική τρομοκρατία, το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο μετά την κατοχή και τον εμφύλιο που επέτρεψε την ανοχή χαμηλών αμοιβών.

Το οικονομικό μοντέλο εκείνης της εποχής προέβλεπε υψηλούς δασμούς και ως εκ τούτου, ακόμη και με χαμηλή ανταγωνιστικότητα μπορούσε να επιβιώσει μια επιχείρηση. Το πλεονέκτημα των ελληνικών επιχειρήσεων εκείνης της περιόδου δεν ήταν η υψηλή τεχνογνωσία, αλλά τα φθηνά μεροκάματα και η εργασιακή ειρήνη που εξασφάλιζαν οι αυταρχικές ψυχροπολεμικές κυβερνήσεις.

Οι επιχειρηματίες που διέπρεψαν εκείνη την περίοδο ήταν πρωταθλητές «εσωτερικής κατανάλωσης», με προστασία από δασμούς, κρατικές επιδοτήσεις και τραπεζικά δάνεια μέσω πολιτικών επαφών.

Κανείς δεν σ’ αφήνει να κλείσεις, όταν χρωστάς, ήταν το μοτό που επαναλάμβανε ο Χ. Κατσάμπας. Μέρες ξόδευε ο Μποδοσάκης την περίοδο των γιορτών να ετοιμάσει τις τσάντες με τα μετρητά για το πολιτικό προσωπικό.

Με λίγα λόγια, πριν ανοίξουν οικονομικά τα σύνορα της παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα ήταν μια μικρογραφία της Βουλγαρίας ή του Βιετνάμ σήμερα. Λόγω του χαμηλού κόστους πολλές δυτικές επιχειρήσεις την επέλεγαν σαν χώρα για παραγωγή φασόν.

Μετά το άνοιγμα των οικονομικών συνόρων με την πτώση της σοβιετίας, η Ελλάδα συνάντησε τον ανταγωνισμό πολλών χωρών με φθηνό εργατικό δυναμικό. Βλέπετε εκεί επικράτησαν συνθήκες κατοχής και μετά τον πόλεμο.

Εν τω μεταξύ η μεταπολίτευση άλλαξε τα δεδομένα. Διπλασίασε την απασχόληση στο δημόσιο, κατάργησε τους γενικούς διευθυντές και ο συνδικαλισμός από διωκόμενος πέρασε στο άλλο άκρο, μετεξελίχθηκε σε κράτος εν κράτει...

Κάποιοι ρίχνουν όλες τις ευθύνες στην παγκοσμιοποίηση και πιστεύουν πως η λύση είναι στην επιστροφή πριν την έλευσή της. Αυτό κατ΄ αρχήν δεν είναι στο χέρι της Ελλάδας. Κανείς δεν σκέφτηκε να απαγορέψει την κυκλοφορία των ταξί πριν πολλά χρόνια επειδή θα έμεναν χωρίς δουλειά οι ιππήλατες άμαξες. Κανείς δεν εμπόδισε τις ατμομηχανές στα πλοία επειδή θα έμεναν χωρίς δουλειά οι γαζώτριες των ιστίων.

Η λύση δεν είναι η νοσταλγία του παρελθόντος που λόγω απόστασης, η μνήμη μας ωραιοποιεί, η λύση είναι προσαρμογή στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής.

"Όλοι ξέρουμε πως οι άνθρωποι θαυμάζουν αυτά που βρίσκονται πάρα πολύ μακριά τους και η φήμη τους ελάχιστα μπορεί να υποβληθεί σε δοκιμασία..." Άλλο ένα απόσπασμα από την ομιλία του Νικία στου Αθηναίους το 415 π.χ.
Η λύση δεν είναι η δραχμή και ο απομονωτισμός, ούτε ο εκβιασμός των ευρωπαίων να συντηρούν το παρασιτικό μόρφωμα που υπό την επήρεια ενός τριτοκοσμικού μαρξιστο-εθνικό-σοσιαλισμού έχει την ψευδαίσθηση πως θα αναστήσει αυτό που απέτυχε στην Αλβανία και τη σοβιετία με επιτυχημένο τρόπο.

Η επιτυχία του ευρώ

Όλοι μιλάνε για τα δεινά που επέφερε το ευρώ. Κανείς δεν μιλάει για τις 50 ελληνικές πολυεθνικές που πουλάνε προϊόντα και έχουν θυγατρικές σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.

Όταν ξεκινούσα τη δημοσιογραφία προ αμνημονεύτων πλέον ετών, μια από τις πρώτες έρευνες που ανέλαβα να κάνω ήταν να βρω ποιες ήταν οι ελληνικές πολυεθνικές της εποχής. Ήταν μόνο δυο. Η Πειραϊκή Πατραϊκή που είχε ένα εργοστασιάκι στην Ολλανδία τη Βαν Ντέλντεν και ο Πετζετάκις, λόγω της πατέντας του ιδρυτή Αριστομένη. Οι εξαγωγές μας ήταν η παραγωγή των φασονατζήδικων που είχαν εδώ οι ευρωπαϊκές εταιρείες.

Χωρίς ευρώ οι ελληνικές πολυεθνικές θα μεταφέρουν τις έδρες τους σε κάποια χώρα με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες και εμείς θα επιστρέψουμε στην εποχή του φασόν, ανταγωνιζόμενοι τους Βούλγαρους και τους Βιετναμέζους...

Η λύση είναι η δημιουργία συνθηκών να αναδείξουμε και να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Δεν είναι να τεθεί εκτός νόμους η αριστερά και ο συνδικαλισμός, αλλά μια ιστορική συμφωνία, ένα κοινωνικό συμβόλαιο των δυνάμεων της εργασίας και τους επιχειρείν.

madata.gr