COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 29 Σεπ - 16:44

Βασικά εμπνευσμένη από υπέροχες φωτογραφίες που υπάρχουν εδώ στη σελίδα

http://www.trelostwnfm.com/t7466-topic

και από διάφορα δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου που επίσης υπάρχουν σε αυτή τη σελίδα (θεματική ενότητα ΕΙΔΗΣΕΙΣ και εκεί «Costa Navarino»), άρχισα κι εγώ να το ψάχνω λίγο επειδή βασικά δεν γνωρίζω και πολλά πράγματα εκτός από το ότι είναι μια μεγάλη και μάλλον εντυπωσιακή ξενοδοχειακή μονάδα με επισκέπτες που εμείς οι κοινοί θνητοί ονομάζουμε VIP, σταρ και άλλα παρόμοια…

Ψάχνοντας λοιπόν βρίσκει κανείς πραγματικά ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας και δημιουργίας του Costa Navarino που ταυτόχρονα είναι και κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικής ιστορίας στον τομέα του τουρισμού… και σε αυτή την περίπτωση είναι αναμφίβολα μια εξαιρετικά πετυχημένη ιστορία!

Τα επόμενα κείμενα εδώ είναι διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και δίνουν μια εικόνα της εξέλιξης και της πορείας όλου του σχεδίου «Costa Navarino».

CΟSΤΑ ΝΑVΑRΙΝΟ

3.000 υπογραφές για την τουριστική επένδυση στη Μεσσηνία

Την υλοποιεί η εταιρεία ΤΕΜΕS ΑΕ, του εφοπλιστή κ. Β. Κωνσταντακόπουλου, με συνολικό κόστος 1,2 δισ. ευρώ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/08/2009

Πάνω από 3.000 υπογραφές αρμόδιων υπουργών ως και απλών υπαλλήλων χρειάστηκαν τη 12ετία από το 1997 ως σήμερα για την πρώτη φάση της επένδυσης Costa Νavarino, την οποία υλοποιεί η εταιρεία ΤΕΜΕS ΑΕ, του εφοπλιστή κ. Β. Κωνσταντακόπουλου, στην Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (ΠΟΤΑ) Μεσσηνίας. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκαν πάνω από 20 υπουργικές ή κοινές υπουργικές αποφάσεις (ΚΥΑ), 600 αδειοδοτήσεις και γνωμοδοτήσεις, ενώ χρησιμοποιήθηκαν τουλάχιστον 80 μικρές ή μεγάλες μελετητικές εταιρείες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίες απασχόλησαν 1.200 μελετητές. Ταυτοχρόνως, έγιναν πάνω από 60 δίκες σε όλους τους βαθμούς, ενώ εκδόθηκαν περισσότερες από 25 αποφάσεις του Νομαρχιακού Συμβουλίου Μεσσηνίας και πάνω από 40 αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων.

▅ Αρχή τη δεκαετία του ΄80

Η ιστορία της Costa Νavarino ξεκινά περίπου 25 χρόνια πριν, όταν ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος άρχισε να μαζεύει γη στη Μεσσηνία, αγοράζοντας ένα ένα τα κομμάτια με τη βοήθεια ενός φίλου του μεσίτη- από τους 1.250 ιδιοκτήτες τούς οποίους γνωρίζει προσωπικάγια να συγκεντρώσει τα 10.000 στρέμματα όπου εκτείνεται.

Οι επίσημες διαδικασίες ξεκίνησαν το 1997 με πρόσκληση ενδιαφέροντος από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού (ΕΟΤ) και την ίδια χρονιά διαμορφώθηκε η νομοθεσία που συμπληρώθηκε στις αρχές του 2004, ενώ η οριοθέτηση της ΠΟΤΑ Μεσσηνίας έγινε το 2001.

«Οταν ξεκινάς κάτι καινούργιο είναι λογικό να υπάρχουν προβληματισμοί και καθυστερήσεις» σχολιάζει σήμερα ο διευθύνων σύμβουλος της ΤΕΜΕS ΑΕ κ. Αχ. Κωνσταντακόπουλος και τονίζει ότι το όραμα για την επένδυση, η οποία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα υπό κατασκευή έργα στον τομέα του τουρισμού στην Ευρώπη- ο συνολικός προϋπολογισμός ξεπερνά το 1,2 δισ. ευρώ- είναι «να γίνει η Μεσσηνία ένας από τους πιο ποιοτικούς προορισμούς στη Μεσόγειο. Από την αρχή ο σχεδιασμός δεν ήταν να μεγιστοποιήσουμε τα οικονομικά αποτελέσματα» σημειώνει, αφού πάνω από το 90% της συνολικής επιφάνειας στην Costa Νavarino θα παραμείνει ακάλυπτο, όταν ο νόμος επιτρέπει να χτιστεί ως και 20%, ενώ σήμερα το ποσοστό της έκτασης που έχει χτιστεί είναι κάτω από 5%. Συνολικά, οι περιοχές που θα αναπτυχθούν έχοντας ως κύριο άξονα την περιβαλλοντική προστασία, με την επένδυση για το περιβάλλον να ξεπερνά το 10% του προϋπολογισμού (μεταφύτευση 16.000 ελαιόδενδρων εγκαταστάσεις γεωθερμίας, οι μεγαλύτερες στην Ευρώπη, κατασκευή λιμνοδεξαμενών) θα είναι τέσσερις (με τις αγγλόφωνες ονομασίες τους)οι Νavarino Dunes, Νavarino Βay, Νavarino Βlue και Νavarino Ηills. Οι δύο τελευταίες βρίσκονται στη φάση των σχεδίων και δεν έχουν εκδοθεί ακόμη οι οικοδομικές άδειες.

Η πρώτη φάση του έργου, που αναπτύχθηκε σε δύο παραθαλάσσιες εκτάσεις, τα Νavarino Dunes και Νavarino Βay, από τον αρχιτέκτονα Αλ. Τομπάζη , έχει ξεπεράσει τα 550 εκατ. ευρώ σε κόστος κατασκευής και κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό που προεκτίμησε το υπουργείο για την επιδότηση, ο οποίος έφτανε τα 365 εκατ. ευρώ για το σύνολο του έργου με τα έξι επενδυτικά σχέδια (ξενοδοχεία και γκολφ).

Τον Μάιο του 2010 θα λειτουργήσει το πρώτο από τα τέσσερα τουριστικά συγκροτήματα, το Νavarino Dunes, το οποίο αποτελείται από δύο ξενοδοχειακές μονάδες πέντε αστέρων το «Τhe Romanos, a Luxury Collection Resort» και το «Τhe Westin Resort», δυναμικότητας 321 και 445 δωματίων, αντιστοίχως, που διαχειρίζεται η διεθνής ξενοδοχειακή αλυσίδα Starwood Ηotels & Resorts. Μάλιστα, στόχος είναι ένα από τα δύο ξενοδοχεία να έχει δωδεκάμηνη λειτουργία.

Την ίδια εποχή θα λειτουργήσουν το συνεδριακό κέντρο, χωρητικότητας ως 2.000 συνέδρων, κέντρο θαλασσοθεραπείας και το εμπορικό χωριό με εστιατόρια και καταστήματα, αθλητικές εγκαταστάσεις, κέντρο ψυχαγωγίας νέων, υδάτινο πάρκο και ειδικές εγκαταστάσεις για παιδιά και νήπια. Τον ερχόμενο Μάιο θα λειτουργήσει και το γήπεδο γκολφ 18 οπών (το πρώτο signature γήπεδο γκολφ στην Ελλάδα) που έχει σχεδιάσει ο πρωταθλητής του γκολφ Μπέρναρντ Λάνγκερ , σε συνεργασία με την Εuropean Golf Design και θα διαχειρίζεται η Τroon Golf.

Η τελευταία θα διαχειρίζεται και το δεύτερο γήπεδο γκολφ που θα λειτουργήσει στο τέλος του 2010 στην περιοχή του Νavarino Βay, το οποίο σχεδίασε ο Ρόμπερτ Τρεντ Τζόουνς τζούνιορ . Από το 2012 θα λειτουργήσουν και τα ξενοδοχεία στο Νavarino Βay, στα οποία περιλαμβάνεται το πρώτο Βanyan Τree Resort στην Ευρώπη (allpool-villa resort), άλλο ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, καθώς και εγκαταστάσεις συνεδριακού κέντρου και spa. Ηδη έχουν ξεκινήσει οι προκρατήσεις συνεδρίων στο συνεδριακό κέντρο, ενώ έχουν υπογραφεί συμφωνίες με μεγάλους tour operators της Ευρώπης (Βρετανία, Γερμανία, Σκανδιναβία). Το φθινόπωρο θα ακολουθήσει και η Ρωσία, ενώ το online σύστημα κρατήσεων θα ξεκινήσει μέσα στον Σεπτέμβριο.

Πέρα από τον στόχο της δημιουργίας ενός πολυτελούς προορισμού που συνδυάζει το προστατευμένο περιβάλλον, την ιστορία, τις εμπειρίες (μέσα από τις δραστηριότητες) και τις συνεργασίες με σημαντικά σήματα (ως σήμερα οι συνεργασίες της Costa Νavarino αποτελούνται από επτά πολυτελή σήματα), η επένδυση της Costa Νavarino δημιουργεί θέσεις εργασίας στην περιοχή.

«Υπάρχει μεγάλη ανεργία στη Μεσσηνία- σημειώνει ο κ. Κωνσταντακόπουλος- και για έναν προορισμό που δεν είναι τουριστικά αναπτυγμένος το όφελος στην οικονομία του θα είναι μεγαλύτερο». Ηδη περίπου 1.500 εργαζόμενοι απασχολούνται στο έργο κατασκευής, ενώ ξεκίνησε η διαδικασία αναζήτησης προσωπικού στον νομό και μέσω Μέσων της Διασποράς για 750 άμεσες θέσεις εργασίας, που θα ανέλθουν στις 1.200 στην πρώτη φάση του έργου.

▅ Δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας

Με την ολοκλήρωση όλων των φάσεων, οι άμεσες θέσεις εργασίες θα ανέλθουν σε 2.800, ενώ υπολογίζεται ότι 5.500 έμμεσες θέσεις εργασίας σε επιχειρήσεις θα δημιουργηθούν είτε για να εξυπηρετήσουν την επένδυση είτε για να εξυπηρετήσουν την αυξανόμενη ζήτηση από επισκέπτες.

Ο αριθμός των επισκεπτών της Costa Νavarino αναμένεται να φτάσει τους 60.000 το 2011, ενώ πολλαπλάσια αναμένεται η αύξηση στην προσέλευση επισκεπτών σε όλη την περιοχή από την αύξηση της αναγνωρισιμότητας. Από την άλλη, η ανάπτυξη δραστηριοτήτων όπως το γκολφ στοχεύει στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου με ορίζοντα τη δωδεκάμηνη λειτουργία, αφού οι μήνες αιχμής για το άθλημα είναι από τον Σεπτέμβριο ως τον Ιούνιο. Οσο για το αν θα επηρεάσει η διεθνής οικονομική κρίση την εξέλιξη του προορισμού; «Σχεδιάζουμε με μακρύ ορίζοντα. Η Ελλάδα πρέπει να προσανατολιστεί στον ποιοτικό τουρισμό» λέει ο κ. Κωνσταντακόπουλος και καταλήγει: «Από τη ναυτιλία είμαστε συνηθισμένοι στα σκαμπανεβάσματα».

ΠΗΓΗ

*www.tovima.gr

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 29 Σεπ - 16:58

Αφήνω εδώ το σύνδεσμο ενός κειμένου που δυστυχώς όταν προσπαθώ να κάνω "Αντιγραφή" και Επικόλληση", παρουσιάζει πρόβλημα...

http://www.costanavarino.com/userdata/4ec2b0266e232Costa%20Navarino_factsheet_GR.pdf

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 29 Σεπ - 17:04

Παρασκευή, 28 Ιανουαρίου 2011

Η άλλη αποψη για το Costa Navarino
Μια απόφαση της Ολοµέλειας του ΣτΕ κλείνει τις... τρύπες του γκολφ και της τσιµεντοποίησης της ελληνικής υπαίθρου.

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή

Μες τη ζοφερή πραγµατικότητα του τελευταίου µήνα, µε βρώµικα διαπλεκόµενα εκδοτικά και πολιτικά συµφέροντα, µια είδηση που πέρασε στα ψιλά άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας για την περίφηµη υπόθεση της Περιοχής Ολοκληρωµένης Τουριστικής Ανάπτυξης (ΠΟΤΑ) Μεσσηνίας, αλλά και για κάθε παρόµοιο σχέδιο που επιχειρούν σε όλη την Ελλάδα.

Δυο λόγια για το αποτέλεσµα: Η Ολοµέλεια του Συµβουλίου της Επικρατείας έκρινε πως παραβιάζει το Σύνταγµα η νοµοθετική ρύθµιση που έδινε τη δυνατότητα χαρακτηρισµού µιας περιοχής, εντός ή εκτός σχεδίου, ως Περιοχή Ολοκληρωµένης Τουριστικής Ανάπτυξης, χωρίς να έχει προηγηθεί χωροταξικός σχεδιασµός. Με την έγκριση και µόνο κάποιων γενικών κατευθύνσεων τουριστικής πολιτικής, χωρίς χωροταξική µελέτη, σε περιοχές µε περιβαλλοντικό ενδιαφέρον ιδιαίτερα, αυτό αντιβαίνει στο Σύνταγµα. Αφορµή για την απόφαση αυτή ήταν η προσφυγή ιδιοκτητών ακινήτων στις περιοχές Ρωµανού και Πύλου τής Μεσσηνίας, που ζητούσαν να ακυρωθούν οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των ιδιοκτησιών τους. Αυτές τις απαλλοτριώσεις είχαν αποφασίσει οι υπουργοί Οικονοµίας και Τουριστικής Ανάπτυξης, υπέρ της επιχείρησης για τη δηµιουργία της ΠΟΤΑ.

Ας θυµηθούµε: Μια µεγάλη τουριστική επένδυση – «µύθος» χαρακτηρίστηκε– για τη Μεσσηνία, ύψους 325 εκατ. ευρώ, η οποία θα αλλάξει τον ελληνικό τουριστικό χάρτη, πραγµατοποιείται στις περιοχές των Δήµων Γαργαλιάνων, Νέστορος, Πύλου και Πεταλιδίου, σε τρία τµήµατα έκτασης 1.450 στρεµµάτων το καθένα. Μέσα στις περιοχές αυτές –3 ΠΟΤΑ δηλαδή– ο ιστορικός και φυσικός χώρος τού όρµου Ναυαρίνου, αρχαιολογικοί χώροι, ο βιότοπος της λιµνοθάλασσας Γιάλοβας, παραποτάµια και ποτάµια οικοσυστήµατα, περιοχές ενταγµένες στο δίκτυο Natura 2000 όπως η Βοιδοκοιλιά. Το σχέδιο κατασκευής και εκµετάλλευσης ΠΟΤΑ ανέλαβε η εταιρεία ΤΕΜΕΣ Α.Ε. συµφερόντων της εφοπλιστικής οικογένειας Βασιλείου Κωνσταντακόπουλου και περιλαµβάνει έξι µεγάλες ξενοδοχειακές µονάδες, συνεδριακό κέντρο, γήπεδα γκολφ, λίµνες, πισίνες, αθλητικά κέντρα. Θα αναπτυχθεί σε δύο παραλιακές εκτάσεις, µε πρόσωπο άνω των χιλίων µέτρων σε παραλία, στον κόλπο της Σφακτηρίας. Επίσης, παραθεριστικές κατοικίες συνολικής επιφάνειας 17.500 τ.µ. στο τµήµα Ρωµανού και 40.000 τ.µ. στην Πύλο. Από το κόστος των 325 εκατ. ευρώ, το 45% το βάζει το κράτος, εµείς δηλαδή. Κι έτσι το κράτος –ΠΑΣΟΚ και ΝΔ– αντί να καλύπτει τα ελλείµµατα ανάπτυξης του τόπου, δίνει αυτόν τον ρόλο στους ιδιώτες µέσω των ΠΟΤΑ, άνευ όρων κι άνευ ελέγχων. Από κοντά και οι τοπικοί άρχοντες και τα τοπικά ΜΜΕ, ακόµη και οι τοπικές αριστερές παρατάξεις, δυστυχώς και αρκετός κόσµος που πίστεψε πως θα πουλήσει τη γη του ακριβά ή θα βρει δουλειά από αυτές που ανοίγει ο «καπετάνιος». Ο κ. Κωνσταντακόπουλος.

Η εταιρεία του Κωνσταντακόπουλου αρχίζει να αγοράζει γη από τη δεκαετία του 1980. Με αρχή 800 στρέµµατα, τα Κοκκεβέικα, στο τµήµα Ρωµανός και στην Πύλο 1.200 στρέµµατα από τις υπό εκκαθάριση εταιρείες τού Καραγιώργη. Εντατικά αγοράζει γη και παρουσιάζει το επενδυτικό σχέδιο. Οι εφορείες αρχαιοτήτων εισηγούνται αρνητικά, αλλά το ΚΑΣ αποφασίζει θετικά για την επένδυση. Στην τοπική κοινωνία, απευθυνόµενος σε έναν κόσµο που έχει ανάγκη, έρχεται σαν «Μεσσίας». Οι βουλευτές τού νοµού και τα περισσότερα κόµµατα πείθονται για τη µεγάλη επένδυση. Εναντίον καθαρά το ΚΚΕ, αλλά αναποτελεσµατικά, µε λόγο µόνο για καπιταλιστικά σχέδια κι εργασιακό µεσαίωνα, µε µισόλογα ο Συνασπισµός. Η Κίνηση Πολιτών Μεσσηνίας κυνηγούσε µε επιµονή το θέµα. Το έργο εντάσσεται στο Β΄ ΚΠΣ µε 50 δις και το 2001 µε ΚΥΑ χαρακτηρίζονται οι περιοχές τής ΠΟΤΑ, οριοθετούνται, εγκρίνονται οι χρήσεις γης. Το Β΄ ΚΠΣ τελείωσε χωρίς να αρχίσει το έργο κι εντάχθηκε στο Γ΄ ΚΠΣ µε 60 δις. Το χωροταξικό τού Σουφλιά έδινε στην εταιρεία τη δυνατότητα για απαλλοτριώσεις εκτάσεων, του δίνει καλύτερο συντελεστή εκµετάλλευσης. Η κύρωση των τεσσάρων επενδυτικών σχεδίων τής εταιρείας ΤΕΜΕΣ Α.Ε. για να ξεκινήσει η ΠΟΤΑ Μεσσηνίας έγινε τον Μάρτη του 2007 από τη Βουλή, που ψήφισε (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) το σχέδιο νόµου µε θέµα την ένταξη στον αναπτυξιακό νόµο τού επενδυτικού σχεδίου. Συνασπισµός και ΚΚΕ καταψήφισαν.

Η αλλοπρόσαλλη και ορισµένες φορές βάρβαρη πολιτική που ασκεί το Υπουργείο Πολιτισµού, τις ηµέρες αυτές, αποδόθηκε στον Χρήστο Ζαχόπουλο. Έχω την γνώµη ότι πρόκειται για την επίσηµη κρατική πολιτική των τελευταίων 30 ετών. Χαρακτηριστικό παράδειγµα η πολιτιστική πολιτική που εφαρµόζεται στο Ναυαρίνο στον χώρο που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος. Θα σας παρουσιάσω ορισµένα επεισόδια της σειράς.

Το 1982, µε υπουργό Πολιτισµού τη Μελίνα Μερκούρη, ξεκίνησε η δηµιουργία του Κέντρου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (κέντρο υψίστης επιστηµονικής αξίας και πολιτικής σηµασίας) στο κάστρο της Πύλου -Νιόκαστρο.

Αλλά γιατί στην Πύλο; Επειδή ο όρµος του Ναυαρίνου, ο οικισµός της Πύλου, το Νιόκαστρο, η νήσος Σφακτηρία, το Παλιόκαστρο, το Διβάρι και ο όρµος της Βοϊδοκοιλιάς, έχουν κηρυχθεί αρµοδίως περιοχές µεγάλου ιστορικού-αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Πέντε χρόνια πριν, το 1977, στους ίδιους χώρους, επρόκειτο να εγκατασταθούν ναυπηγεία εµπορικής ναυτιλίας, «ένας πόλος βιοµηχανικής ανάπτυξης». Αλλά, όπως λέει ο καθηγητής Ν. Ζίας, «αντέδρασε όλος ο αρχαιολογικός κόσµος» και, µε απόφαση του Κ.Α.Σ., η εγκατάσταση απετράπη.

Το κάστρο της Πύλου, τώρα, προκειµένου να στεγαστεί το Κέντρο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών, αναστηλώθηκε µέχρις ενός σηµείου, δαπανήθηκε τότε πάνω από ένα δισεκατοµµύριο δραχµές, έως ότου το 1997, µε απόφαση του Ευ. Βενιζέλου, το φιλόδοξο σχέδιο µαταιώθηκε. Για τη διαχείριση της αδράνειας, είχε συσταθεί µια αρµόδια επιτροπή που διαλύθηκε πρόσφατα. Τίποτα το σηµαντικό δεν συµβαίνει πια στο Κάστρο της Πύλου.
Γιατί έγινε αυτό; Άγνωστο.

Εν τούτοις, δύο χρόνια µετά, το 1999, µε υπουργική απόφαση του ΥΠΠΟ, εγκρίνεται η οριοθέτηση της «Περιοχής Ολοκληρωµένης Τουριστικής Ανάπτυξης (ΠΟΤΑ) Τµήµα Πύλου», στον Όρµο του Ναυαρίνου. Και, ώ του θαύµατος, τα αρχαία εξαφανίζονται. Τα ίχνη τους δεν εντοπίστηκαν παρά τις µεθοδικές έρευνες σε όλη την περιοχή που είχε αποσπάσει το οξυµµένο ενδιαφέρον της Μελίνας.
Οι εκριζώσεις χιλιάδων αιωνόβιων ελαιόδεντρων, οι εκχερσώσεις, οι εκσκαφές και οι επιχώσεις τεράστιας κλίµακας, άρχισαν κάπου στο 2004, αλλά η άδεια δόθηκε από το ΚΑΣ, τρία χρόνια µετά, τον Απρίλιο του 2007. Άδεια για την κατασκευή στην Πύλο, ξενοδοχείων, τουριστικών κατοικιών, συνεδριακών κέντρων και γηπέδων γκολφ, για να ’χει κάπου να παίζει η Γκόφλω.
Την τύχη της Πύλου, του Ναυαρίνου, προδιαγράφει η ΠΟΤΑ Ρωµανού που ήδη κατασκευάζεται. Η έκταση, το µέγεθος των οικοδοµηµάτων, είναι τροµακτικά.

Ο Γιώργος Γκόνης, στέλεχος της Κίνησης Πολιτών Μεσσηνίας «ΚΙΝΩ», γράφει στην «ΕΠΟΧΗ» την Κυριακή, 13 Ιανουαρίου 2008:
«Στην ΠΟΤΑ παραδόθηκαν τα πάντα, παραδόθηκε ένας µοναδικός φυσικός και ιστορικός τόπος, παραδόθηκε το σύνολο σχεδόν των υδατικών πόρων κατά παράβαση της οδηγίας 2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραδόθηκαν δασικές εκτάσεις και όλο το υφιστάµενο δίκτυο των κοινόχρηστων δρόµων, παραδόθηκε δηµόσιο χρήµα µε µορφή άµεσης επιχορήγησης, ύψους 150 εκατοµµυρίων ευρώ, µέγεθος ίσο µε το 25% του Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράµµατος (ΠΕΠ) Πελοποννήσου, αποσιωπήθηκε ότι η ΠΟΤΑ χωροθετείται σε περιοχή NATURA».

Και συνεχίζει: «Δεν έγινε ο συνταγµατικά επιβεβληµένος ευρύτερος χωροταξικός σχεδιασµός, δεν έγινε διαχειριστική µελέτη για τα υδατικά αποθέµατα και την διαχείριση των απορριµµάτων, δεν έγινε έρευνα για το εργατικό δυναµικό και την ειδίκευσή του, δεν έγινε έρευνα για την αναβάθµιση των οικισµών, για τον αναπροσανατολισµό της αγροτικής παραγωγής».

Στις 9 Ιανουαρίου του 2008, η Ολοµέλεια του Συµβουλίου της Επικρατείας αποφάσισε ότι είναι αντισυνταγµατική η νοµοθετική ρύθµιση για τον χαρακτηρισµό µιας «Περιοχής Ολοκληρωµένης Τουριστικής Ανάπτυξης».
Είναι α-ντι-συ-ντα-γµα-τι-κή.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε εκνευρισµό στους τοπικούς παράγοντες, κρίσεις υπεροψίας στους αναδόχους-επενδυτές, σύγχυση στο Δικαιοσύνης και το ΥΠΕΧΩΔΕ και κάποια δηµοσιεύµατα στον αθηναϊκό και µεσσηνιακό Τύπο. Συνέπεσαν εξάλλου µε τις γνωστές, οχληρές παρατηρήσεις του κ. Σταύρου Δήµα (δεν του αρέσει η Γκόλφω) και τους διαξιφισµούς του επιτρόπου µε τον
κ. Σουφλιά.

Το ΥΠΠΟ είναι ήρεµο. Αλλά η ΠΟΤΑ Ρωµανού γίνεται. Στο βασίλειο του Νέστωρα, φύτρωσε µια πόλη 2.000 κατοίκων. Και ώ του θαύµατος, τα αρχαία επέστρεψαν.

Στις 11 Ιανουαρίου (3 ηµέρες µετά την απόφαση του ΣτΕ), η προϊσταµένη της ΛΗ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων κα Ξένη Αραπογιάννη, παρουσιάζοντας το έργο της Εφορείας, ανακοίνωσε ότι στην ΠΟΤΑ Ρωµανού οι εκσκαφικές εργασίες για την δηµιουργία γηπέδου γκολφ (και αρχαιολόγος η Γκόλφω), έφεραν στο φως: «…εκτεταµένο προϊστορικό οικισµό … εργαστήρια οψιανού και χαλκού … 200 αγγεία … ταφικό πίθο … σπανιότατα ευρήµατα … µοναδικό θησαυρό για τη Μεσσηνία». Είπε και ευχαρίστησε τον «επενδυτή» επειδή χρηµατοδότησε την έρευνα. Σηµειωτέον, ότι οι επενδυτές παρόµοιων εγχειρηµάτων είναι υποχρεωµένοι από το νόµο να χρηµατοδοτούν την έρευνα.
Και κάτι άλλο. Οι εργασίες θα έπρεπε να διακοπούν έως ότου ολοκληρωθεί η έρευνα, πάντα σύµφωνα µε τον νόµο.

Γιάννης Καλαϊτζής

Θεόδωρος Δενδροµοίρης. Δικηγόρος.

Ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες έκτασης στο χωριό Ρωµανός που πέτυχε, µε την απόφαση του ΣτΕ, την ακύρωση της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης της ιδιοκτησίας του (Η εταιρεία ΤΕΜΕΣ Α.Ε. είχε προχωρήσει σε αναγκαστική απαλλοτρίωση προκειµένου να αποκτήσει γη υπέρ τουριστικής επιχείρησης για τη δηµιουργία ΠΟΤΑ Ρωµανού).
«Να σας πω για την ΠΟΤΑ Ρωµανού. Ο κ.Κωνσταντακόπουλος αγόραζε εκτάσεις τις οποίες µεταβίβαζε προς την ΤΕΜΕΣ Α.Ε. για την δηµιουργία των ΠΟΤΑ. Εµένα στην αρχή, τον Μάη του 2004, µου έστειλε έναν µεσίτη να µε ρωτήσει αν πουλάω το κτήµα. Αφού αρνήθηκα, βγαίνει τοπική εφηµερίδα σε λίγες µέρες µε ανακοίνωση για αναγκαστική απαλλοτρίωση της γης που δεν κατάφεραν να αγοράσουν. Η κήρυξη αναγκαστικής απαλλοτρίωσης έγινε 18/10/2004 από τους υπουργούς Οικονοµικών και Τουριστικής Ανάπτυξης. Μέθοδοι Φαρ Ουέστ, µόνο που αντί να χρησιµοποιεί πιστολέρος, χρησιµοποιεί το κράτος. Με το που βλέπω την κήρυξη, κάνω αίτηση ακυρώσεως στις 9/12/2004 και παράλληλα αίτηση αναστολής µε αίτηµα προσωρινής διαταγής που θα ανέστελλε την ισχύ τής ΚΥΑ που κήρυξε την απαλλοτρίωση.

Πραγµατικά το δικαστήριο έδωσε και σε µένα και στον άλλο ιδιοκτήτη τον Τζούλιο την προσωρινή διαταγή. Μετά από αναβολές, έγινε η συζήτηση στο 5ο τµήµα τού ΣτΕ, στην 7µελή επιτροπή, και βγήκε απόφαση τον Ιούνιο του 2007. Η πλειοψηφία έλεγε: επειδή µε την ΚΥΑ καθορίζονται χρήσεις γης, η πράξη αυτή εµπεριέχει κανόνες δικαίου, εποµένως ήταν άκυρος ο τύπος που κηρύχθηκε η απαλλοτρίωση και θα έπρεπε να κηρυχθεί µε Π.Δ. Ο Πρόεδρος κι ο Εισηγητής διατύπωσαν άλλη άποψη: Για να γίνει η χωροθέτηση της ΠΟΤΑ έπρεπε να υπάρχει εθνικό χωροταξικό, ειδικό τοµεακό για τον τουρισµό και περιφερειακό σχέδιο για τοπικού χαρακτήρα θέµατα. Επίσης να υπάρχει περιβαλλοντική µελέτη, κι επειδή νότια του ποταµού Σέλα η περιοχή είναι Natura 2000, θα έπρεπε να έχει εκδοθεί Π.Δ. που να προέβλεπε ποιες δράσεις είναι συµβατές στις περιοχές Natura.

Οι δικαστές είπαν και κάτι άλλο σηµαντικό: στην απαλλοτρίωση πρέπει να ωφελείται το σύνολο. Όταν αυτό δεν συµβαίνει –διότι ο επιχειρηµατίας έχει το δικαίωµα να πουλήσει γαίες που προήλθαν από αναγκαστική απαλλοτρίωση– εκφεύγει του σκοπού τής ΠΟΤΑ κι αίρεται σε µεγάλο βαθµό, αν δεν αναιρείται τελείως, ο χαρακτήρας τής δηµόσιας ωφέλειας. Έτσι, παρέπεµψε στην Ολοµέλεια λόγω µείζονος σηµασίας κι ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος. Στις 5 Οκτώβρη 2007 έγινε η συζήτηση στην Ολοµέλεια του ΣτΕ, δεν δηµοσιεύθηκε η απόφαση επίσηµα, αλλά µάθαµε όλοι την απόφαση. Ακυρώθηκαν οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των ιδιοκτησιών µας που είχαν κηρυχθεί µε την ΚΥΑ και χωρίς χωροταξικό σχεδιασµό αντισυνταγµατική η ΠΟΤΑ. Και δεν µπορούν να πειράξουν άλλον ιδιοκτήτη –διότι έπονται κι άλλες προσφυγές– µετά από αυτή την απόφαση.

Μαρία Σπυροπούλου. Πρόεδρος Κίνησης Πολιτών Μεσσηνίας ΚΙΝΩ, κάτοικος Πύλου.

«Σαν Κίνηση έχουµε ξεκινήσει από το 1998 και βλέπαµε πως εξελισσόταν το θέµα. Στην αρχή, ο κόσµος εδώ τον πίστεψε τον κ. Κωνσταντακόπουλο, τους έδινε λεφτά για κτήµατα που ούτε φαντάζονταν ότι θα τα πούλαγαν ποτέ. Είκοσι χρόνια αυτό γινόταν, αγόραζε γη, και στην ανατολική και στη δυτική Πυλία.
Όταν το 2000 σαν “ΚΙΝΩ” κάναµε την πρώτη ηµερίδα κι είχαµε επιστήµονες, αυτός ήρθε αδιάβαστος. Στην επόµενη, όµως, ήρθε προετοιµασµένος. Είχε µαζί του τους βουλευτές, τους υπουργούς, όλο τροποποιήσεις έκαναν σε νοµοσχέδια για να περάσει η επένδυση, όποτε σκόνταφτε σε θέµατα αρχαιολογικά ή περιβαλλοντικά. Και τον κόσµο τον είχε µαζί του, αυτούς που έλπιζαν σε δουλειές από την επένδυση. Ούτε στα έργα δεν τους πήρε.

Απέναντί µου βλέπω τη Γιάλοβα. Θα την ξαναδώ όπως είναι; Στην ΠΟΤΑ στον κάµπο τής Πύλου έκανε λιµνοδεξαµενή για να υδρεύει το γήπεδο γκολφ. Από τον ποταµό Γιανούζαγα είπε πως θα παίρνει νερό από τις εκβολές, αλλά αγόρασε χωράφι κοντά στις πηγές για να παίρνει νερό. Έχουν ξεσηκωθεί οι κάτοικοι γιατί δεν θα έχουν να ποτίσουν τα χωράφια τους. Τους απειλεί κι εκεί µε αναγκαστική απαλλοτρίωση. Στην άλλη ΠΟΤΑ, του Ρωµανού, οι ιδιοκτησίες που αγόρασε έχουν αρχαία µέσα. Ευτυχώς έχασε από τον Δενδροµοίρη και τον Τζούλιο που πήγε να τους τα απαλλοτριώσει αναγκαστικά και τους δικαίωσε το ΣτΕ. Κι αυτά τα ήθελε γιατί ήταν ακριβώς δίπλα στο ποτάµι Σελάς που το σχέδιό του το είχε µέσα στις εγκαταστάσεις.

Και µετά την απόφαση του Σ.τ.Ε. τι κάνουµε;

Όπως σηµειώναµε στην ΕΠΟΧΗ (13.01.08) η απόφαση του Σ.τ.Ε. που χαρακτηρίζει αντισυνταγµατικό τον βασικό νόµο, τη χωροθέτηση και την κήρυξη αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για τη δηµιουργία περιοχών Π.Ο.Τ.Α., και ειδικά της Π.Ο.Τ.Α. Μεσσηνίας, ήταν µια τεράστια δικαίωση και µια πολλαπλή νίκη.
Η αµηχανία του τοπικού συστήµατος «προστασίας» της Π.Ο.Τ.Α. (Νοµάρχης Μεσσηνίας, επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, τοπικός Τύπος), όπως και η πρώτη αντίδραση της ίδιας της εταιρείας του «καπετάνιου», της ΤΕΜΕΣ, ήταν φανερή αλλά και δηλωτική των διαθέσεων για «συγκάλυψη ή κουκούλωµα» του θέµατος. «Αυτοί» το αντιµετωπίζουν ως «τυπικό» ή «γραφειοκρατικό» ζήτηµα. Η σχέση τους µε το διαφωτισµό και την αστική δηµοκρατία εξαντλείται στο να αντιµετωπίζουν το ανώτατο συνταγµατικό δικαστήριο µε τέτοιο τρόπο!!!

Από την άλλη, και δυστυχώς «για µας τους άλλους», από το πολιτικό σύστηµα ουσιαστικό και έµπρακτο ενδιαφέρον έχει δείξει ο απίθανος βουλευτής του ΛΑΟΣ Ηλίας Πολατίδης (έχει καταθέσει ερώτηση στη Βουλή για το πρόβληµα «νερό και ΠΟΤΑ»), η κα Ροδούλα Ζήση και ο κος Σταύρος Δήµας που αντιτίθενται στο µοντέλο της τουριστικής ανάπτυξης µε αιχµή τα γκολφ, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Όλα αυτά δεν τα αναφέρουµε ως απλή γκρίνια αλλά γιατί καταλαβαίνουµε ότι εάν τα κόµµατα της Αριστεράς, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, οι οικολογικές οργανώσεις και τα εναλλακτικά ΜΜΕ δεν αναδείξουν στο επίπεδο που πρέπει το θέµα, από αυτή την ιστορία θα βγούµε χαµένοι όλοι µας, από τον Έβρο ως την Κρήτη και από τη Μαγνησία και την Αταλάντη ως τον Καϊάφα και την Κέρκυρα, δηλαδή όλοι οι «όµορφοι τόποι» του τόπου µας. Θα βγουν χαµένοι όσοι, λίγοι, το παλεύουν, θα ηττηθεί η ελπίδα. Πηγαίνετε µετά σε αυτούς τους τόπους και στους ανθρώπους τους να µιλήσετε για εναλλακτική ανάπτυξη και εναλλακτική διακυβέρνηση.
Θέµατα να αναδειχθούν ένα σωρό οι αρχαιότητες και τα νερά, οι ακτές και τα ποτάµια, η δηµόσια χρηµατοδότηση, µεσούντος του νεοφιλελευθερισµού, οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, οι συνθήκες υπερεργασίας και υπερεκµετάλλευσης των εργαζοµένων του εργοταξίου (µεταναστών στην πλειοψηφία), τα γκολφ, οι περιοχές NATURA. O θεµατικός κατάλογος ατελείωτος… φτάνει «εµείς οι άλλοι» να τοποθετηθούµε καθαρά, και όσοι νιώθουν ότι έκαναν λάθος ας έχουν τη γενναιότητα να το παραδεχτούν έστω και τώρα.

Εµείς λοιπόν θα νιώσουµε δικαιωµένοι και θα συνεχίσουµε την προσπάθειά µας αν αναληφθούν πρωτοβουλίες:

1.Για να πολιτικοποιηθεί το θέµα στη Βουλή και όπου δει, φέρνοντας στην επιφάνεια όλα τα ζητήµατα (NATURA, κίνδυνος απώλειας 150 εκατ. €, νερά περιοχής, έλεγχος τήρησης των νόµων ως προς τις αρχαιότητες, την τήρηση των ΚΥΑ περί περιβαλλοντικών όρων, αναγκαστικές απαλλοτριώσεις κ.λπ.),

2.Για να αναδειχθεί στην επικαιρότητα το θέµα, ως «εθνικό υπόδειγµα τουριστικής ανάπτυξης», και να µην υποβαθµιστεί όπως έγινε στην προηγούµενη διαδροµή του, µε την οργάνωση ενός πανελλαδικού δικτύου που θα το αντιπαλεύει, µε οργανωµένο τρόπο.

Γιώργος Γκόνης
Μέλος της Κίνησης Πολιτών
Μεσσηνίας «ΚΙΝΩ»

ΠΗΓΗ

*toaftonoito.blogspot.gr

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 29 Σεπ - 17:07

Οι μεγάλες θάλασσες και η μαγική στεριά του καπετάν Βασίλη

Η απίθανη ιστορία και το πολυσχιδές έργο ζωής του Βασίλη Κωνσταντακόπουλου.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 20/04/2011

Εκείνο το ζεστό απόγευμα του Μαΐου, ο μεγαλοεφοπλιστής Βασίλης Κωνσταντακόπουλος ένιωθε ιδιαίτερα ευτυχισμένος. Το βλέμμα του χανόταν ανάμεσα σε κατάφυτους ελαιώνες και στη μαγευτική θέα στα νερά του Ιονίου. Καθισμένος στον κομψό καναπέ της επιβλητικής Koroni Royal Villa του Costa Navarino, σε μία από τις ωραιότερες περιοχές της Μεσσηνίας, σκεφτόταν ότι το μεγάλο όνειρό του έγινε πλέον πραγματικότητα. Ο «βασιλιάς των containers» είχε οραματιστεί μια εντυπωσιακή τουριστική επένδυση στην Καλαμάτα: ένα μοναδικό τουριστικό συγκρότημα το οποίο θα αναδείκνυε τη γενέτειρά του, τη Μεσσηνία, τον πλέον «επιθυμητό», όπως υποστήριζε, προορισμό του πλανήτη. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε πάμφτωχος από το Διαβολίτσι Μεσσηνίας, για να κατακτήσει τον τίτλο του σημαντικότερου εφοπλιστή του κόσμου σε πλοία containers, υπήρξε οραματιστής. Το όνειρό του πήρε σάρκα και οστά και εκείνος ο σκληροτράχηλος εφοπλιστής με τον περιπετειώδη επαγγελματικό βίο ένιωθε σαν τον Οδυσσέα, ο οποίος κατόρθωσε να επιστρέψει στην πατρική γη με έναν μοναδικό τρόπο.

Το Costa Navarino, ο πρώτος ολοκληρωμένος και περιβαλλοντικά υπεύθυνος τουριστικός προορισμός υψηλών προδιαγραφών, απλωνόταν μπροστά του. Με δύο ξενοδοχειακές μονάδες πέντε αστέρων, The Romanos, Α Luxury Collection Resort Costa Navarino και The Westin Resort Costa Navarino. Με το πρώτο signature γήπεδο γκολφ 18 οπών στην Ελλάδα, The Dunes Course, το οποίο σχεδιάστηκε από τον διάσημο Μπέρναρντ Λάνγκερ, πρώην πρωταθλητή US Masters. Με το περίφημο Anazoe Spa, έκτασης 4.000 τ.μ., στο οποίο αναβιώνουν οι αρχαίες τοπικές πρακτικές, οι «ολιστικές» θεραπείες δηλαδή που βρέθηκαν χαραγμένες σε Γραμμική Β' σε πίνακα που ανακαλύφθηκε στο Ανάκτορο του Νέστορος. Με περιβαλλοντικό παρατηρητήριο για την κλιματική αλλαγή στη Μεσόγειο, σειρά εκτεταμένων προγραμμάτων για την προστασία των σημαντικών βιότοπων στην περιοχή κ.ά. Ο καπετάν Βασίλης συνέλαβε την ιδέα για τη δημιουργία της υπερπολυτελούς ξενοδοχειακής μονάδας το 1997. Ισως τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι προσπάθειές του θα συναντούσαν τεράστια εμπόδια από την ελληνική γραφειοκρατία. Δεν πτοήθηκε όμως. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν ήταν καν στις επιλογές του ανθρώπου που κατόρθωσε να δημιουργήσει στην Αμερική έναν ολόκληρο οικισμό, ο κεντρικός δρόμος του οποίου φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη. Αλλά και έναν αμπελώνα 16.000 στρεμμάτων, σε άλλη Πολιτεία των ΗΠΑ.

Κυρίαρχος των θαλασσών, πλοιοκτήτης τον οποίο η διεθνής ναυτιλιακή κοινότητα περιβάλλει με απέραντο σεβασμό, παλεύει καθημερινά με συμπληγάδες προγραμμάτων που κάποιοι στα χαρτιά αποκαλούν «αναπτυξιακά». Πολεοδομικές διατάξεις, εκδόσεις αδειών, άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να απλώσουν το βλέμμα τους πέρα από το μικρό γραφείο τους. Ο Κωνσταντακόπουλος επιμένει. «Δεν θα αφήσω τα καράβια για να γίνω βιομήχανος και ξενοδόχος, αλλά θα παλέψω μέχρι τέλους για να κάνω το όνειρό μου πράξη» συνήθιζε να δηλώνει. Και το όνειρο του προϋπολογισμού 550 εκατομμυρίων ευρώ εν τέλει έγινε πράξη… Τον Μάιο του 2010, περίπου οκτώ μήνες πριν από το τέλος της ζωής του. Ηδη χτυπημένος από την επάρατη νόσο αλλά δυνατός, προσκαλεί λίγους στενούς φίλους και συνεργάτες για να γιορτάσουν μαζί του. Στον επίγειο παράδεισο του Costa Navarino που κατασκεύασε η «Ακτωρ» των στενών του φίλων Μπόμπολα και Καλλιτσάντση. Οπου από τους πρώτους κιόλας μήνες λειτουργίας του φιλοξένησε στις υπερπολυτελείς σουίτες και βίλες του την πριγκίπισσα Ράνια της Ιορδανίας, τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τους Ντέιβιντ και Βικτόρια Μπέκαμ.

Στο μικρό πάρτι των πριβέ εγκαινίων και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τραγουδάει ο Αντώνης Ρέμος. Ο καπετάνιος χαμογελάει συνέχεια στο πλευρό της συζύγου του Κάρμεν, των τριών γιων του, των συντρόφων τους και των εγγονιών του. «Ο ελληνικός εφοπλισμός, ειδικά τα τελευταία χρόνια, συγκεντρώνει μεγάλο πλούτο» έλεγε σε παρέα επιχειρηματιών προσκεκλημένων του. «Τα τελευταία χρόνια και παρά την οικονομική κρίση συγκεντρώνει όλο και περισσότερο πλούτο και δύναμη. Πιστεύω ότι πολλοί πλοιοκτήτες, ειδικά της δικής μου γενιάς, θα επιθυμούσαν να επενδύσουν στην Ελλάδα» υποστήριζε.

Ποιος όμως ήταν πραγματικά ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος; Αυτός ο τολμηρός άντρας που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του μοιράζοντας γάλα στις φτωχικές συνοικίες της Αθήνας, πέρασε από το ΕΑΜ και το 2004 ονομάστηκε από τη ναυτιλιακή «Lloyd’s List» «Greek King of Containers»;

Oταν ήταν μικρός τριγυρνούσε ξυπόλυτος στα δρομάκια της Μεσσηνίας, θυμίζοντας έναν άλλο μεγάλο άνθρωπο ο οποίος σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ναυτιλία, τον Γιάννη Λάτση. Πάμφτωχος αλλά περήφανος, τολμηρός, διορατικός, με αλάθητο ένστικτο. Ηταν δύσκολα χρόνια αυτά της νεανικής του ηλικίας, τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Πολεμάει γενναία στις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και το 1948 εγκαταλείπει την ιδιαίτερη πατρίδα του για να δουλέψει στην Αθήνα. Ξυπνάει χαράματα για να μοιράσει το γάλα στα φτωχικά σπιτάκια, στους χωματόδρομους των συνοικιών της μεταπολεμικής πρωτεύουσας. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών αντιμετωπίζουν με συμπάθεια τον νεαρό άντρα ο οποίος δουλεύει σκληρά για να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στον ίδιο και στην οικογένειά του.

Η δεύτερη δουλειά του είναι σε μια βιοτεχνία κουμπιών, στη συμβολή των οδών Περικλέους και Ευαγγελιστρίας. Το απόγευμα κάθεται στα θρανία του Νυχτερινού Γυμνασίου της πλατείας Κουμουνδούρου. Αργά το βράδυ, στο φτωχικό δωματιάκι στο σπίτι του στον Κολωνό, μπορεί να ονειρεύεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Ονειρεύεται ένα ταξίδι γεμάτο επιτυχίες, συγκίνηση, τολμηρές διαδρομές, οι οποίες θα τον οδηγήσουν σε μια εντυπωσιακή επαγγελματική ανέλιξη.

Η πλατεία Εξαρχείων όπου μοιράζει το γάλα προτού ακόμη ξημερώσει και οι στενοί χώροι της βιοτεχνίας δεν μπορούν να «χωρέσουν» τα όνειρά του. Το 1953 μπαρκάρει στα καράβια. Η θάλασσα, άλλωστε, ήταν πάντα η μεγάλη του αγάπη. Η πρώτη του δουλειά είναι σε ένα παλιό βαπόρι. Ο Βασίλης όχι μόνο δεν πληρώνεται για τις υπηρεσίες του στην αρχή της σταδιοδρομίας του αλλά φροντίζει ο ίδιος για τη διατροφή του τους τρεις πρώτους μήνες. Τίποτε όμως δεν πρόκειται να σταματήσει τον πεισματάρη νεαρό Βασίλη, ο οποίος προοριζόταν να περάσει από όλες τις βαθμίδες της ναυτιλιακής ιεραρχίας για να «καταλήξει» ένας πανίσχυρος πλοιοκτήτης.

Tο 1962 περνάει στα χέρια του ένα μικρό φορτηγό πλοίο. Το δάνειο το έχει πάρει από τον ίδιο τον πωλητή. Παράλληλες και εδώ πορείες με τον μεγιστάνα Γιάννη Λάτση. Και εκείνος είχε ξεκινήσει με ένα μικρό καράβι, τη «Νεράιδα». Επειτα από λίγο καιρό συναντάει την Κάρμεν Κυρίτση, φοιτήτρια της Γαλλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παντρεύονται το 1964 και αποκτούν τρεις γιους, τον Κωνσταντίνο, τον Αχιλλέα και τον Χρήστο. Ο Κωνσταντακόπουλος συνεχίζει να παλεύει με τη θάλασσα. Είναι οι δύσκολες πολιτικά εποχές για την Ελλάδα. Το 1974 ιδρύει την εταιρεία Costamare Shipping SA. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τη μεγάλη ναυτιλιακή κρίση. Αγοράζει οκτώ πλοία. Μετά τη χρεοκοπία της εταιρείας τακτικών γραμμών «Ελληνική» του Γρηγόρη Καλλιμανόπουλου, προσλαμβάνει το προσωπικό της και κάνει την είσοδό του πλέον ως ναυλωτής σε εταιρείες που εξυπηρετούσαν ήδη τις γραμμές. Η εταιρεία γιγαντώνεται και το 2000 διαχειρίζεται 35 βαπόρια. Η μεταφορική ικανότητά τους αγγίζει το… 1.560.000 DWT.

Στις αρχές του 21ου αιώνα η εταιρεία του Costamare καταρτίζει επενδυτικό σχέδιο το οποίο προσεγγίζει το 1 δισ. δολάρια και έχει σκοπό την κατασκευή νεότευκτων πλοίων μεταφοράς κοντέινερ. Το μεγαλύτερο πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στον πλανήτη – ένα φορτηγό που όσοι το είδαν από κοντά έλεγαν ότι είναι ίσο με τέσσερα γήπεδα ποδοσφαίρου – έρχεται στα χέρια του. Το παραλαμβάνει γεμάτος υπερηφάνεια. Το φορτηγό αναπτύσσει ταχύτητα 25,5 κόμβων την ώρα και μεταφέρει 107.000 τόνους φορτίου. Την ημέρα της τελετής κατά την παραλαβή του πλοίου, οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της ναυτιλίας αλλά και του χώρου των επιχειρήσεων και της πολιτικής βρίσκονται κοντά του.

Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής λέει στον Κωνσταντακόπουλο: «Καπετάν Βασίλη, είμαι βέβαιος ότι η παρουσία σου στον χώρο της ναυτιλίας για περισσότερο από μισό αιώνα σού έδωσε πολλές χαρές αλλά και μεγάλες εμπειρίες». Εκείνος τον ακούει συγκινημένος και του απαντά ότι, ακόμη και τώρα που δεν είναι πια ο πιτσιρικάς ο οποίος ξεκίνησε άφραγκος από τη Μεσσηνία, δεν σταματάει να ονειρεύεται.

Ο εφοπλιστής συνεχίζει να ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους. Είναι πλέον μια προσωπικότητα διεθνούς ακτινοβολίας. Συμμετέχει σε παγκόσμιους οργανισμούς και αναπτύσσει έντονη οικολογική δράση. Συμμετέχει στα διοικητικά συμβούλια ελληνικών και διεθνών οργανισμών, όπως το Κέντρο Ελληνισμού «Αγγελος Κ. Τσακόπουλος» στην Καλιφόρνια, το Vryonis Center στο Σακραμέντο, η Μεσσηνιακή Αμφικτιονία, η Εθνική Τράπεζα, η Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών. Υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος της GeoHellas, εταιρεία εκμεταλλευτικής δραστηριότητας με αντικείμενο την εξόρυξη, ενώ διετέλεσε πρόεδρος της HELMEPA, της HELMEPA Junior και της INTERMEPA. Η HELMEPA Junior στεγάζεται στο κτίριο της Costamare και έχει ως αντικείμενο την εκπαίδευση και ενημέρωση μαθητών δημοτικού από ολόκληρη την Ελλάδα για την προστασία του περιβάλλοντος. Μέχρι τώρα έχει επιμορφώσει περίπου 50.000 μαθητές.

Η εταιρεία του TEMES (δραστηριοποιείται στις τουριστικές επιχειρήσεις) έπειτα από επιθυμία του έχει αναλάβει δράση για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας καρέτα καρέτα, του αφρικανικού χαμαιλέοντα και των σπάνιων πτηνών του υδροβιότοπου της Γιάλοβας.

Στην προσωπική του ζωή ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος. Αφοσιωμένος στη σύζυγό του, στην οποία έτρεφε μεγάλη αδυναμία, στους γιους και στα έξι εγγόνια του. Σεμνός, κατ’ εξοχήν low profile και συγχρόνως ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Με σημαντικό έργο προσφοράς στον συνάνθρωπο και στη χώρα του. Είχε πολλούς φίλους από τον χώρο της ναυτιλίας και των επιχειρήσεων. Ετρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση όμως στους Παναγιώτη Τσάκο και Περικλή Παναγόπουλο. Οι τελευταίες του κοινωνικές εμφανίσεις πραγματοποιήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2010, λίγες βδομάδες πριν από τον θάνατό του και ενώ η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί σημαντικά. Η μία ήταν στις 7 Δεκεμβρίου στα εγκαίνια της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και η δεύτερη στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» κατά τη βράβευσή του με το πρώτο «Business Unusual Award».
Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 2011 και η κηδεία του έγινε στο εκκλησάκι του Αγίου Σώστη στη λεωφόρο Συγγρού. Αξιοσημείωτο είναι ότι εκείνο το πρωινό στον κήπο της μικρής εκκλησίας, πέρα από κραταιούς εφοπλιστές και επιχειρηματίες, βρίσκονταν πάρα πολλά παιδιά. Οι μαθητές που βοηθούσε τόσα χρόνια στις σπουδές τους. Οι τρεις γιοι του έχουν αναλάβει τώρα τα ηνία των επιχειρήσεών του. Ο πρωτότοκος Κωνσταντίνος τη ναυτιλιακή Costamare, ο δευτερότοκος Αχιλλέας την TEMES-Costa Navarino και ο μικρότερος Χρήστος το εργοστάσιο GeoHellas στα Γρεβενά.

ΠΗΓΗ

*www.tovima.gr

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 29 Σεπ - 17:17

COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ Newego_LARGE_t_901_88394518

Πρώτη Δημοσίευση: Δευτέρα, 31. 01. 2011

Έφυγε ο οραματιστής του Costa Navarino

Η επόμενη μέρα για τους τρεις διαδόχους Κωνσταντίνο, Αχιλλέα και Χρήστο

«Πρέπει να σας γίνει συνείδηση, ότι η φιλοσοφία του εύκολου κέρδους, της αρπαχτής, δεν έχει μέλλον. Αν το έκανα εγώ δεν θα είμαστε εδώ, που είμαστε τώρα». Αυτή ήταν μια από τις συμβουλές του καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, προς τους τρεις γιους του Αχιλλέα, Κωνσταντίνο και Χρήστο, που απέκτησε μετά τον γάμο του με την Κάρμεν, το 1962.

Με αυτό το σύνθημα σαν οδηγό, ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος έχτισε μια αυτοκρατορία σε θάλασσα και στεριά. Φεύγοντας από τη ζωή, τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης, σε ηλικία 76 ετών, άφησε βαριά κληρονομιά στους διαδόχους του, να συνεχίσουν το έργο του. Πριν κλείσει τα μάτια του, ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος ευτύχησε να δει να γίνεται πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο, να μετατραπεί δηλαδή η γενέτειρά του, η Μεσσηνία σε έναν υπερπολυτελή τουριστικό προορισμό, με τη δημιουργία σε έκταση δέκα χιλιάδων στρεμμάτων, του ξενοδοχειακού συγκροτήματος του Costa Navarino. Εκεί, γιόρτασε τα 75α του γενέθλια, πέρυσι το καλοκαίρι, όταν άνοιξε τις πύλες της, η πρώτη φάση της επένδυσης.

Όσο φιλόδοξη ήταν αυτή η επένδυση, τόσο πολύπαθη ήταν. Χρειάστηκαν 13 χρόνια, για να υλοποιηθεί κατά το... ήμισυ, 3.000 υπογραφές και 600 αδειοδοτήσεις από υπηρεσίες του δημοσίου, χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 80 μικρές ή μεγάλες μελετητικές εταιρείες, που απασχόλησαν πάνω από 1.200 μελετητές, ενώ το κόστος εκτοξεύθηκε στο 1,2 δισ. ευρώ.

Η δυσκολία να φτάσει στην ολοκλήρωση του οράματός του, τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα στη συνέχεια και δεν δίσταζε να αφήνει αιχμές κατά της ελληνικής γραφειοκρατίας, ενώπιον υπουργών. Μάλιστα, το 2005 τάραξε τα νερά, όταν σε εκδήλωση του ΝΑΤ απαντώντας σε πρόσκληση του τότε υπουργού Εργασίας Πάνου Παναγιωτόπουλου, να επενδύσουν οι εφοπλιστές στην πατρίδα τους, εισηγήθηκε τη δημιουργία από την κυβέρνηση γραφείου υποδοχής μεγάλων επενδύσεων. Λίγο αργότερα, θα περνούσε το κατώφλι του μεγάρου Μαξίμου, για να αναλύσει την πρότασή του στον ίδιο, τον τότε πρωθυπουργό – και φίλο του – Κώστα Καραμανλή.

Ο «βασιλιάς των containers»

Παρά τα ανοίγματά του στη στεριά, η καρδιά του Βασίλη Κωνσταντακόπουλου χτυπούσε για την θάλασσα και όπως συνήθιζε να λέει δεν είχε σκοπό να αφήσει τα καράβια, για να γίνει ξενοδόχος ή βιομήχανος. Μπάρκαρε για πρώτη φορά το 1953, σε ηλικία 18 χρόνων και δούλεψε τρεις μήνες απλήρωτος. Το 1974, σε ηλικία 27 ετών απέκτησε το πρώτο του καράβι, ένα μικρό φορτηγό 1.000 μόλις τόνων, με δάνειο, που πήρε από τον ίδιο τον πωλητή και στη συνέχεια του το χρονοναύλωσε, για να εξοφλήσει. Την ίδια χρονιά, ίδρυσε την Costamare Shipping. Όταν άρχισε η ναυτιλιακή κρίση, την περίοδο 1982 – 1984, ο καπετάν Βασίλης αγόρασε οκτώ πλοία, η συνολική αξία των οποίων δεν υπερέβαινε την αξία, που θα τα αγόραζαν σε διαλυτήρια πλοίων. Μετά την χρεοκοπία της εταιρείας τακτικών γραμμών «Ελληνική», του Γρηγόρη Καλλιμανόπουλου, προσέλαβε εξειδικευμένο προσωπικό και προσπάθησε να μπει δυναμικά στην αγορά των τακτικών γραμμών, ως ναυλωτής πλοίων σε εταιρείες, που εξυπηρετούσαν ήδη τις γραμμές. Μέσα σε μια εικοσαετία, η Costamare γιγαντώθηκε, αφού στη διάρκεια αυτών των χρόνων ανανεώθηκε σημαντικά ο στόλος με νεότερα πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων. To 2004, οι Lloyd's σε ένα αφιέρωμά τους, για την επέτειο των τριάντα χρόνων από την ίδρυση της Costamare, του απέδωσαν τον τίτλο του «Έλληνα βασιλιά των containers». Ένας τίτλος, που του ανήκε δικαιωματικά, καθώς η Costamare διέθετε τότε 35 φορτηγά πλοία, τα οποία σήμερα φθάνουν τα 51. Και ανάμεσά τους, το μεγαλύτερο του κόσμου, το «Cosco Hellas», το μήκος του οποίου είναι ίσο με τέσσερα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπορεί να μεταφέρει 9.500 εμπορευματοκιβωτίων. Το πλοίο αυτό, που ήρθε στον Πειραιά τον Ιούλιο του 2006, ονομάστηκε «Cosco Hellas» και σε λαμπρή τελετή παρουσίας του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, του προέδρου της Cosco Γουέι Τζιαφού και αξιωματούχων της κινεζικής κυβέρνησης, ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος ύψωσε την ελληνική σημαία. Η ελληνική σημαία κυματίζει στα περισσότερα πλοία του καπετάν Βασίλη.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Βενιαμίν στις εξορύξεις αργίλου

Μπορεί οι επενδύσεις στη θάλασσα να γοήτευαν περισσότερο τον καπετάν Βασίλη, αλλά δεν τον άφηναν αδιάφορο οι επενδύσεις και στη στεριά. Εκτός από το Costa Navarino, για το οποίο έλεγε ότι δεν είναι επένδυση, αλλά όνειρο ζωής, πριν από μερικά χρόνια κατασκεύασε στη Βόρεια Ελλάδα εργοστάσιο εξόρυξης και επεξεργασίας ορυκτών, την Βιομηχανία ΓΕΩΕλλάς, που εδρεύει στα Γρεβενά και του οποίου τα ηνία έχει αναλάβει ο Βενιαμίν της οικογένειας, ο γιος του Χρήστος.

Όταν, επένδυσε ο καπετάν Βασίλης στα Γρεβενά, πολλοί απόρησαν και ελάχιστοι, πίστεψαν ότι θα πετύχει. Δεν γνώριζαν αυτό που ανακάλυψε ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος. Ότι στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας υπάρχει το μοναδικό κοίτασμα ατταπουλγίτη, ενός σπάνιου είδους ελαφροβαρούς αργίλου, που χρησιμοποιείται μεταξύ άλλων στη βιομηχανία χρωμάτων και λιπασμάτων, αλλά και στην παραγωγή άμμου υγιεινής για κατοικίδια. Ο νεαρός Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, ανέλαβε να προωθήσει τα συμφέροντα της εταιρείας και ο Βενιαμίν των Κωνσταντακοπουλαίων τα κατάφερε πολύ καλά. Σήμερα η ΓΕΩΕΛΛΑΣ, έχει τον έλεγχο σε όλα τα αποθέματα ατταπουλγίτη αλλά και σαπωνίτη. Διαθέτει τρία ορυχεία στην Αιανή Κοζάνης και στην Κνίδη Γρεβενών, από όπου εξορύσσει περίπου 7.000 τόνους πρώτης ύλης ετησίως. Πέρα από τις εξορύξεις, στον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο έπεσε ο κλήρος να αναλάβει την ευθύνη να «κουμαντάρει» την πόλη και τον αμπελώνα στις ΗΠΑ, γι' αυτό και τα ταξίδια του 36χρονου Κωνσταντακόπουλου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είναι συχνά και αναμένεται τώρα να γίνουν συχνότερα.

Εκεί, ο καπετάν Βασίλης, χωρίς γραφειοκρατικά κωλύματα και ιδιαίτερες διαδικασίες και χωρίς να προβάλλει ιδιαίτερα το έργο του (γι' αυτό και δεν το γνωρίζουν πολλοί) έχει δημιουργήσει μια σύγχρονη πόλη, που η συνολική της έκταση είναι 2.000 τ.μ. και η κεντρική λεωφόρος φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη. Επίσης, σε άλλη πολιτεία έχει δημιουργήσει ένα πρότυπο αμπελώνα και όλη την παραγωγή την έχει προπωλήσει για μια δεκαετία.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο συνεχιστής του ονείρου της Πύλου

Τον καιρό, που προσπαθούσε να υλοποιήσει το όραμά του, ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος στο Costa Navarino, είχε στείλει επιστολή σε όσους αντιδρούσαν αναφέροντας: «Εκτός από τη θέληση, έχω και την οικονομική δυνατότητα, να πραγματοποιήσω το όνειρό μου για τη Μεσσηνία. Και θα το πραγματοποιήσω εγώ, ή αν ο Θεός αποφασίσει διαφορετικά, ο Αχιλλέας». Αυτή η ώρα ήρθε. Ο 38χρονος Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της «ΤΕΜΕΣ», στην οποία ανήκει το Costa Navarino, ξεκίνησε δίπλα στον πατέρα του από το 1997. Λέγεται ότι, ο καπετάν Βασίλης τον διάλεξε για την επένδυση αυτή, γιατί του έμοιαζε στον δυναμισμό. Αυτός θα σηκώσει τώρα μόνος του το βάρος της συνέχισης και ολοκλήρωσης της επένδυσης, που οραματίστηκε ο πατέρας του.

Σήμερα, λειτουργεί το πρώτο τουριστικό συγκρότημα Navarino Dunes και Bay, που περιλαμβάνει δύο ξενοδοχειακές μονάδες και αθλητικές εγκαταστάσεις, που διαχειρίζεται η διεθνής αλυσίδα Starwood Hotels & Resorts, αλλά το συνολικό project περιλαμβάνει την ανάπτυξη και άλλων δύο συγκροτημάτων, των Navarino Blue και Navarino Hills, που προγραμματίζονται σε ορίζοντα πενταετίας. Το μεγάλο στοίχημα όμως του Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλου είναι η δημιουργία, μέχρι το 2013, του πρώτου υπόσκαφου ξενοδοχείου στον κόσμο, στο Navarino Bay.

Μαζί με αυτή τη μεγάλη επένδυση όμως, ο Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος «κληρονόμησε» και τις έντονες αντιδράσεις, που καθυστέρησαν την υλοποίηση του project επί 13 χρόνια, αλλά και την παρακαταθήκη με τα ισχυρά ερείσματα, που είχε στις εκάστοτε κυβερνήσεις, λόγω των φιλικών του δεσμών με πολιτικούς όπως ο Κώστας Καραμανλής, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Μιχάλης Ρέππας και ο Γιώργος Σουφλιάς.

Για να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις αυτές, ο Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος μεταφύτευσε 6.500 υπεραιωνόβια ελαιόδεντρα για την παραγωγή λαδιού από τους ντόπιους, ενώ το business plan του, προβλέπει την αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων εναλλακτικών πηγών ενέργειας της περιοχής, με την κατασκευή φωτοβολταϊκού πάρκου, ισχύος 11.963,2 KW, για τις ενεργειακές ανάγκες του Costa Navarino και την κατασκευή δύο υδατοδεξαμενών, για τις ανάγκες υδροδότησης.

Με την κατασκευή του φωτοβολταϊκού πάρκου, λέγεται ότι ο Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος μπαίνει και στην αγορά της ενέργειας, με την εταιρεία «Κυνηγός Α.Ε.», που ίδρυσε για τον σκοπό αυτό. Έτσι, όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα δεν αποκλείουν ενεργό συμμετοχή στο μέλλον της εταιρείας του Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλου, σε επενδύσεις στις ΑΠΕ.

Πέρα από την επένδυση αυτή, ο Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος ήταν αυτός, που έβαλε ο πατέρας του στην Aegean Airlines, όταν οι φίλοι του «καπετάν Βασίλη», Θανάσης και Πάνος Λασκαρίδης, του πρότειναν να μπει στον χώρο των αερομεταφορών. Ο Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος, κατέχει το 6,39% των μετοχών της Aegean Airlines κι αυτή η συμμετοχή αποδείχθηκε υπερπολύτιμη για το Costa Navarino, καθώς η Aegean «άνοιξε» την αεροπορική σύνδεση Αθήνας – Καλαμάτας για την εξυπηρέτηση των πελατών του Costa Navarino, ακόμα κι αν υπήρχε ρίσκο σ' αυτή την κίνηση. Υπήρχε η εγγύηση του Αχιλλέα ότι η γραμμή δεν θα είναι ζημιογόνος για την Aegean. Κι αν είναι, τη ζημιά θα την καλύπτει αυτός.

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο πρωτότοκος, που έβαλε την Costamare στην Wall Street

Όταν ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, αποφάσισε το 2006 να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στην παγκόσμια ναυτιλιακή κοινότητα, ο ίδιος όμως δεν ανησυχούσε καθόλου για την Costamare Shipping. Η ναυτιλιακή εταιρεία, που ίδρυσε, βρισκόταν ήδη σε καλά χέρια, του πρωτότοκου γιου του Κωνσταντίνου. «Η νέα γενιά είναι ακόμα καλύτερη από την δική μας» έλεγε, σε όσους διατύπωναν φόβους για το μέλλον της Costamare, εννοώντας όμως και τα άλλα δύο παιδιά του, Αχιλλέα και Χρήστο.

Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντακόπουλος, σημερινός πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Costamare και μέλος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, αποδείχθηκε ικανότατος συνεχιστής της θαλάσσιας αυτοκρατορίας.

Ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, ήταν από τους πρωτεργάτες της ενίσχυσης των ελληνοκινεζικών σχέσεων, τις οποίες αξιοποίησε ο γιος του Κωνσταντίνος, στον οποίο πιστώνονται μεγάλες συνεργασίες με τα ναυπηγεία της Σαγκάης. Εκεί, «έχτιζε» τα πλοία της η Costamare, τα τελευταία χρόνια κι εκεί συνεχίζει να τα ναυπηγεί. Μάλιστα, την περασμένη Δευτέρα, λίγο πριν μάθει για τον θάνατο του πατέρα του, ο Κων. Κωνσταντακόπουλος είχε πάρει το «ok» από δύο κινεζικές τράπεζες και την DnB Nor, για την χρηματοδότηση τριών από τα επτά κοντέινερ, που ναυπηγεί στη Σαγκάη. Το κόστος των ναυπηγήσεων αγγίζει τα 285 εκατ. ευρώ και τα πλοία έχουν ήδη εξασφαλίσει πολυετή απασχόληση από την MSC, προς 43.000 ημερησίως. Ο Κων. Κωνσταντακόπουλος ήταν ο εμπνευστής της εισόδου της Costamare στη Wall Street πέρυσι τον Νοέμβριο, αντλώντας 260 εκατ. ευρώ. Βέβαια, τότε δέχτηκε μια ψυχρολουσία, καθώς η πρεμιέρα της διαπραγμάτευσης σημαδεύτηκε με πτώση. Αν και στα πρώτα λεπτά της συνεδρίασης του αμερικανικού χρηματιστηρίου, η ελληνική ναυτιλιακή βρισκόταν στα 12 δολάρια, όσα και η τιμή της δημόσιας εγγραφής, λίγο μετά υποχώρησε στα 11,70 ευρώ, καταγράφοντας απώλειες 0,28%.

Ο Κων/νος Κωνσταντακόπουλος ήταν ο πολύτιμος βοηθός του πατέρα του στις επίμονες και επίπονες προσπάθειες για την επιστροφή του "Liberty» στην Ελλάδα, ενώ έχει επωμιστεί την συνέχιση της χρηματοδότησης των προγραμμάτων της Helmepa Junior, που δημιούργησε ο πατέρας του και είναι το «παρακλάδι» της Ελληνικής Ένωσης Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος.

ΠΗΓΗ

*www.dealnews.gr

από **ΜΗΔΕΙΑ** Δευ 29 Σεπ - 17:22

Προσθέτω μια φωτογραφία του αεροδρομίου της Καλαμάτας, το οποίο πήρε το όνομα του Βασίλη Κωνσταντακόπουλου..... και με αυτό τον τρόπο πραγματικά έβαλε την σφραγίδα στον τόπο καταγωγής του...

COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ C770FAF856EF553CB1308E03D117F6E6

COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ C770FAF856EF553CB1308E03D117F6E6

από **ΜΗΔΕΙΑ** Σαβ 4 Οκτ - 13:42

Η ιστορία του Ναβαρίνου φυσικά δεν αρχίζει από το σημείο του οράματος των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων.... αλλά πάει αιώνες πίσω και διαβάζοντας την ιστορία αυτή... καταλαβαίνει κανείς ότι η περιοχή του Ναβαρίνου / της Πύλου έχει πραγματικά ένα σημαντικό παρελθόν το οποίο έχει την ίδια αξία όπως έχει και το παρόν του.

Και ίσως πολλοί επισκέπτες του Ναβαρίνου να γοητεύονται από την μοναδική ομορφιά της φύσης και του τοπίου αλλά μάλλον δεν γνωρίζουν τόσο καλά την ιστορία του (και υποθέτω ότι κι εμείς - συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου - σίγουρα έχουμε ελλείψεις ό,τι αφορά αυτό.

Η ιστορία της Περιοχής μας

Η Πύλος, την οποία ίδρυσε ο μεγαρέας Πύλος, γνώρισε τόσο μεγάλη ακμή και δόξα με τον Νηλέα που ο Όμηρος την αποκαλεί πόλη του Νηλέως.

Ο Νέστωρ, γιός του Νηλέα βασίλεψε τον 13ο αι. π.Χ. επί τρεις γενιές. Σύμφωνα με τον Παυσανία, η ομηρική Πύλος ήταν στο ύψωμα Κορυφάσιο, βόρεια πάνω από τον κόλπο της Βοϊδοκοιλιάς.

Εκεί ήταν, όπως έλεγαν, το σπίτι και ο τάφος του Νέστωρα, και κοντά του ο τάφος του Θρασυμήδη, ενός από τους επτά γιούς του, καθώς και η σπηλιά όπου έβαζε ο μυκηναίος βασιλιάς τις αγελάδες του.

Το ανάκτορο του Νέστωρα βρέθηκε 6 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το Κορυφάσιο, Νότια της Χώρας στον Επάνω Εγκλιανό. Τα ερείπια του ανακτόρου σε συνδιασμό με τις περιγραφές του Όμηρου βεβαιώνουν ότι το εκτεταμένο βασίλειο του Νέστωρα, που έφτανε μέχρι τον Ταύγετο ήταν το δεύτερο σε ισχύ, ακτινοβολία και πλούτο, μετά τις Μυκήνες. Εκατό καράβια έστειλε στην Τροία ο Αγαμέμνων, ο αρχηγός της πανελλήνιας εκστρατείας, ενενήντα ο Νέστωρ.

Η πυρπόληση του μυκηναϊκού ανακτόρου της Πύλου στα τέλη του 13ου ή στις αρχές του 12ου αι. π.Χ., που ευνοήθηκε ιδιαίτερα από τις πυκνές ξυλοδεσιές των τοίχων του κτιρίου, ήταν καθολική και οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή την εγκατάλειψη του και στην ερήμωση του χώρου.

Η καταστροφή του ανακτόρου του Νέστορος, όπως και οι καταστροφές ή πυρπολήσεις των άλλων σύγχρονων ανακτόρων του ελλαδικού κόσμου ( Βοιωτικός Ορχομενός, Καδμείον Θηβών, Μυκήνες, Τίρυνθα), πιθανότατα οφείλονται σε γενικότερες λαϊκές αναστατώσεις και εξεγέρσεις στις έδρες των μυκηναϊκών βασιλείων, που οδήγησαν στη συνέχεια σε ανατροπές και πολιτικές ανακατατάξεις.

Η συνέχεια και η ροή της ζωής και του πολιτισμού στην Πύλο, μετά την καταστροφή του ανακτόρου στον Επάνω Εγκλιανό και την κατάλυση της κεντρικής εξουσίας της μυκηναϊκής αρχής των Νηλειδών, αντανακλώνται, στους αιώνες που ακολούθησαν, στους θαλαμοειδείς και θολωτούς τάφους της Μεσσηνίας, με την ηρωολατρεία κατά τη διάρκεια των γεωμετρικών χρόνων και της αρχαϊκής περιόδου..Ο Ηρόδοτος θεωρεί ότι το όνομα Πεισίστρατος, του τυράννου των Αθηνών, ανάγεται σε έναν από τους γιους του Νέστωρα.Την παράδοση ότι οι Νηλείδες βασίλευσαν στην Αθήνα μεταφέρει και ο Παυσανίας λέγοντας ότι, όταν ο καταγόμενος από τη γενιά του Θησέα βασιλιάς της Αθήνας, Θυμοίτης, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Βοιωτό βασιλιά Ξάνθο, που διεκδικούσε εδάφη στα σύνορα της Αττικής, ο Μέλανθος ο Πύλιος, απόγονος του Νηλέως και του Νέστορος, προσφέρθηκε να μονομαχήσει στη θέση του πρώτου υπό τον όρο ότι, αν νικούσε, θα γινόταν αυτός βασιλιάς στην Αθήνα μετά τον Θυμοίτη. Ο Μέλανθος σκότωσε τον Ξάνθο και έγινε βασιλιάς, φέρνοντας στη βασιλική εξουσία της Αθήνας στους Νηλείδες. Έτσι, ενδεχομένως, βρίσκει την εξήγηση της η ταύτιση της προστάτιδας της Αθήνας, Αθηνάς, με το σύμβολο των Νηλειδών, τη γλαύκα..

Μετά την καταστροφή του ανακτόρου του Νέστωρα ο άνω Εγκλιανός εγκαταλείπεται , η Πύλος και ολόκληρη η περιοχή θα περάσει στα χέρια των Λακεδαιμονίων κατά τη διάρκεια των τριών Μεσσηνιακών πολέμων (743-724,685-667 και 464-454 αντίστοιχα). Αργότερα, το 425 π.Χ., στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου οι Αθηναίοι, περιπλέοντας την Πελοπόννησο, καθώς κατευθύνονταν προς τη Σικελία, αναγκάστηκαν ύστερα από τρικυμία να σταματήσουν στην Πύλο. Τότε, στρατηγός Δημοσθένης αντιλήφθηκε τα γεωπολιτική σημασία της και έπεισε τους Αθηναίους να την οχυρώσουν με τείχος.Έτσι δημιουργήθηκε ναυτική βάση στην επικράτεια των Λακεδαιμονίων όπου θα μπορούσαν οι Αθηναίοι, μαζί με τους Μεσσήνιους, να παρενοχλούν τους αιώνιους αντιπάλους τους.

Ο Δημοσθένης, αφού μέσα σε έξι ημέρες όρθωσε οχυρώσεις, έστειλε δυο πλοία στην Αθήνα, για να ζητήσει ενισχύσεις, ενώ ο υπόλοιπος στόλος αναχώρησε για τη Σικελία. Οι Λακεδαιμόνιοι, θορυβημένοι, διέταξαν το στρατό τους, που υπό το βασιλιά ’γη είχε εισβάλει και κατέστρεφε την Αττική, να εγκαταλείψει κάθε δραστηριότητα και να μεταβεί στην Πύλο. Η επίθεση των Λαακεδαιμονίων αποκρούστηκε ενώ ακολούθησε απόβαση των Αθηναίων στη Σφακτηρία όπου, ύστερα από σκληρές μάχες, οι 292 Λακεδαιμόνιοι που επέζησαν, αναγκάστηκαν να παραδοθούν, αφού αμύνθηκαν επί 72 ημέρες. Οι Λακεδαιμόνιοι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στην Αθήνα και η απελευθέρωση τους αποτέλεσε διαπραγματευτικό όρο της Σπάρτης στην εξέλιξη του πολέμου. Η αιχμαλωσία των Λακεδαιμονίων θεωρήθηκε βαρύτατη και προσβλητική ήττα της Σπάρτης, αφού ήταν και η μοναδική στην ιστορία της που έγινε στα εδάφη της.

Μετά την ήττα των Λακεδαιμονίων στη Σφακτηρία οι Αθηναίοι άφησαν στην περιοχή μόνιμη φρουρά, η οποία ενισχύθηκε από Μεσσήνιους και έτσι το οχυρό του Δημοσθένη έγινε ισχυρή στρατιωτική βάση. Με την ειρήνη του Νικία, το 421 π.Χ., οι Αθηναίοι απελευθέρωσαν τους Λακεδαιμόνιους αιχμάλωτους της Σφακτηρίας, διατηρώντας όμως την οχυρωμένη βάση τους . Όταν ο πόλεμος ξανάρχισε, οι Λακεδαιμόνιοι μπόρεσαν να εκπορθήσουν το οχυρό των Αθηναίων και να καταλάβουν την τοποθεσία το 409 π.Χ. η περιοχή ερημώθηκε και πάλι.

Το 369 π.Χ., μετά τις νίκες του Επαμεινώνδα εναντίον των Σπαρτιατών, που είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση όλων των μεσσηνίων ειλώτων και την ίδρυση της Μεσσήνης, η περιοχή ξαναβρήκε τη θέση της ως μεσσηνιακό επίνειο. Ωστόσο, η έλλειψη μιας ισχυρής τοπικής μεσσηνιακής προσωπικότητας, καθώς και η μακροχρόνια κατοχή της Μεσσηνίας από τους Λακεδαιμονίους, οι οποίοι δεν είχαν ενδιαφερθεί ιδιαίτερα για ναυτικές δραστηριότητες, είχαν ως αποτέλεσμα να μείνουν σχετικά αναξιοποίητες οι σημαντικές δυνατότητες που προσέφεραν οι παραθαλάσσιες στρατηγικές θέσεις της Μεθώνης, της Κορώνης και της Πύλου.

Στους μακεδονικούς χρόνους η Πύλος αναφέρεται ως ελεύθερη μεσσηνιακή περιοχή, η οποία διατηρήθηκε στην ελληνιστική περίοδο και στη ρωμαιοκρατία. Στους ελληνιστικούς χρόνους η Πύλος συμμετείχε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία (219 π.Χ.) και κατά τη διάρκεια της ρωμαιοκρατίας αυτονομήθηκε και έκοψε δικό της νόμισμα.

Τίποτα σχεδόν δεν είναι γνωστό για την ευρύτερη περιοχή σε ό,τι αφορά την περίοδο δέκα αιώνων που ακολούθησε τη ρωμαιοκρατία καθώς δεν υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα.

Από το 1204 ξεκινά η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα. Οι Φράγκοι εκχωρούν στους Βενετούς τα 3/8 των εδαφών του Βυζαντίου. Στην Πελοπόννησο οι Φράγκοι εγκαταστάθηκαν στην δυτική ακτή δημιουργώντας το πριγκιπάτο της Αχαϊας και έφτιαξαν νέα κάστρα ενα εκ των οποίων ήταν στον κόλπο του Ναβαρίνου.

Το 1430 ο Θ.Παλαιολόγος κατέλυσε το Φράγκικο Πριγκιπάτο της Αχαϊας και οι Έλληνες έγιναν πάλι κύριοι της Πελοποννήσου εκτός από το Ναβαρίνο, τη Μεθώνη, την Κορώνη και το ’ργος που παρέμειναν στα χέρια των Βενετών.

Το 1500 το παλιό Ναβαρίνο πέφτει στα χέρια των Τούρκων μαζί με την Μεθώνη και την Κορώνη. Το 1573 η Οθωμανική διοίκηση έκτισε νέο φρούριο στη θέση της σημερινής Πύλου, το Νιόκαστρο. Το παλαιό κάστρο συνέχισε να κατασκευάζεται έχασε, όμως, την στρατηγική του σημασία. Οι Βενετοί, όμως, ποτέ δεν έπαψαν να εποφθαλμιούν τις παλιές τους βάσεις στην Ελλάδα και αποφάσισαν να επανέλθουν συνεχίζοντας τον πόλεμο με τους Τούρκους. Με γενικό αρχηγό τον δόγη Φραντζέσκο Μοροζίνι άρχισαν το 1684 την κατακτητική τους εκστρατεία στην Ελλάδα.

Τον Ιούνιο του 1686 οι Βενετοί με 10.000 πεζούς και 1.000 ιππείς αποβιβάστηκαν στο Ναβαρίνο. Η Τουρκική φρουρά του Παλιόκαστρου παραδόθηκε στον αρχηγό των χερσαίων δυνάμεων των Βενετών. Τον επόμενο μήνα πολιόρκησαν τον Νιόκαστρο που παραδόθηκε αφού άντεξε μόνο δώδεκα μέρες στενής πολιορκίας.

Μετά την επιτυχή εκστρατεία του Μοροζίνι, οι Βενετοί χώρισαν την Πελοπόννησο σε τέσσερα διαμερίσματα, της Ρομανίας με πρωτεύουσα το Ναύπλιο, της Αχαίας με πρωτεύουσα την Πάτρα, της Λακωνίας με πρωτεύουσα τη Μονεμβασιά και της Μεσσηνίας με πρωτεύουσα το Νιόκαστρο (Navarino Nuovo). Το διαμέρισμα της Μεσσηνίας περιλάμβανε τη Μεθώνη, την Κορώνη, την Ανδρούσα, την Καλαμάτα, την Κυπαρισσία και τμήμα της Αρκαδίας που έφτανε ως το Λεοντάρι, το Φανάρι και την Καρύταινα.

Την άνοιξη του 1770 μία ναυτική μοίρα λίγων πλοίων αποβιβάζεται στο Οίτυλο κατ΄ εντολήν της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Αικατερίνης Β΄ που ένα χρόνο πριν είχε κηρύξει τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων, με επικεφαλείς τους αξιωματικούς της Τσαρικής φρουράς Αλέξανδρο και Θεώδωρο Ορλώφ.

Αρχικά, με τη βοήθεια ξεσηκωμένων Ελλήνων, κατέλαβαν το Μυστρά και το Ναβαρίνο. Στην Τρίπολη όμως απέτυχαν, με αποτέλεσμα το διωγμό και την σφαγή των Ελλήνων, στην Κορώνη δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το φρούριο και μετά από δύο μήνες έλυσαν την πολιορκία, το ίδιο και στη Μεθώνη όπου μετά από σκληρή πολιορκία δέκα ημερών αναγκάστηκαν να εγκαταλέιψουν τις θέσεις τους καθώς 8000 Αλβανοί είχαν ενισχύσει τις τουρκικές δυνάμεις.

Οι Ρώσοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν και το Ναβαρίνο. Ανατινάζουν τα πυρομαχικά τους και αποχωρούν επιβιβάζοντας στα πλοία τους μόνο μερικούς Έλληνες αρχηγούς αφήνοντας στο έλεος των Αλβανών όλους τους άλλους. Μετά την αποχώρηση των Ρώσων οι Τούρκοι κράτησαν το Νιόκαστρο άλλα 50 χρόνια, μέχρι την Ελληνική Επανάσταση (1821).

Οι επιπτώσεις της αποτυχημένης εξέγερσης που ονομάστηκε Ορλωφικά ήταν τραγικές διότι εκτός από τις σφαγές, τουλάχιστον 30000 Έλληνες εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο με προορισμό τα Ιόνια νησιά και τη Σικελία. Στους δε οικισμούς της Πελοποννήσου και ειδικότερα της Μεσσηνίας κυριαρχούσε εικόνα καταστροφής και ερήμωσης.

ΠΗΓΗ

*www.dimos-pylou-nestoros.gr

από **ΜΗΔΕΙΑ** Σαβ 4 Οκτ - 14:02

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΝΑΒΑΡΙΝΟ

1827. Ένα από τα τραγικότερα χρόνια στην πορεία της ελληνικής επαναστάσεως. Πριν ένα χρόνο είχε πέσει το ηρωικό Μεσολόγγι. Τον Ιούνιο του 1827 έπεσε κι ένα άλλο μεγάλο και ιστορικό οχυρό: Η Ακρόπολη των Αθηνών.

Oλόκληρη η Ηπειρωτική Ελλάδα βρισκόταν στα χέρια του εχθρού. Η Πελοπόννησος στέναζε και ασφυκτιούσε κάτω από την πίεση και του δεύτερου κατακτητή: Τον Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου. Τα ελληνικά πελάγη ήταν έρμαιο των πειρατών. Η αναρχία και οι διχόνοιες συγκλόνιζαν το Ναύπλιο. Οι πολυετείς αγώνες και οι θυσίες του ελληνικού λαού βρίσκονταν εμπρός σ´ ένα θανάσιμο κίνδυνο.
Η Τουρκία φυσικά προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την κατάσταση και απέκρουε με ετοιμότητα όλες τις ειρηνευτικές ενέργειες των πρέσβεων της Ρωσίας και Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από την υπογραφή του αγγλορωσικού πρωτοκόλλου του 1826, που είχε υπογραφεί στην Πετρούπολη στις 4 Απριλίου. Το πρωτόκολλο αυτό ήταν το πρώτο επίσημο διπλωματικό έγγραφο, που αναγνώριζε πολιτική ύπαρξη της Ελλάδος.

Οι κυβερνήσεις των μεγάλων Δυνάμεων στην πραγματικότητα δεν επιθυμούσαν την ουσιαστική επιτυχία της ελληνικής επαναστάσεως και την αποκατάσταση της Ελλάδος σε εντελώς ανεξάρτητο κράτος. Στόχος του ειρηνευτικού αυτού διακανονισμού ήταν η επαναφορά και αποκατάσταση του status quo ante bellum - του προ του πολέμου status quo (=καθεστώτος) - του οποίου μέρος αποτελούσε και η ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η υπογραφή του πρωτοκόλλου της 4 Απριλίου, που αποτελούσε ένα βήμα θετικής εξελίξεως στο διπλωματικό πεδίο υπέρ των Ελλήνων, τελικά αποδείχθηκε αρνητική για την πορεία του αγώνα τους, μακροπρόθεσμα.
Τον ίδιο χρόνο, το 1826, διορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη από τη βρετανική κυβέρνηση ο νέος πρέσβης της Στράτφορντ Κάνιγκ, πρώτος εξάδελφος του υπουργού των Εξωτερικών Γεωργίου Κάνιγκ. Με αφετηρία το πρωτόκολλο Αγγλίας-Ρωσίας, προσπάθησε να επιτύχει ευρύτερη συμφωνία για την κατάπαυση του πολέμoυ στην Ελλάδα και κατόρθωσε να παρασύρει και την εκ παραδόσεως φιλότουρκη Γαλλία υπέρ των Ελλήνων, παρά την αντίδραση του Αυστριακού καγκελλαρίου Metternich και την αμφιλεγόμενη στάση της Πρωσία. Οι πρέσβεις των τριών Δυνάμεων - Ο Ριμποπιέρ της Ρωσίας, ο Γκιγιεμινό της Γαλλίας και ο Κάνιγκ της Αγγλία - προκειμένου να πείσουν το σουλτάνο να δεχθεί την κατάπαυση των εχθροπραξιών, έφθασαν στην ακραία απειλή ότι θα αποχωρούσαν από την Κωνσταντινούπολη οι πρέσβεις των χωρών τους. Συστηματική πίεση προς τη Πύλη για τη σύναψη ειρήνης άρχισαν από τον Φεβρουάριο του 1827, ενώ ο Άγγλος πρέσβης προσφέρθηκε vα μεσολαβήσει στις εμπόλεμες χώρες - Ελλάδα, Τουρκία - για την κατάπαυση του πυρός και συχρόνως την πληροφορούσε για την υπογραφή του πρωτοκόλλου της 4ης Απριλίου 1826. Η Πύλη αρνήθηκε κατηγορηματικά την μεσολάβηση της Αγγλίας και χαρακτήρισε περιφρονητικό το πρωτόκολλο ως "ένα άχρηστο κομμάτι χαρτί".

Όλες αυτές οι διαβουλεύσεις και παρασκηνιακές ενέργειες των τριών προστατίδων δυνάμεων γίνονταν εν αγνοία των Ελλήνων, ή σαν να μην ήταν η ενδιαφερομένη άμεσα χώρα. Το μόνο στοιχείο από την πλευρά των ξένων Δυνάμεων ήταν η ενεργός παρουσία στις πολεμικές επιχειρήσεις μερικών Άγγλων και Γάλλων αξιωματικών, όπως ο Κόδριγκτον, ο Κόχραν, ο Φαβιέρος, ο Δεριγνύ, ο Χάμιλτον - οι οποίοι συνήθως ενεργούσαν υπέρ του ελληνικού αγώνος πολύ πέραν των προθέσεων των κυβερνήσεών τους.

Η τραγική επιδείνωση της καταστάσεως στην επαναστατημένη Ελλάδα, και κυρίως μετά την απόβαση στην Πελοπόννησο, από τον Φεβρουάριο του 1825, του αιγυπτιακού στρατού, με επικεφαλής τον Ιμπραήμ πασά, ανησύχησε επιτέλους τις αυτοκαλούμενες πρoστάτιδες Δυνάμεις και άρχισαν σχετικές ενέργειες για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Το όψιμο ενδιαφέρον τους φυσικά δεν πήγαζε από την ειλικρινή αγάπη τους για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό και για την Ελλάδα, στην οποία όλη η Ευρώπη όφειλε τα πολιτιστικά και πνευματικά τροφεία. Το ενδιαφέρον τους βασικά ξεκινούσε από τις μεταξύ τους αντιζηλίες στον αγώνα τους για το προβάδισμα και την επιρροή στο νευραλγικό αυτό χώρο. Η σταδιακή κατάρρευση και παρακμή του "μεγάλου ασθενούς", της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αύξησε το ενδιαφέρον τους για την έκβαση του αγώνος των Ελλήνων.

Η στάση και οι ενέργειες των ευρωπαϊκών δυνάμεων στο ελληνικό ζήτημα υπαγορευόταν από διαφορετικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους κίνητρα, κυρίως κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων ανάμεσά τους. Η καχυποψία και ο φόβος της μιας για ενεργό επέμβαση της άλλης αύξανε το ενδιαφέρον τους για τη λύση του ελληνικού ζητήματος. Ο πρέσβης της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη Κάνιγκ κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες, προκειμένου να αναλάβει η χώρα του την πρωτοβουλία για τη διευθέτηση του ζητήματος. Στις ενέργειές του αυτές είχε - κατά ένα σημαντικό ποσοστό - και τη συγκατάθεση της μιας από τις εσωκομματικές παρατάξεις των Ελλήνων, οι οποίοι απογοητευμένοι από τη στάση της Ρωσίας είχαν στραφεί προς την Αγγλία. Κύριος στόχος του Κάνιγκ ήταν η εξουδετέρωση ή έστω ο περιορισμός της επιρροής της Ρωσίας στον ελληνικό χώρο. Οι προσπάθειές του όμως προσέκρουαν στο πρωτόκολλο της Πετρουπόλεως, το οποίο έδινε δικαίωμα στη Ρωσία και της μονομερούς ακόμη επεμβάσεως στο ελληνικό ζήτημα. Αντιδρώντας στις διπλωματικές ενέργειες του Άγγλου πρέσβη η Ρωσία τον πίεζε εκβιαστικά να προχωρήσουν οι δυο χώρες τους - απομακρύνοντας τις άλλες, Γαλλία, Αυστρία, Πρωσία - στη λύση που εκείνη θα ενέκρινε. Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες του Ρώσου υπουργού των Εξωτερικών Νέσελροδ, που έστειλε στον πρέσβη του στο Λονδίνο Λίβεν, στις 9 Ιανουαρίου 1827, και αφορούσαν κυρίως στον διαγραφόμενο κίνδυνο από τον αιγυπτιακό στόλο εναντίον των λιμανιών της Πελοποννήσου "Τα πραγματικά εξαναγκαστικά μέτρα στα οποία αποδίδουμε μεγάλη σημασία είναι να ενωθούν οι ναυτικές μας μοίρες, με στόχο να εμποδίσουμε την είσοδο τουρκικών ή αιγυπτιακών ενισχύσεων στρατιωτών, όπλων πλοίων και πολεμοφοδίων στην Πελοπόννησο ή στο Αρχιπέλαγος... Αν ο κύριος Κάνιγκ αρνηθεί μια συνθήκη σύμφωνη με τις δικές μας επιθυμίες... ο αυτοκράτοράς μας σας υποβάλλει μια άλλη μέθοδο διαπραγματεύσεων, ως εφεδρικό μέσο, που θα μεταχειρισθείτε σε έσχατη ανάγκη...". Αυτή η μέθοδος συνίστατο στις εξής επισημάνσεις. Ο Λίβεν θα έπρεπε να υπενθυμίσει κατηγορηματικά στον Κάνιγκ, το 60 άρθρο του πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως της 4ης Απριλίου 1826, σύμφωνα μετο οποίο τα συμβαλλόμενα μέρη διατηρούσαν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται κάθε ευνοϊκή ευκαιρία για να αναγκάσουν τη Τουρκία να δεχθεί τις αποφάσεις τους για την κατάπαυση του πολέμου στην Ελλάδα.

Η Γαλλία, που μέχρι τότε έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο στο αγγλορωσικό παιχνίδι, κατέβαλλε μεγάλες διπλωματικές προσπάθειες για να κερδίσει ισότιμη θέση στο σχέδιο για την επίλυση του ελληνικού ζητήματος και να αυξήσει την επιρροή της στην ανατολική Μεσόγειο. Η εξέλιξη των γεγονότων την προβλημάτιζε κατά πόσον τη συνέφερε να μένει αμετακίνητη στην φιλοτουρκική πολίτική της.

Η Αυστρία - αμετακίνητη πάντοτε στην ανθελληνική πολιτική της - με διπλωματικές ραδιουργίες, προσπαθούσε να ματαιώσει την αγγλορωσογαλλική συμφωνία. Όταν αντιμετώπισε αντιδράσεις στις ενέργειές της πρότεινε παραπλανητικά πενταμερείς συζητήσεις - με συμμετοχή και της Πρωσίας - στο Λονδίνο, με στόχο να καθυστερήσει τη σύναψη συνθήκης και τη λήψη οριστικών αποφάσεων, αποβλέποντας σε αλλαγή του ευρωπαϊκού πολιτικού κλίματος. Το γεγονός ότι η αυστριακή πρόταση βρήκε θερμούς υποστηρικτές στους συντηρητικούς κυβερνητικούς κύκλους της Αγγλίας, που πάντοτε έβλεπαν με καχυποψία και πολλές επιφυλάξεις την ενδεχόμενη απελευθέρωση της Ελλάδος, είναι ανδεικτικό και για τις αγγλικές προθέσεις.
Οι διάφοροι ισχυροί φιλελληνικοί παράγοντες της Ευρώπης, απογοητευμένοι από τις πολιτικές "ίντριγκες" των κυβερνήσεων των χωρών τους, δικαιολογημένα δυσπιστούσαν ως προς την ειλικρίνεια των προθέσεών τους απέναντι στην Ελλάδα. Και αυτός ακόμη ο Άγγλος "στόλαρχος του ελληνικού ναυτικού" Κόχραν, με την τυχοδιωκτική ζωή του και τη νεφελώδη στάση του, έγραφε στο διοικητή της αγγλικής μοίρας Hamilton, στις 10/22 Ιανουαρίου 1827, να εκδηλώσει πιο ενεργά και αποτελεσματικά τα φιλελληνικά του αισθήματα: "Οι φιλελληνικές επιτροπές υποπτεύονται πολύ και δυσπιστούν για την ειλικρίνεια των Δυνάμεων απέναντι στον αγώνα των Ελλήνων και κυρίως της Αυστρίας και της Ρωσίας, χωρίς να εξαιρούν και τη Γαλλία. Νομίζω ότι οι δύο πρώτες δεν επιθυμούν παρά ένα συμβιβασμό, με τον όρο να εγκαταστήσουν και πάλι τους Τούρκους στην Ελλάδα. Στην απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Τούρκους – όπως σωστά είχε επισημάνει ο Hamilton - αντιδρούσαν οι συμπατριώτες του πλοιοκτήτες, έμποροι και πρόξενοι, οι οποίοι αντιμετώπιζαν με φόβο τις ναυτιλιακές και εμπορικές επιτυχείς δραστηριότητες των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι Φραγκολεβαντίνοι - κυρίως της Σμύρνης οι οποίοι με πρωτοφανή τρόπο είχαν πανηγυρίσει για την καταστροφή και σφαγή των κατοίκων της μαρτυρικής Χίου και τη βάρβαρη χαρά τους την είχαν διατυπώσει και γραπτώς στην εφημερίδα τους "Spectateur Oriental"

Στις 19 Ιανουαρίου 1827, η Γαλλία - με δική της πρωτοβουλία - συνέταξε και υπέβαλε στην κρίση της Αγγλίας σχέδιο συνθήκης για την ειρήνευση της Ελλάδος, το οποίο όμως δεν προέβλεπε τρόπους εξαναγκασμού της Τουρκίας για αποδοχή. Στο σχέδιο αυτό η Αγγλία δεν εκδήλωσε άμεσο ενδιαφέρον.

Μικρή σοβαρή πρόοδος για το ελληνικό ζήτημα και για την άμεση απειλή του αιγυπτιακού στόλου, που είχε γίνει πολύ ορατή, σημειώθηκε με την άφιξη στην Κωνσταντινούπολη του νέου Ρώσου πρεσβευτή Ribeaupierre στις 11 Φεβρουαρίου 1827. Κατά την πρώτη συνάντησή του με τον ρεϊς εφέντη, του Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών, του δήλωσε κατηγορηματικά, ότι ο τσάρος Νικόλαος ήταν αποφασισμένος να επιτύχει, με κάθε τρόπο την ειρήνευση της Ελλάδος. Άφησε δε να κυκλοφορήσουν στην Κωνσταντινούπολη φήμες για σοβαρές απειλές εναντίον της Τουρκίας.

Ο πρέσβης της Αγγλίας Κάνιγκ, όπως και των άλλων Δυνάμεων, όπως ήταν φυσικό, ανησύχησαν από τη ρωσική δραστηριότητα και επεσήμαναν στην Πύλη ότι είχε αρχίσει μια αντίστροφη κίνηση για την Τουρκία. Ο υπουργός όμως των Εξωτερικών της Τουρκίας - μετά μάλιστα και την πτώση της Ακροπόλεως των Αθηνών - απέρριψε με ιταμότητα κάθε πρόταση συμβιβασμού. Ακριβώς όμως αυτή η αδιαλλαξία της Πύλης ενήργησε αντίστροφα υπέρ της Ελλάδος. Οι "προστάτιδες" Δυνάμεις πείσθηκαν επιτέλους ότι με τις απλές διπλωματικές διαπραγματεύσεις δε θα έπειθαν την Τουρκία σε καμμιά υποχώρηση. Ο μεγάλος Έλληνας διπλωμάτης και υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννης Καποδίστριας, είχε δώσει διπλωματικούς αγώνες στα διάφορα συνέδρια και ιδιαιτέρως στον τσάρο Αλέξανδρο, προκειμένου να πείσει και τον τσάρο και τους άλλους Ευρωπαίους διπλωμάτες για την τουρκική πραγματικότητα: "Οι Τούρκοι δεν γνωρίζουν ούτε θα ημπορέσουν ποτέ να γνωρίσουν την γλώσσαν των διαπραγματεύσεων. Γνωρίζουν μονάχα την γλώσσαν των όπλων. Και μόνον με τον πόλεμον θα αναγκασθούν να υποχωρήσουν στο θέμα της Ελλάδος".

Η Αγγλία και η Γαλλία πείσθηκαν επιτέλους ότι έπρεπε να σπεύσουν να επιλύσουν με ειρηνικό τρόπο το ελληνικό ζήτημα και να κηρύξουν τον πόλεμο οι Ρώσοι εναντίον της Τουρκίας. Υπό την πίεση των γεγονότων οι τρεις "προστάτιδες" δυνάμεις υπέγραψαν στο Λονδίνο τη συνθήκη της 6ης Ιουλίου 1827, της οποίας οι κυριώτεροι όροι περιέχονταν και στο κείμενο του πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως. Το διαφορετικό και το πιο σημαντικό όμως μέρος της συνθήκης ήταν το μυστικό "συμπληρωματικό" άρθρο το οποίο καθόριζε τα μέσα εξαναγκασμού κυρίως της Τουρκίας, για τη συμμόρφωσή της με τους όρους της συνθήκης. Αν σε ένα μήνα οι εμπόλεμες χώρες - Ελλάδα, Τουρκία - δεν συμμορφώνονταν με τους όρους της συνθήκης για ανακωχή, οι προστάτιδες Δυνάμεις θα φρόντιζαν να τους επιβάλουν. Οι ναύαρχοι- διοικητές των μοιρών του στόλου τους έλαβαν οδηγίες για τη λήψη των αναγκαίων μέτρων, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα η απειλή τους. Έπρεπε όμως να απoφύγoυν κάθε ανάμιξή τους στις μεταξύ τους εχθροπραξίες.

Στις 12 Ιουλίου 1827 η αγγλική κυβέρνηση έστειλε συγκεκριμένες οδηγίες στον αρχηγό της αγγλικής μοίρας στη Μεσόγειο, ναύαρχο Κόδριγκτον: Τα μέτρα που θα έπαιρνε κατά του οθωμανικού στόλου δεν έπρεπε να καταλήξουν σε εχθροπραξίες. Οι τρεις δυνάμεις επιθυμούσαν να επιτύχουν ειρηνικό διακανονισμό. Κάθε εχθρική ενέργεια θα ήταν αντίθετη προς τις αποφάσεις τους. Μόνο σε περίπτωση που τα τουρκικά πλοία επιχειρούσαν να παραβιάσουν τα περάσματα, που θα είχαν καταλάβει οι στόλοι των τριών Δυνάμεων, θα είχαν τη δυνατότητα αλλαγής τακτικής.

Στις 4 Σεπτεμβρίου ο Άγγλος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Στ. Κάνιγκ έστειλε στον Κόδριγκτον λεπτομερέστερες οδηγίες. Έπρεπε να εμποδίζει μετακινήσεις τουρκικών πλοίων από το ένα ελληνικό λιμάνι στο άλλο. Σε περίπτωση που μέρος του τουρκοαιγυπτιακού στόλου αποφάσιζε να επιστρέψει στην Ασία ή την Αφρική, έπρεπε να τα προστατεύσουν από ελληνικές επιθέσεις. Και με προσωπική επιστολή του ο Κάνιγκ διευκρίνιζει "Παρά το γεγονός ότι τα μέτρα δεν παίρνονται με εχθρικές διαθέσεις, σε περίπτωση που όλα τα άλλα μέσα δεν καρποφορήσουν, η παρεμπόδιση των ενισχύσεων του εχθρού εν ανάγκη θα επιβληθεί με κανονιοβολισμό".

Νεώτερες οδηγίες που έλαβε ο Κόδριγκτον στις 16 Οκτωβρίου μεταξύ άλλων ανέφεραν: "Όσο για τα τουρκικά και αιγυπτιακά πλοία, που βρίσκονται τώρα στα λιμάνια του Ναβαρίνου και της Μεθώνης και που θα επιμείνουν εκεί, θα πρέπει να αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο επιθέσεως". Ο Κόδριγκτον δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι δεν υπήρχε άλλη λύση. Στις 28 Ιουλίου έγραψε στη γυναίκα του: "Μονάχα μια δυναμική πράξη εξαναγκασμού (της Τουρκίας και Αιγύπτου) θα τα τακτοποιούσε όλα ".

λώς απρόοπτα ο αρχιτέκτονας της στροφής της αγγλικής πολιτικής υπέρ των Ελλήνων- φυσικά γιατί εξυπηρετούσε και την Αγγλία - ο πρωθυπουργός της Γεώργιος Κάνιγκ πέθανε. Στην Ελλάδα η αναπάντεχη είδηση, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, προκάλεσε εθνική οδύνη. Στην Τουρκία εθνικούς πανηγυρισμούς. Η Πύλη το χαρακτήρισε "ως θαύμα του Προφήτη". Η επάνοδος του φιλότουρκου Ουέλλιγκτον και άλλων συντηρητικών στην κυβέρνηση, αναπτέρωσε τις ελπίδες του σουλτάνου ότι η συνθήκη της 6ης Ιουλίου θα έμενε μόνο στα χαρτιά. Όταν στις 16 Αυγούστου οι τρεις πρεσβευτές στην Κωνσταντινούπολη Κάνιγκ, Ριμποπιέρκαι Γιγιεμινό, επέδωσαν στον Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών Περτέφ "νότα" με την οποία ζητούσαν πλήρη αποδοχή των όρων της συνθήκης της 6 Ιουλίου, μέσα σε 15 ημέρες, ο Περτέφ επιδεικτικά και περιφρονητικά ούτε καν ξεσφράγισε τον φάκελο εμπρός στους πρεσβευτές. Μετά την πτώση της Ακροπόλεως των Αθηνών οι Τούρκοι διαλαλούσαν ότι η επανάσταση είχε σβήσει οριστικά. Έπειτα - όχι αδικαιολόγητα - ο Περτέφ αδυνατούσε, όπως είπε, να καταλάβει τη λεπτή διάκριση ανάμεσα στον "ειρηνικό αποκλεισμό", όπως αναφερόταν στη "νότα" και στην εχθρική φιλία και της φιλικής εχθρότητας των τριών Δυνάμεων.
Όπως κι αν είχαν όμως τα πράγματα ο χρονοδείκτης της ιστορίας έδειχνε 12 παρά πέντε και τα γεγονότα θα ακολουθούσαν τον αναπόφευκτο μοιραίο δρόμο τους. Όσο κι αν οι Άγγλοι συντηρητικοί δίσταζαν και προβληματίζονταν, η διεθνώς υποχρέωση που είχε αναλάβει η Αγγλία τους εμπόδιζε να υπαναχωρήσουν. Τα γεγονότα τους είχαν προλάβει.

Ο μόνος που φαινόταν να μην έχει καταλάβει την αλλαγή του διεθνούς σκηνικού ήταν ο Metternich, που θριαμβολογούσε για τον θάνατο του Κάνιγκ, τον οποίον χαρακτήριζε ως "κακοποιό μετέωρο" και διακήρυσσε ότι η τριπλή συμμαχία θα παρέλυε και η συνθήκη της 6ης Ιουλίου θα έμπαινε στο "χρονοντούλαπο" της ιστορίας. Η ενεργός αντίδραση της Αυστρίας, όμως, αντί να αναχαιτίσει επέσπευσε την εξέλιξη των γεγονότων.
Όλα έδειχναν ότι ο τουρκοαιγυπτιακός στόχος ήταν έτοιμος και αποφασισμένος να καταφέρει το τελειωτικό θανάσιμο κτύπημα εναντίον της Ελλάδος. Ο συνδυασμένος στόλος - τουρκικός, αιγυπτιακός - αποτελούνταν από τρεις μοίρες: της Πύλης με 2 πλοία γραμμής, 5 φρεγάτες και 9 κορβέτες. Των Αιγυπτίων με 3 φρεγάτες, 9 κορβέτες, 4 μπρίκια και 6 ημιολίες (= ελαφρά πλοία με μιάμιση σειρά κουπιά). Και η μοίρα από την Τύνιδα με 3 φρεγάτες και ένα μπρίκι. Επί πλέον υπήρχαν 6 πυρπολικά και 40 μεταγωγικά με σύνολο 4500 ανδρών, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και 600 άτακτοι Αλβανοί. Επίλεκτα μέλη του εχθρικού στόλου ήταν 6 Γάλλοι, άλλοτε αξιωματικοί στο ναυτικό του Ναπολέοντα, με επικεφαλής τον πλοίαρχο Letellier. Ο στόλος αυτός προσέγγισε αρχικά στη Μεθώνη και στις 8 Σεπτεμβρίου ενώθηκε με τις δυνάμεις του Ιμπραήμ στο Ναυαρίνο, όπου την προηγούμενη ημέρα είχε φθάσει και ένας μικρότερος στόλος, με διοικητή τον Ταχήρ πασά, τον οποίο ο Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου είχε διορίσει στόλαρχο γιατί είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Οι τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις, σε όλες τις φάσεις της ναυμαχίας, ήταν ποσοτικά πολύ ανώτερες από τις συμμαχικές, σε πλοία, σε πυροβόλα και σε άνδρες.

Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος διέθετε συνολικά 89 πολεμικά πλοία, με 2240 πυροβόλα, ενώ ο συμμαχικός δεν αριθμούσε περισσότερα από 27 πλοία (12 αγγλικά, 8 ρωσικά και 7 γαλλικά) με 1324 πυροβόλα ισχυρότερα όμως από εκείνα του αντιπάλου του, ο οποίος υστερούσε και σε ποιότητα και σε πείρα και σε εκπαίδευση των πληρωμάτων.

Το πιο ανησυχητικό σημείο όμως για τους συμμάχους δεν ήταν η αριθμητική υπεροχή του εχθρού, όσο η δυσπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ναυάρχους των τριών συμμαχικών στόλων, τον Κόδριγκτον που ήταν και ο αρχηγός - τον Γάλλο Δεριγνύ και τον Ρώσο Χέυδεν. Ο Κόδριγκτον δεν έκρυβε καθόλου την δυσαρέσκειά του. Στις 7 Αυγούστου έγραφε στον Φ. Άνταμ στην Κέρκυρα: "Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να εμπιστευθώ στη διαγωγή του Δεριγνύ και ούτε σε κανένα άλλο ομοεθνή του. Και τώρα τι στο διάβολο θα κάνω με όλους αυτούς τους λαρδοφάγους Ρώσους! ... αν ήταν στο χέρι μου ποτέ δεν θα ήθελα να τους έχω υπό τις διαταγές μου, γιατί δεν θα μπορούσα να τους τιμωρήσω αν δεν με υπάκουαν... Τώρα όμως τι να κάνω; Δεν είναι στο χέρι μου!..".

Στις 19 Οκτωβρίου ο Κόδριγκτον κάλεσε στην αγγλική ναυαρχίδα "Ασία" τους δύο Άγγλους διοικητές και τους αρχαιότερους πλοιάρχους για να συσκεφθούν και να αποφασίσουν για το σχεδιασμό των επιχειρήσεων. Τα συμμαχικά πλοία δεν θα έπρεπε να πυροβολήσουν αν δεν τους δινόταν σήμα. Αν όμως εχθρικό πλοίο ´έκανε την αρχή τότε έπρεπε να βυθιστεί αμέσως. Τελείωσε τις οδηγίες του με μια περίφημη φράση του Nelson: "Εκείνος ο κυβερνήτης θα βρίσκεται στη σωστή θέση του που θα κατορθώσει να τοποθετήσει το πλοίο του δίπλα σε ένα εχθρικό.

Την επόμενη 8/20 Οκτωβρίου 1827 η δραστηριότητα του συμμαχικού στόλου άρχισε από τα ξημερώματα. Το ημερολόγιο του κυβερνήτη της ναυαρχίδας "Ασία" αναφέρει "ασθενείς ανέμους και συννεφώδη καιρό", λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο εχθρικός στόλος μέσα στον κόλπο του Ναυαρίνου ήταν παραταγμένος σε σχήμα πετάλου. Ένας ανώνυμος Βρετανός ναύτης του πολεμικού πλοίου "Γένοβα", που αναδείχθηκε σε πραγματικό χρονικογράφο, έχει διασώσει στο ημερολόγιό του ενδιαφέρουσες ειδήσεις "Με έξι σφυρίγματα στις 11 π.μ. τα τύμπανα μας κάλεσαν στις θέσεις μας με το γνώριμο ρυθμό του πολεμικού τραγουδιού "ατρόμητα τα πλοία μας, χαρούμενα ναυτάκια οι άνδρες μας". Στη 1.30 - ο Κόδριγκτον έδωσε το σήμα της εισόδου του συμμαχικού στόλου στον κόλπο. Μισή ώρα μετά η ναυαρχίδα του "Ασία" περνούσε την είσοδο του λιμανιού ανενόχλητη παρόλο που τα εχθρικά πυροβολεία βρίσκονταν σε απόσταση βολής πιστολιού και από τις δυο πλευρές. Ακολούθησαν και άλλα πλοία, άνω η γαλλική ναυαρχίδα "Σειρήν" κατέλαβε την καθορισμένη θέση της.
Η ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται. Πρώτο σημάδι δράσης ήταν η αποστολή μιας βάρκας από τη ναυαρχίδα του Μωχαρέμ μπέη, που μετέφερε στον Κόδριγκτον την απαίτηση του Αιγύπτιου ναυάρχου να μην προχωρήσει μέσα στο λιμάνι. Και ο Κόδριγκτον απάντησε κατηγορηματικά, πως είχε έλθει για να δώσει διαταγές και όχι για να πάρει.

Ένα "τυχαίο γεγονός", όπως το χαρακτηρίζουν αρκετοί ιστορικοί της ναυμαχίας του Ναυαρίνου έπαιξε το ρόλο του "μοιραίου γεγονότος". Σε κάποια στιγμή ένα εχθρικό πυρπολικό έφθασε πολύ κοντά στο πολεμικό πλοίο "Ντάρτμουθ" και ο κυβερνήτης του Φέλλουϋς έστειλε μια λέμβο με λίγους άνδρες και επικεφαλής τον υποπλοίαρχο Φιτσρόυ για να αναγκάσει το εχθρικό πυρπολικό να απομακρυνθεί. Εκείνοι άρχισαν τότε να πυροβολούν και σκότωσαν το νεαρό Άγγλο υποπλοίαρχο και μερικούς ακόμη άνδρες. Το "Ντάρτμουθ" ανταπέδωσε το πυρ. Η γαλλική ναυαρχίδα "Σειρήν" χτυπήθηκε από την αιγυπτιακή φρεγάτα ´Έσμίνα". Αμέσως ο Γάλλος διοικητής Δεριγνύ διέταξε σφοδρό κανονιοβολισμό κατά της εχθρικής φρεγάτας και σε ελάχιστα λεπτά το πυρ γενικεύθηκε .

Παρά ταύτα ο Κόδριγκτον δεν είχε πάρει ακόμα καμιά απόφαση κατάστροφής του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Γι´ αυτό έστειλε τον Έλληνα πλοηγό Πέτρο Μικέλη, με λίγους άνδρες στον Αιγύπτιο διοικητή Μωχαρέμ μπέη να τον διαβεβαιώσει ότι ο σκοπός των συμμάχων απέναντι στους τουρκοαιγυπτίους δεν ήταν εχθρικός, αλλά ήθελαν να τους αναγκάσουν να φύγουν από το Ναυαρίνο και να επιστρέψουν στις βάσεις τους στα Δαρδανέλια και την Αλεξάνδρεια. Οι Αιγύπτιοι όμως, ερεθισμένοι σκότωσαν τον Έλληνα απεσταλμένο του Κόδριγκτον, οπότε μέσα σε λίγα λεπτά συντονισμένα όλα τα κανόνια της "Ασίας" βύθισαν την αιγυπτιακή ναυαρχίδα. Σχεδόν ταυτόχρονα τέθηκε εκτός μάχης και η τουρκική ναυαρχίδα. Από αυτή τη στιγμή κι έπειτα η μάχη γενικεύτηκε και ξέφυγε από κάθε σχεδιασμό και έλεγχο. Οι κανονιοβολισμοί ρίχνονταν από όλες τις πλευρές και ο πυκνός καπνός εμπόδιζε τους συμμάχους να διακρίνουν τα δικά τους πλοία από τα εχθρικά. Στις 3 μ.μ. πλησίασε και ο ρωσικός στόλος με επικεφαλής τη ναυαρχίδα ´Άζόφ", οπότε η μάχη πήρε ανυπολόγιστες διαστάσεις.

Γύρω στις 6 μ.μ. τα πάντα είχαν τελειώσει. Όλη αυτή η ιστορική ναυμαχία είχε διαρκέσει μονάχα 4 ώρες. Οι καταστροφές ήταν αφάνταστα δυσανάλογες: 60 εχθρικά πλοία καταστράφηκαν εντελώς και πολλά άλλα ανατινάχθηκαν από τους ίδιους τη νύχτα για να μην τα αιχμαλωτίσουν οι σύμμαχοι. Κατά το Γάλλο πλοίαρχο του εχθρικού στόλου Λετελιέ τα μόνα πλοία που επέπλεαν την άλλη ημέρα ήταν μια φρεγάτα δίχως ιστούς, 4 κορβέτες, 6 μπρίκια και 4 ημιολίες. Είχαν 6000 νεκρούς περίπου και 4000 τραυματίες.

Οι σύμμαχοι δεν έχασαν κανένα πλοίο και είχαν συνολικά 174 νεκρούς και 475 τραυματίες.

Ο Γάλλος αντιναύαρχος Jurien de la Graviere περιγράφει συγκλονιστικά το αποτέλεσμα της ναυμαχίας: "... Ο όρμος του Ναυαρίνου βράζοντας από τα βλήματα, που κάθε στιγμή τρυπούσαν την επιφάνειά του, σκεπασμένος από συντρίμμια που επέπλεαν, με γαντζωμένους επάνω τους Τούρκους και Αιγύπτιους, δεν ήταν πια η μεγάλη και ήρεμη υδάτινη έκταση, επάνω στην οποία λικνιζόταν με ράθυμη μεγαλοπρέπεια το πρωινό της 8/20 Οκτωβρίου ο επιβλητικός στόλος του Ιμπραήμ. Ο όρμος είχε πάρει την όψη μιας από τις καταχθόνιες εκείνες λίμνες, όπου κολυμπούν οι κολασμένοι ανάμεσα σε κύματα από φωτιά και πίσσα....
Η νίκη των συμμάχων ήταν αποφασιστική και ολοκληρωτικά καταστροφική για τον εχθρό. Ιστορικά όμως δε γίνεται αποδεκτό το χωρίς αποδείξεις συμπέρασμα του Γάλλου διοικητή Δεριγνύ ότι "το σχέδιο επιθέσεως, που είχε προτείνει στους συναδέλφους του είχε πλήρη επιτυχία,. Είναι ζήτημα αν διεξήχθη άλλη μάχη ποτέ, που να φανέρωνε τόσο πολύ την απουσία κάποιου σχεδίου. Η ναυμαχία του Ναυαρίνου "υπήρξε ουσιαστικά μια υπόθεση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, των οποίων έμμεσα θύματα ή ευεργετημένοι ήταν συμπωματικά τα μικρότερα έθνη και λαοί.

Ο αντίκτυπος της νίκης στις ευρωπαϊκές χώρες ήταν διαφορετικός. Γενικά προκάλεσε κατάπληξη. Κανένας δεν περίμενε και δεν ευχόταν αυτό το τέλος. Ο αυτοκράτωρ της Αυστρίας Φραγκίσκος χαρακτήρισε την πράξη των τριών ναυάρχων δολοφονία. Ο Metternich "τρομακτική καταστροφή" και στη Βιέννη θρηνούσαν για το πλήγμα εναντίον της Τουρκίας. Η κυβέρνηση της Αγγλίας έδειχνε κεραυνόπληκτη προ του ανεπιθύμητου τετελεσμένου, που διέπραξε ο Κόδριγκτον. Μάταια ο πρωταγωνιστής της ναυμαχίας προσπαθούσε να πείσει την κυβέρνησή του ότι η "ναυμαχία υπήρξεν αναπότρεπτο γεγονός". Ο διάδοχος του Κάνιγκ Goderich έτρεμε προ της ευθύνης και των συνεπειών που μπορούσε να έχει και το κόμμα των συντηρητικών εξερράγη σε εκδηλώσεις αγανακτήσεως εναντίον της ναυμαχίας και του αρχηγού της. Η πολιτική εκστρατεία εναντίον του Κόδριγκτον εκδηλώθηκε έντονα στην έναρξη των εργασιών της Βουλής, στις 29 Ιανουαρίου του 1828. Στην ομιλία του θρόνου ο Άγγλος βασιλιάς θα διακηρύξει την αντίθεσή του: "... στο λιμάνι του Ναυαρίνου έλαβε χώρα μια σύγκρουση τελείως απροσδόκητη... μεταξύ των <πόλων των συμμάχων Δυνάμεων και του στόλου της οθωμανικής Πύλης... Η Αυτού Μεγαλειότης δεν μπορεί να μη θρηνήσει, που αυτή η σύγκρουση έγινε με τη ναυτική δύναμη ενός προαιωνίου συμμάχου, του σουλτάνου. Εξακολουθεί όμως να τρέφει την ελπίδα πως το ατυχές αυτό γεγονός δε θα συνοδευθεί από άλλες εχθροπραξίες...". Οι αντιδράσεις εναντίον του συνεχίσθηκαν. Και του απένειμαν με τον μεγαλόσταυρο του Λουτρού, όταν όμως η κυβέρνηση Goderich ανετράπη, εξαιτίας της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, και ανέλαβε ο Wellington ο Κόδριγκτον ανεκλήθη από τη θέση του, παρά τις αντίθετες διαμαρτυρίες, με το αιτιολογικό ότι είχε παρερμηνεύσει τις οδηγίες που του δόθηκαν.
Αντιθέτως στη Ρωσία η είδηση της νίκης προκάλεσε πλήρη επιδοκιμασία. Ο αυτοκράτωρ Νικόλαος με επιστολή του προς τον Κόδριγκτον, της 8 Νοεμβρίου 1827, του εξέφραζε την πλήρη ικανοποίησή του, επειδή "κατήγαγε μια νίκη για την οποία όλη η πολιτισμένη Ευρώπη του χρωστούσε διπλή ευγνωμοσύνη".
Στη Γαλλία η κοινή γνώμη πανηγύρισε το γεγονός και τοποθετήθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της απελευθερώσεως της Ελλάδος. Και τη γνώμη της αυτή επέβαλε και στην κυβέρνησή της. Σε συνεδρίαση της γαλλικής Βουλής ο βαρώνος Dupin θα εκδηλώσει έντονη διαμαρτυρία για την ανεπίτρεπτη στάση της αγγλικής κυβερνήσεως και εγκωμίασε τον Γεώργιο Κάνιγκ που ενέπνευσε στις τρεις Δυνάμεις στο να "σώσουν την πολιτική και θρησκευτική ελευθερία ενός βασανιζομένου λαού, του ελληνικού". Και ο Βίκτωρ Ουγκώ το Νοέμβριο θα ψάλλει στις Orientales:

"Γκρεμίστηκε ο παλιότουρκος ο κολοσσός στον Ταύρο - είναι η Ελλάδα ελεύθερη και με χαράς ωδή - το Ναυαρίνο ο Βύρωνας στον τάφο τραγουδεί". Η αντίδραση της Πύλης, μόλις πληροφορήθηκε την καταστροφή, ήταν έκρηξη οργής και απειλών, που δεν κατέληξαν όμως σε έκτροπα.
Στην Ελλάδα; Επάνω από το λιμάνι του Ναυαρίνου, μέσα από τα συντρίμμια του εχθρού υψώθηκε το φωτεινό τόξο της ελπίδας. Της ελπίδας που θα οδηγούσε την πορεία προς την Ελευθερία, ενός λαού που πίστευε ότι παρά τις αδυναμίες του και τα σφάλματά του κάποια θεϊκή δύναμη θα τον βοηθούσε, όπως του είχε διαμηνύσει ο μεγάλος αγωνιστής της ελευθερίας του ο Ιωάννης Καποδίστριας: "Εάν οι Μεγάλες Δυνάμεις μας εγκατέλειψαν πιστέψετε ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει"!.. οπωσδήποτε με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου ένα νέο εθνικό κράτος προστέθηκε στο χάρτη της Ευρώπης.

της Ελένης Ε. Κούκου
Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΗΓΗ

*www.dimos-pylou-nestoros.gr

COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ

Απ: COSTA NAVARINO: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ